Nie mógł wiedzieć co siedziało w jej główce. Nie chodziło tylko o to, że ten obcy lew tak ją przestraszył, chodziło o coś znacznie więcej o czym Zevran nie mógł wiedzieć. Podświadomie przypominała sobie o bólu, który czuła jakiś czas temu i był związany z oberwanym ogonkiem,  ale nie pamiętała tego w ogóle. 

Chciała się ruszyć, nawet bardzo a przez cały czas wyła jak syrena choć i tak stopniowo coraz ciszej. Gardziołko jej się męczyło, oczy też no i sama w sobie czuła się teraz jak flak, ciałko miała ciężkie i ospałe. Mimo to nie umiała się pogodzić z tym, że jest tu sama - oczywiście na własne życzenie. Usłyszała szelest i kroki. Otworzyła oczy i wychyliła łepek zza łap. Odszedł na trochę, ale w sumie go widziała i nie wiedziała czy ucieczka to dobry pomysł. Wcześniej próbowała ale ten ją złapał.

Chciało jej się spać z tego wszystkiego, ale tutaj by nie potrafiła. Przysięgła sobie, że jeśli wróci do domu to nie opuści miękkiej skórki nawet na krok, ale najbardziej się bała, że jej bliscy będą na nią źli. A jeśli Santi rzeczywiście jej nie kocha? Och! Tego by nie zniosła, serduszko by jej pękło. Santi była jak mama, a mama przecież zawsze kocha, prawda? Najpierw trzeba było do niej dotrzeć żeby się przekonać, ale to było trudne. Podczołgała się kawałeczek, nawet wstała i poszła krok czy dwa ale pupa sama jej klapnęła. Miała zdecydowanie za dużo wrażeń jak na jeden dzień.

Zasadniczo... czego mógł się spodziewać po tym jak nastraszył małe, głupiutkie dziecko? Zmogło ją zmęczenie ciągłym płaczem i strachem i nie czuła w sumie łapek. Albo raczej nie czuła jakby miała w nich kości.

Przez moment wyglądała jakby nie słyszała tego obcego lwa i nie zwracała na niego uwagi, potem jednak otarła pyszczek z łez i spojrzała na niego z wyraźnym wyrzutem. Jego słowa podziałały na nią trochę jak czerwona płachta na byka. Wcześniejsza hardość znów na moment zagościła w jej móżdżku i mimo, że z nosa i oczek jej kapało, zacisnęła mocno brwi i zmarszczyła wargi.

- To sobie zrób! Ale pewnie umiesz się tylko znęcać! - Warknęła tupiąc łapką nie wytrzymując. - Obyś szybko zdechł - odezwała się zachrypniętym głosikiem. - Bo jak dorosnę sama cię zabiję. 

Nie miała na razie siły wracać, ale zauważyła nieopodal krzew. Instynktownie postanowiła (wciąż cicho płacząc bo jeszcze z jakiegoś powodu jej nie przeszło) ukryć się w nim i tam trochę odpocząć, więc powoli podpełzła do niego. 

- Sam idź stąd. Nikt cię tu nie chce - powiedziała zawijając się w kłębek skryta między gałęziami i liśćmi krzewu.

Cóż, taka już była, że szybko się denerwowała. Miała to po tatusiu, prawdopodobnie. Szybko wpadała w złość, ale ponieważ była jeszcze dzieckiem równie szybko zalewała się łzami (choć najczęściej jak nikt nie patrzył). Teraz znów się denerwowała, choć wciąż była wystraszona i wydawało jej się, że nigdy nie przestanie płakać, to jednak słuchając słów dorosłego samca coraz bardziej się irytowała i miała ochotę mu napyskować. 

- Ty chyba głuchy jesteś - prychnęła. Spod gęstego krzaka mogła sobie mówić. Tak się jej wydawało. - Umiesz tylko gadać. Jakbyś miał mnie zabić już byś to zrobił.

Może była bystra.

A może baaardzo głupiutka.

Może jedno i drugie?

Cóż. Granica jest cieniutka.

- A co ja mam niby zrobić? - Pisnęła. - Jestem tylko lwiątkiem! 

Nie rozumiała kompletnie o co temu obcemu lwu chodziło. Nie mógł po prostu zostawić ją w spokoju? Nie umiał czy nie chciał zrozumieć, że nie ruszy się spod krzaka bo... zwyczajnie się bała? Nie miała kompletnie żadnej gwarancji na to, że on sobie z nią nie pogrywa i nie złapie jej gdy spróbuje uciec... a tak? Pod cierniowym i gęstym krzewem zapewne była względnie bezpieczna. 

- Jedyny wąż jakiego widzę to ty! 

Zasadniczo ta rozmowa wydała się jałowa, bo ileż można kłócić się z rozżalonym dzieckiem? Persymona jedyne co mogła zrobić to przytulić się do wystającego korzenia krzewu i przeczekać. Tak nakazywał jej instynkt. Zostać i poczekać. Na mamę.