Nie ulegało wątpliwości, że Ghalib traktował Kapłankę zupełnie tak jak nie powinien. Brak w nim było respektu dla funkcji jaką pełniła w swoim stadzie, ale z drugiej strony nie robił niczego co mogłoby ubliżyć Ines jako lwicy. Mimo iż bawił się w swoją, zrozumiałą tylko dla siebie grę, nie próbował się z niej naśmiewać.

Intrygowało go zachowanie białej jak śnieg damy księżyca. Wciąż starała się być wyniosła, próbowała nie zdradzać sobą niczego. Nawet mu to imponowało, wielu na jej miejscu już dawno dałoby wytrącić się z równowagi. W tym samym momencie powróciła do niego refleksja na temat życia. Czy Ines była tak samo martwa w środku co i on, co i...

Nie chciał wspominać Zenzele dłużej niż było to potrzebne, jednakże pytanie Kapłanki sprawiło, że zatrzymał się. Skrzywił się dając po sobie poznać niezadowolenie. Głuchy warkot wydobył się na moment z jego gardzieli.

- Nie bądź niedorzeczna, Kapłanko - odparł. Czy to irytacja zadźwięczała w jego do tej pory spokojnym tonie? Kolejny ułamek sekundy, kolejny fragment, który rodził więcej pytań niż dawał odpowiedzi.

- Nie boję się niczego. - Dodał za chwilę.

Słyszał to wszystko. Nie był obojętny na to co Ines mówiła, choć tak właśnie mogło się wydawać. Ghalib zastygł na chwilę wydając się bardziej obsydianowym posągiem niż żywą istotą. W końcu kątem oka spojrzał na Ines. Nie zastanawiał się nad odpowiedzią bo wiedział co chciał powiedzieć Kapłance, ale z jakiegoś powodu wstrzymywał się przed tym przez chwilę.

- Tylko głupcy boją się takich trywialnych rzeczy - odparł w końcu nie odpowiadając ani krztyną mimiki na swoim własnym pysku, choć było coś w uśmieszku Kapłanki, co sprawiało, że Zmora znów czuł rosnącą frustrację. Biała Dama powoli wchodziła na grząski grunt i on to widział. Pytanie tylko, czy ona zdawała sobie z tego sprawę?

Nie zdążył odpowiedzieć na wszystko co opowiedziała mu Kapłanka. Nie drzemało w nim pragnienie tego, by udowodnić jej jak bardzo miała rację. Znów pomyślał o Zenzele. Jeśli kiedykolwiek tliło się w nich jakieś życie, to w tamtym momencie, tego jednego feralnego dnia w pieczarze - oboje zgasili ten płomień.

Niemniej następna informacja zaintrygowała Zmorę. Obejrzał się na kapłankę całym swoim bliznowatym licem i ostro, bezlitośnie zmierzył ją wzrokiem. Czyżby Kiburi? Jednakże po chwili pomyślunku doszedł do wniosku, że jego pierworodny syn już dawno nie jest lwiątkiem. Doszedł zatem do wniosku, że Ines mówiła o kimś zupełnie innym, o kimś o kim nie miał pojęcia. Jakiś przelotny romans zaowocował w kolejnego potomka? Mogło tak być. Sapnął.

- Co to za smarkacz? - Zapytał beznamiętnym tonem.

Nie do końca tego oczekiwał od odpowiedzi Ines. Nabrał powietrza w płuca a jego aura zdawała się być jeszcze mroczniejsza. Wydawać by się mogło, że nie było miejsca na ciepło i dobro w tym ciemnym, kamiennym obliczu. Jedynie drobne drgnięcia pyska i drżenie oczu mogło zdradzać co mu w duszy grało. A było to jedne z najcięższych zgorzknień ciężkiego i czarnego jak obsydian serca, z jakim przyszło się Kapłance Księżyca zmierzyć.

- Jak wyglądał? - Mogło to nie być dla Ines przyjemne, ale musiała się przepychać o uwagę Ghaliba z zaledwie wspomnieniem jakiegoś młodzika, którego sama nieopatrznie przywołała. 

Nie był do końca pewien czy lwica specjalnie mówiła to co mówiła, czy rzeczywiście wierzyła w słuszność swoich słów. Może potrzebowała podłechtania swojej własnej próżności...? Ghalib jednak wiedział jedno - wszystko co robił miało jakiś cel. 

- Wtedy, być może - odparł głosem, który zdawał się być jedynym dźwiękiem tej głuchej, czarnej i bezksiężycowej nocy. Głosem głębokim i miękkim, ale donośnym na tyle, by jego właściciel bez wysiłku mógł mówić wyraźnie i przyciągać do siebie uwagę. 

Obrócił się z wolna w stronę Ines by po chwili ruszyć wolnym marszem prosto na nią. Dokładnie kładł łapy na glebie jakby skradał się, jakby szykował się do ataku. Łopatki swobodnie i miękko poruszały się a twardy, silny kark zniżył się lekko. 

- Mógłbym zgasić twoje światło - brzmiał jakby z lekką odrazą. - Nikt by się nie dowiedział.

Zatrzymał się tuż przy niej, łeb uniósł wysoko nad nos Białej Damy i patrzył na nią z góry.

- Jednym kłapnięciem szczęki, możesz mi wierzyć, udowodniłbym, że twoja krew nie różni się od mojej - dlaczego ów głos był przy tym niezwykle przyjemny? Brzmiał zupełnie jakby mruczał piękne słowa do uszu kochanki, choć w istocie jadem strachu były.

- A jednak. - Mówił wciąż nie zmieniając pozycji. - Żaden mój mięsień nie chce drgnąć, żeby cię skrzywdzić. Dlaczego?

Wargi uniosły się nieznacznie, ale wystarczyło to, by mogła dostrzec błysk ostrych zębów.

Postanowił nie poruszać więcej tematu młodzika, który mógłby być jego potomkiem. Prędzej czy później zapewne się to okaże i nie było sensu dłużej się nad tym rozwodzić. Zwłaszcza, że wspomniany młodzian był na pewno na tyle samodzielny, że poza zawracaniem Kapłance głowy potrafi znaleźć sobie zajęcie. 

Teraz miał co innego na głowie, o czym innym myślał. Przed oczyma i w głowie miał nieznośne, jasne światło nad którym wisiał niczym klątwa. Patrzył z góry na Ines obserwując jej drobne emocje, które zdradziły wszelkie starania Kapłanki nad tym, by być niczym posąg. Ghalib do końca utwierdził się, że stojąca przed nim lwica jest tak samo żywa jak i on. 

- Może jestem jedyną ćmą, która zrozumiała, że światło oznacza śmierć - odparł. - Ale nawet jeśli, to nie powiedziałbym, że razi lecz kusi. 

Spoglądał Ines prosto w oczy czytając z nich jak z otwartej księgi. Schylił się zraz i właściwie policzkiem ocierając się o jej pysk (czy to specjalnie czy też nie) nachylił się do jej ucha.

- Idę już, ale zjawię się gdy zwołasz - wyszeptał mając wciąż tę samą minę samozadowolenia i tryumfu. Potem się odsunął i zaczął się wycofywać coraz bardziej w cień. 

- Bywaj Kapłanko - pozdrowił ją i wkrótce zniknął w ciemnościach.

zt