Od kilku dni szwendał się z dala od kryształowej pieczary - swojej nowej samotni. Myślał nad tym co nie tak dawno wydarzyło się w jego życiu. Najpierw poznał Ines, której nie potrafił pozbyć się z głowy a potem Zenzele... i o niej też myślał. Gdzie uciekła i dlaczego nie potrafiła spojrzeć na niego tak jak on na nią spojrzał? Nie wiedział dokładnie co czuł w tym momencie, ale miał wrażenie, że bał się o nią. Pierwszy raz bał się o kogokolwiek. Czyżby się starzał?

A co z Ines? Ich ostatnia rozmowa wywarła na nim spore wrażenie. Istotnie była zjawą, która nawiedzała jego umysł. Czy robiła to niezamierzenie? A może miała po prostu takie czarnoksięskie moce, że opętała jego umysł i nie chciała uwolnić? Czuł się rozdarty i irytowała go ta sytuacja. 

Wędrówka najpierw zaprowadziła go pod Norę i tam rozmówił się z jej nowym właścicielem. Nie czując się dalej związanym z tym miejscem ruszył dalej przez szare ziemie. Szwendał się jak zwykle kiedy starał się zgubić własne myśli.

I wtedy dostrzegł coś, albo raczej kogoś, kto wydawał mu się dziwnie znajomy. U podnóża wulkanu siedziała czarna sylwetka dużego kota. Wyglądał młodo. Ostatnio często spotykał czarne lwy. Może tylko mu się zdawało, że go znał. Postanowił podejść bliżej. 

Jak tylko zaczął się zbliżać dostrzegł, że ma do czynienia z obcym lwem i do tego młodym. Nie był jednak pierwszym by oceniać po długości grzywy, choć wyglądało na to, że tutaj był jedynym prawdziwym lwem znad Tsavo. 

Otworzył pysk i wydał z siebie przeciągłe, niskie wycie, które obwieszczało jego obecność a jednocześnie brzmiało na tyle mocno i głęboko, iż zdradzało przynależność do silnego osobnika. 

Był bliżej i kiedy w końcu mógł młodzieńca dokładnie dostrzec miał wrażenie, że spogląda we własne odbicie. Otworzył szerzej oczy. Kim był ten młodzieniec? Widział, że nie czuł się pewnie, zachowywał się nerwowo i ostrzegawczo pokazywał zęby. Jednak nie z Ghalibem te numery. Walka na wywarcie wrażenia na potencjalnym przeciwniku i tak wydawała się być z góry przesądzona. Starszy Tsavo był rosłym lwem w pełni sił, a dodatkowo groźnego wyglądu przydawały mu rozległe blizny po poparzeniu. Ktoś, kto przeszedł przez tyle co Ghalib musiał być silnym osobnikiem. 

Był blisko, w odległości zaledwie trzech metrów. Nie miał zamiaru dać na siebie warczeć, więc sam obnażył kły i wydał z siebie donośny ryk by dać młodemu do wiadomości, że musi dać za wygraną. Ghalib nie zamierzał też dać czmychnąć czarnemu młodzikowi póki nie rozwieje swoich wątpliwości. 

- Kim jesteś? - Warknął.

To nie był dobry tekst, zdecydowanie nie był dobry. Nie kiedy ma się do czynienia z silniejszym osobnikiem. Ghalib uderzył łapą w glebę wzniecając pył i kurz, niewielka ale efektowna demonstracja siły. Jakby jeszcze chcąc wzmocnić swoją pozycję smagnął ogonem i wydał z siebie jeszcze jedno warknięcie. Uważaj młody - mówiło. - Uważaj, bo oberwiesz. 

- Przemawia przeze mnie prawo silniejszego - warknął robiąc krok ku młodemu. Niech nauczy się rozumu i respektu. Jeśli stado albo chociaż rodzice nie nauczyli go tego, to Ghalib nauczy go tego z chęcią. 

A potem młody zamilkł i przyglądał mu się. Poparzeniec ulegał jednak bardzo podobnym wrażeniom co młodzik. Wydawało się, że mieli ze sobą coś wspólnego. Tylko co?

Nie wiedział jeszcze nad czym się zastanawiał. Ghalib wcale nie miał takiej ambicji i determinacji by rozwiać swoje wątpliwości wobec niego, więc dziwiło go dlaczego jeszcze nie czmychnął w popłochu. Już dawno powinien poczuć się przegoniony z tego miejsca. 

I wtedy usłyszał dziwne pytanie. Skąd ten młody znał jego imię? Przyszła mu do głowy wzmianka w rozmowie z Kapłanką Ines, że spotkała młodego, czarnego lwa, który twierdził iż poszukuje ojca. Ten był jednak starszy niż opisywany przez nią lwiak. 

- A kto pyta? - Zagrzmiał tonem, który gdyby mógł, poruszyłby cały ten wulkan za nimi.

I stało się. Usłyszał imię obcego lwa i na raz uświadomił sobie, że wcale nie był obcy. Jak ręką odjął ustał warkot i ryk, który ustąpił wyraźnemu zaskoczeniu malującemu się na surowej, samczej twarzy. Zmrużył dolne powieki i ściągnął brwi. 

Chwilę jeszcze myślał. Może dlatego, że nie spodziewał się spotkać tutaj swojego pierworodnego. Był w lekkim szoku, co tu dużo kryć. Widać to było po nim i widać było, że nie bardzo wiedział jak ma się teraz zachować. Co powiedzieć? Westchnął głęboko.

- To ja - nie sposób mu było oderwać oczu od tego młodzika. Istotnie był krwią z krwi Ghalibowego rodu. Teraz wdział to wyraźnie. Skóra zdjęta z ojca, tylko rysy jakby pyska jakby po matce. Na raz wezbrał w nim gniew tak raptowny, że chyba tylko błyskawica mogłaby się swym gniewem z tym równać. Ledwie dawał radę powstrzymywać się od tego by wymierzyć cios czarnemu młodzikowi. 

- Co ty tu robisz - brzmiał jakby na siłę powstrzymywał się od krzyku. Chciał wyjaśnień tu i teraz. Był gotów myśleć, że ktoś go zabił gdy Ghalib nie pilnował. Kto wie? Może gdyby jego syn nigdy nie odszedł, Cieniowisko nadal by istniało, a Ghalib nigdy by nie opuścił krainy? Może Belial nie zaprzepaściłby ciężkiej pracy swojego poprzednika.

Nie myślał o tym, czy zaskoczy jakoś Kiburiego czy też nie, ale na wzmiankę o Belialu na ghalibowym pysku nie pojawiła się żadna emocja. Może wcześniej reagował złością, jednak teraz już mu przeszło. Niemniej nie umknął mu przytyk, który był intencją jego syna. Ghalib wzruszył ramionami bez większego przejścia. 

- Może gdyby nie był jedynym wyborem, ktoś inny okazałby się cudowniejszym dzieckiem - posłał tnące spojrzenie czarnemu jak noc młodzikowi. 

Ghalib nie miał złudzeń. Kiburi opuścił Cieniowisko zanim on sam porzucił je w łapach Beliala by udać się nad rzekę Tsavo. Nie miał innego wyboru. Jeśli chciał osadzić na przywódczym miejscu w hierarchii swojego wychowanka, to Belial był jedynym wyborem. Tymczasem zniknęła Mirra wraz z  Zuri, a potem jego jedyny syn również opuścił stado. Nie mógł więc rzucić wszystkiego i szukać ich. Musiał iść do przodu.

Teraz to on trochę czekał. Chciał zobaczyć czy w to co teraz powiedział wywoła w Kiburim jakiekolwiek emocje. 

- Przybyłeś tutaj specjalnie, żeby dogryźć ojcu? 

- Nie oszukujmy się, odszedłeś zanim w ogóle zacząłem myśleć o przekazaniu władzy - wzruszył ramionami. - Gdybyś urodził się tam skąd pochodzę, przegoniłbym i ciebie i Beliala zaraz po tym jak byście dorośli. Gdyby nie zbiegi pewnych okoliczności, ani tobie ani jemu nie oddałbym władzy aż do własnej śmierci.

Nie zamierzał się tutaj przepychać z młodzikiem, zatem zamierzał raz na zawsze wyjaśnić tę sprawę. Nie zamierzał się też więcej do tego więcej odnosić. Kiburi nie sądził chyba, że Ghalib oddałby mu władzę gdy tylko ten by podrósł. 

Przemilczał uszczypliwy żarcik, który padł z ust jego syna. Uniósł jedną brew wyżej a jego pysk przybrał zniecierpliwiony i wyczekujący wyraz. Samiec miał dość gadki szmatki, równie dobrze mogliby teraz pogadać o pogodzie. Jednak wreszcie Kiburi powiedział o co mu tak na prawdę chodzi. Ghalib zmrużył oczy przyglądając mu się uważnie. Prychnął.

- Powinieneś szukać samców w swoim wieku do koalicji - skrzywił się nieznacznie. Z drugiej zaś strony sam był obecnie samotnikiem i raczej nie planował życia w stadzie w najbliższym czasie. Mruczał coś pod nosem niezadowolony. Spojrzał błękitnymi ślepiami na krew ze swojej krwi. Nie miał innego męskiego potomka, a biorąc pod uwagę jak konfliktowe życie prowadził nie zdziwiłby się gdyby ktoś chciał dotrzeć do niego przez Kiburiego. Zimna kalkulacja, mając go przez jakiś czas przy sobie miałby pewność, że jego linia przetrwa.

- Niech ci będzie - odezwał się po dłuższej chwili milczenia - ale słuchasz się mnie.

Miał nadzieję, że chociaż ta kwestia będzie jasna, że nie będzie musiał przypominać synowi jak działa lwia hierarchia.