Ochłonęła. Trochę.

Jakiekolwiek pokłady odwagi miała przed chwilą, zdążyły już z niej uciec i się wyczerpać. Kiedy zdała sobie sprawę z tego, że nie czuje już żadnych zapachów obcych lwów obróciła pysk za siebie, żeby zobaczyć co zostawiła. Zagryzła czarne wargi i spojrzała przed siebie. Pochyliła łeb.

Co miała zrobić? Wszędzie były stada, wszędzie jakieś lwy, które zagarniały ziemie dla siebie. Czyż nie łatwiej byłoby się podzielić? Widocznie nikt nie znał tutaj takiego pojęcia.

Usiadła sobie żeby odpocząć chwilę. Kiedy spojrzała przed siebie widziała jakąś mgłę i w ogóle poczuła przyjemny chłód. Może tam gdzieś przed nią było lepiej? Może bezpieczniej? W pewnym momencie zorientowała się, że widzi coś wystającego z wysokich traw i nie była to żadna roślina. Wydawało jej się, że to zajęcze uszy. Może gryzoń nie zauważył zagrożenia ze strony lwicy i nie spodziewał się niczego złego? Postanowiła nagle, że powinna go złapać i zjeść. Poruszyła się więc najciszej jak umiała. Skradała się krok po kroku zbliżając się nieuchronnie do nie przeczuwającego nic zwierzęcia. Jednak najwyraźniej usłyszał ją gdyż zerwał się do ucieczki. Kayla nie zamierzała dawać za wygraną. Pognała za nim wgłąb doliny aż wreszcie skoczyła i złapała go. Szybko skręciła mu kark. Nie chciała biedaka męczyć, ale musiała zjeść. Także tam gdzie go upolowała położyła się z nim i zaczęła jeść. 

W pewnym momencie, gdy zjadła już wszystko co według niej się do tego nadawało zorientowała się, że wokół rozpościerała się mgła i nie wiedziała gdzie była.

Znów się zgubiła. 

Czy zorientowała się, że jest ktoś wokół? No nie do końca. Kiedy upolowała owego zająca i zjadła całe mięso, podroby i chrząstki jakie miał jej czujność spadła nieco, gdyż zmogło ją zmęczenie i chęć chwilowego odpoczynku. Postanowiła uważać tylko trochę, bo w końcu w tej mgle ciężko było coś zobaczyć. Postanowiła więc polegać na słuchu i węchu, ale nie wstawała. Leżała sobie wygodnie i odpoczywała ze zwieszonym nad łapami łbem. Ziewnęła całą rozwartością pyska gdy do jej uszu dotarł szelest. Uszy poruszyły się w tę stronę, ale nie zmusiły całego ciała Kayli do powstania. Obejrzała się jedynie we wskazanym przez uszy kierunku. Nie miała siły za bardzo, ale w razie czego zbierze ostatnią energię jaką miała w sobie i zrobi coś by się znów ratować. Miała tylko nadzieję, że to nie kolejny arogancki lew.