Anahel policzyła sobie dokładnie ile było tutaj lwów i uznała, że było ich stanowczo zbyt dużo. Nie był to jednak dobry moment do mówienia o tym na głos, w końcu była tutaj sama naprzeciw kilku lwów. Widać było na jej pysku lekkie i bliżej nieokreślone niezadowolenie. 

- Nie, nie jestem - odparła spoglądając na lwiątko, które wyglądało jakby się miało zaraz rozbeczeć. - Ani nie znam żadnego.

Nielogiczne. Jeśli ta młoda bała się jej - a przypuszczała, że tak było - to po co chować się do lasu? Przecież to nie jest naturalne środowisko lwów, co chwila coś mogło wystraszyć lwiątko. 

- A co wy tu robicie? - Spytała spoglądając na brązowego samca lwa, który się do niej odezwać. Noir najwyraźniej miał rację. Lwy przychodziły tutaj w dużej ilości i jak się miało za chwilę okazać, bardzo często. Nie zwracała uwagi na lwiątka, nie interesowały jej. Przyglądała się jednak przez moment rannej lwicy. 

- Dżungla to nie jest bezpieczne miejsce - zanim dobrze skończyła to zdanie do groty wkroczył jeszcze jeden lew. Otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia. Co było nie tak z tą krainą i jej lwimi mieszkańcami? Czy było już ich tutaj aż tak dużo, że nie mieściły się na sawannach i w buszach? Czy może lwy były po prostu tak bezmyślne i pazerne?

- Kolejny...? - Wymsknęło jej się. 

Widząc jak niewiele uwagi poświęcił jej lew zirytowała się. Rozumiała, że lwica jest ranna i, że należała jej się jakaś pomoc, ale nie wydawało jej się to powodem do traktowania jej, która była u siebie (jeśli dobrze zrozumiała Noira), jak powietrza.

Jak u siebie? Kto tu był u siebie? Samica zmarszczyła lekko brwi. Jedyne czego chciała to potwierdzenia lub zaprzeczenia arogancji lwów. Nie miała wcześniej zbyt wielkiego doświadczenia z tymi kotami, ale pierwsze wrażenie najwyraźniej nie miało być zbyt przyjemne.

Zbyt dużo drzew? To on wiedział gdzie łazi, czy nie?

- To jest dżungla geniuszu - skomentowała jego słowa. - I nie ignoruj mnie, kiedy cię ostrzegam z dobrego serca. - Prychnęła.

Pokręciła głową widząc w jakim stanie jest brązowy samiec wierząc, że był tylko o krok od paniki. Przyjrzała się czarnemu, który został poproszony o pomoc. 

- Radzę wam nie zastanawiać się zbyt długo nad gustem, tylko uwinąć się z pomocą jej - odezwała się znów. - Jeszcze dziś słyszałam, że dwóch samców lampartów postanowiło chronić ten las przed lwami.

Przyszło jej wówczas do głowy, że gdyby Noir i ten jego towarzysz zechcieli tu przyjść mogłoby się zrobić nieprzyjemnie. Nie znała tych dwóch samców. Co jeśli doszłoby do bójki i rozlewu krwi? Lwy i lamparty nie żyły ze sobą zazwyczaj w zgodzie. Spojrzała wówczas na czarnego samca lwa by za chwilę pacnąć go ogonem w bark. Liczyła na to, że chociaż on nie potraktuje jej jak kamyczka pod łapką i zechce swe łaskawe, lwie oczęta na sekundę na nią zwrócić. Uważała zresztą, że to było w ich interesie.

- Mów co robić to pomogę się wam uwinąć. -  Powiedziała. - Byle szybko.