Moyo szedł równiną. Słońce właśnie wschodziło nad horyzontem. Idealna pora by zacząć trening, jak zresztą prawie codziennie, by rozbudzić całkiem ze snu. Może nie był jakimś szczególnym sportowcem, ale o formę dbał. W końcu od formy zależało jego życie. Jeśli nie będzie w formie, ciężko będzie coś upolować. A polowanie ważną rzeczą jest. Przecież coś trzeba jeść. Rozglądnął się po okolicy. Dużo miejsca na biegi, dużo przestrzeni i zero gapiów. Warunki idealne. Na początek kilka ćwiczeń, żeby rozciągnąć mięśnie. W pobliżu leżała dość spora kłoda. Lew zaczął się skradać, jakby miał zamiar zacząć polowanie. Słuchał uważnie, czy udaje mu się cicho skradać się po trawie. Stąpał ostrożnie na miękkich łapach, omijając każdą gałązkę liść i patyk. Potem skoczył na kłodę i zaczął zaciekle ją atakować tak jakby chciał ją rozszarpać. To ćwiczenie miało zaostrzyć i wzmocnić pazury, a także wzmocnić mięśnie łap. Jego pazury wbijały się w drewno jak w masło, a zęby rozszarpywały kłodę na drzazgi. Ćwiczenie samemu może nie dawało takich efektów jak walka z innymi osobnikami, ale przynajmniej pomagało wzmocnić mięśnie. Poza tym był przyzwyczajony. W okolicy w której mieszkał nie było zbytnio dużo towarzystwa. Kiedyś gdy był malutki wybierał się z rodzicami i ze starszą lwicą ( honorowym członkiem rodziny – starszą znajomą jego matki) na wyprawy i tam czasami spotykał inne lwiątka.  Ale od śmierci rodziców, nie oddalał się od miejsca w którym żył razem z tą  lwicą, która zresztą podjęła się wychowanie go. Dopiero teraz po śmierci opiekunki, wyruszył po przygody. Na zakończenie treningu postanowił przebiec się trochę, a przy okazji znaleźć trochę wody. Lew biegł powoli, równomiernie rozkładając siły. Oddychał równo i spokojnie. Wiedział, że oddychając chaotycznie bardziej się zmęczy. Dopiero pod koniec pobiegnie sprintem. Biegając usłyszał w oddali tętnienie kopyt. Taki hałas potrafi wywołać tylko rozpędzone, dość duże stado. Zatrzymał się by złapać oddech i przeczekać gonitwę. Gdy hałas ucichł lew pobiegł dalej. Na ziemi widniały ślady tysięcy kopyt. A w oddali majaczył się jakiś kształt na ziemi. Kłoda? Chyba nie. Głaz też nie. Pewnie rozpędzone stado stratowało jakieś zwierzę. Jednak jakieś przeczucie, jakaś chęć wiedzy co to jest za kształt, gnało go w kierunku postaci na ziemi. Zbliżył się do postaci i ujrzał młodą, piękną lwice. Jednak  stwierdził z żalem, że lwica jest martwa.  Zasmucił się. Na jej ciele widniała tylko ślady kopyt. Tak wiele śladów. Pomimo tego i pomimo pyłu i brudu którymi była zabrudzona, Moyo zauważył kilka charakterystycznych cech lwicy. Zielone oczy. Biało kremowa sierść. Poczucie obowiązku i honoru nakazywał mu znaleźć i powiadomić rodzinę lwicy albo przynajmniej ją pochować.  Rozglądnął się i wypatrzył największy, najokazalszy głaz który wyróżniał się spośród innych. Tam zaczął kopać. Po pewnym czasie dół osiągnął dobre wymiary. Przetransportował ciało lwicy do grobu i zaczął zakopywać. Nie znał co prawda tej lwicy, ale uważał, że każdy lew ma prawo do pochówku. Gdy skończył grób, pochylił się nad nim i milczał dobrą chwilę w szacunku dla tej nieznanej lwicy.   ,, Kim, że jesteś piękności nieznana, przez zebry nieuważne bezmyślnie stratowana? Spoczywaj w spokoju z dala od nieszczęść znoju. W spokoju.”-     pomyślał ze smutkiem lew. No nic, trzeba iść na przód. Krąg życia trwa dalej. Zaczął trenować dalej, wpierw oddaliwszy się od grobu nieznanej damy.