Szczuplutka Kayla pośród traw i we mgle mogła wydawać się średnio widoczna, jednakże całkiem nie zamaskowała zapachu zajęczej krwi i mimo wszystko, nie najadła się tak całkowicie. Przyszło jej do głowy, że chętnie zjadłaby jeszcze coś. Jednakże najpierw musiała wyjść z tej mgły i zorientować się w tym gdzie była. 

Usłyszała szelest traw i zbliżające się kroki i oczywiście jej nadzieja była czcza i marna, bo oto pojawił się kolejny lew, kolejny samiec. Zastanawiała się czy w ogóle spotka jakąś inną lwicę na swojej drodze. Do tej pory nie udawało jej się. Powoli zaczynała tęsknić za przyjaźnią ze starszą Nebulą.

Obserwowała obcego uważnie, ale miała wrażenie, że nie wiedział jeszcze z kim miał do czynienia. Ona tymczasem zdała sobie sprawę z tego, że jej cała odwaga po tym jak postawiła się Edenowi gdzieś odpłynęła. Schowała się więc głębiej w trawę przywierając brzuchem do ziemi. Może sobie pójdzie i zostawi ją w spokoju?

Kotka była wyraźnie chuda i mizerna, choć we mgle może ciężej było to dostrzec. W każdym razie wyglądała na taką, która dawno nie jadła zbyt regularnie a mimo to wyczuwalny był wokół niej aromat zajęczej krwi. Gdyby chciała walczyć z Wendigo to zapewne w jej przypadku byłoby to jak walka dorosłego z lwiątkiem. Nie dość, że lwica to jeszcze osłabiona. 

Usłyszawszy głos samca Kayla położyła uszy po sobie i obróciła pysk w jego stronę. Nie było sensu się dłużej chować, znalazł ją i miała nadzieję, że teraz przynajmniej nie zrobi jej krzywdy. Może zgubił się tak jak ona w tej mgle? No cóż, mogła się łudzić. 

- Proszę, nie rób mi krzywdy - odezwała się spoglądając zmęczonym wzrokiem na Wendigo. Miała ostatnio niezłego pecha do spotykania lwów, albo po prostu to było jedno z tych miejsc, o których mówił jej kiedyś Szawolcs, gdzie lwów jest całkiem sporo i żyją w stadach. Nie podobało jej się to. Miała tylko nadzieję, że to jedno tylko stado. Najwyraźniej zaraz się przekona. 

Podniosła nieco łeb ku górze. Trochę groteskowa sytuacja. Kayla w tej całej scenerii i w tych okolicznościach wyglądała bardziej jak łania skryta w trawie niż lwica. Miała już powoli dość tego, że wszyscy pytają o to czy wszystko z nią w porządku. Chciała więc coś nawet odpowiedzieć, ale do jej uszu dotarł szmer. Szybko zauważyła, że nie było z nią już tylko tego obcego samca. Nagle pojawiła się tu jeszcze dwójka obcych lwów. Wyglądało jednak na to, że nie wykazały zbytniego zainteresowania Kaylą i Wendigo. 

- To zając - oznajmiła w końcu zgodnie z prawdą. Jakby chcąc udowodnić swoje słowa trąciła nosem pozostałości po zabitym gryzoniu. To nie była jej krew. Chyba. 

- Nic mi nie jest... - dodała za chwilę. 

Posłała mu osłabione ale i zrezygnowane spojrzenie. Może nie powinna była uciekać? Może wcale nie ucieknie? Częstotliwość z jaką spotykała tutaj lwy była przytłaczająca i ponura. 

Przyglądała się znów samcowi w milczeniu. Nie bardzo było jasne, nawet dla niej, czy zastanawiała się nad czymś konkretnym czy może po prostu tak bezrefleksyjnie tkwiła. Oddychała równo, patrzyła właściwie pustym spojrzeniem, nie była zagrożeniem, nie robiła praktycznie nic. Była już natomiast w nieco lepszym stanie niż parę dni temu, czuła się nawet lepiej, choć postronni mogli wcale tego nie widzieć.

- Kayla - przedstawiła się. - Nie jestem z żadnego stada.

Nie widziała sensu w ukrywaniu tego. Nie miała na sobie i tak żadnych stadnych zapachów ani znamion. Była czysta i niewinna, ot, obca. Postanowiła nieco zamaskować swój strach. 

Prawda była taka, że Kayla zwiałaby gdyby nie to, że za bardzo się bała (co maskowała mimo iż średnio jej wychodziło) a poza tym mimo wszystko była zmęczona. Jeszcze nigdzie nie miała okazji do porządnego wypoczynku. Najpierw wędrówka przez pustynię, potem chwilowo doszła do sił u Kaisera a potem została wygoniona przez dziwnego samca z pięknej sawanny. Naturalne więc było, że nie znajdowała przyjemności w rozmowie z kolejnym obcym samcem, zwłaszcza, że spotykała na swojej drodze ostatnio głównie samców. Podniosła uszy kiedy przekonywał, że jest samotnikiem i takie życie preferuje. Jak na razie miała wrażenie, że to dość niecodzienna informacja. 

- Uciekasz? - Zapytała lakonicznie.