Po tym jak potarła nos łapką ten jeszcze chwilę ją swędział, ale nic poza tym. Podniosła szybko spojrzenie w stronę Santi nakierowując uszka by wyraźniej uchwycić jej głos. Zdążyła zauważyć, że rośliny przeważnie nie uciekają i przez myśl przeszło jej, że to trochę nudne zajęcie, to polowanie na rośliny ale postanowiła dać temu szansę.

- A po co się w ogóle na nie poluje? - Rozejrzała się po rosnących tu miętach i zaczęła się zastanawiać co jest w nich takiego szczególnego poza tym, że mają dość interesujący zapach, tak na prawdę zupełnie przyjemny pomimo tego, że jak za mocno się zaciągnąć to zaczyna kręcić w nosie. 

- Bo poluje się po to żeby jeść ale lwy roślin nie jedzą nie? 

I hyc! Wskoczyła między wonne łodygi i capnęła jedną lądując na grzbieciku próbując ją "zabić" ząbkami i kopiąc tylnymi nóżkami. W końcu zamlaskała z niesmakiem i wypluła to co miała w buzi. 

- Roślina o śmiesznym zapachu i smaku - odpowiedziała rudej puszczając łodyżkę i prostując się.

Słysząc jak jego synowie próbują go naśladować poczuł z tyłu głowy coś dziwnego i pewnego rodzaju ukłucie gdzieś w piersi. W tamtej chwili przed jego oczyma przewinęły się dawne obrazy kiedy on i jego rodzeństwo sami byli w tak młodym wieku. On i jego bracia robili wszystko by przypodobać się ojcu, nie wiedzieć nawet po co skoro z góry wszyscy wiedzieli, że nigdy nie zostaną w stadzie. Może gdy byli tak mali liczyli, że stary Bato zmieni zdanie i któregoś zostawi na swojego następcę. Nic jednak takiego się nie stało. Ghalib pokręcił głową chcąc odgonić myśli wędrujące wokół rodzinnego stada. Do stanu pełnej świadomości tego co działo się w jego otoczeniu sprowadziły go nagłe pytania młodych. Westchnął spoglądając na nich.

- To nic trudnego. Teren można oznaczyć na różne sposoby - powiedział ruszając dalej. - Spójrzcie tam - wskazał nosem rosnącą młodą marulę nieopodal po czym poprowadził swoich synów do niej. Wokół niej znajdowały się dość wysokie krzewy.  Gdy byli już wystarczająco blisko najpierw otarł się o nią a potem smagnął jej korę pazurami. 

- Po pierwsze możecie otrzeć się o wysokie przedmioty jak głazy i drzewa lub po prostu załatwić się przy nich, zostawiacie wtedy zapach, po drugie jeśli jest to coś miękkiego jak kora drzewa to możecie ją podrapać - po tym odwrócił się przodem do Hasary i Kanziru. - Po trzecie można też ryczeć co jakiś czas, wtedy wszyscy słyszą, że tu mieszkacie.

Dobrze wiedział, że dla lwiątek mogą te sposoby wydać się dość zabawne, ale tak właśnie było. Zdawał sobie sprawę z tego, że kiedyś to zrozumieją. 

- Inne lwy nie będą chciały się z wami bawić - powiedział zniżając łeb w stronę puchatych kluch. - Inne lwy są złe i najczęściej przychodzą zrobić krzywdę stadu a wy jako samce macie obowiązek stado bronić. 

Zadarła nosek ku górze i z szeroko otwartym pyszczkiem przysłuchiwała się mentorce z podziwem. Podobał jej się podział rośliny na dobre i złe, bo lwy też można było tak podzielić. Widomym było, że dobre było jej stadko a reszta była zła. Tak na pewno jest też z roślinkami, tylko te co się zna są dobre. Na pewno. 

- Mięta - powtórzyła to słowo z namaszczeniem po czym ponownie pogryzła liść tejże rośliny chcąc jeszcze raz jej posmakować. Potem pourywała jej liście pozostawiając sam zielony badylek. Wzięła go między zęby i podniosła do góry. 

- Łodyga!

Potem podeszła Zuri, więc Persymona wypluła łodygę podskakując z radości na jej widok. Nie dostrzegała jej ponurego nastroju, więc podbiegła do niej by otrzeć się o łapy dużej siostry, ale ponieważ wyglądało na to, że to będzie rozmowa dorosłych, Pieguska usiadła nieco z boku.

Obserwowała co zbierała Santi. Zauważyła, że to na pewno nie była sama mięta. Podskoczyła do cisu z zamiarem zaatakowania go tak samo jak poprzednią roślinę. Bo przecież co złego mogło się stać?

Przyglądał się uważnie swojemu synowi, który próbował go naśladować. Pokiwał mu głową na znak, że dobrze robi i obejrzał się na Hasarę chcąc sprawdzić czy on również go naśladuje. 

- Nie przejmujcie się jeśli ryk wam teraz nie wyjdzie - powiedział ruszając z wolna dalej. Nie miał przecież pojęcia, że Santi wraz z jego córkami podąża w ich kierunku. - To przyjdzie z wiekiem. Gdy dorośniecie będziecie brzmieć jak prawdziwe lwy. 

Tym razem nie posłał Kanziru spojrzenia ale cały czas miał na uwadze młodych samczyków. Odnosił wrażenie, że był dużo bardziej uważnym ojcem niż Bato, który wychowywał swoje potomstwo ciężką łapą. Ghalib może i nie był najłagodniejszym z rodziców w całej Afryce, ale uważał, na pewno mniej surowym od swojego ojca. Choć mogło mu się to tylko wydawać. 

Nie przerywał powolnego kroku słuchając zaciekawionych słów ciemniejszego z braci. Westchnął, ale nie przejawiał żadnych emocji swoim zachowaniem.

- Cóż, jeśli trzeba to tak - odparł mu. - Ale to robią tylko dorosłe lwy. Poza tym zanim się na kogoś rzucisz musisz najpierw dobrze pomyśleć. Musisz umieć przeliczyć siły na zamiary.