Natako, oj Natako. Lojalność lwicy była niezaprzeczalna, upór godny podziwu. Jednak postawiła przed sobą zadanie wręcz awykonalne. Adrenalina sprawiała, że czarna nie odczuwała bólu tak dotkliwie, jak byłoby to podczas zwyczajnej kontuzji podczas biegu, złego skoku, czy niewłaściwego postawienia łapy. Jednak ból zerwanych ścięgien był zbyt wielki by hormon mógł go stłumić wystarczająco, aby lwica włączyła się do walki. Nie oznacza to, iż nie próbowała. Lecz przyzwyczajeń nie da się tak łatwo wytępić lub raczej zwykłych fizycznych norm. Lwica nie była przyzwyczajona do chodzenia jedynie o trzech łapach, zatem próbowała delikatnie postawić również prawą przednią kończynę na ziemi. Zerwane ścięgno to jednak nie zwykła rana od ugryzienia, czy złamana kość. Kość się zrośnie, rana po ugryzieniu zniknie... Ścięgna już się nie wyleczą. Każda, nawet najmniejsza próba manewru poranioną łapą sprawiała Natace ból tak wielki, że w końcu waleczna samica nie wytrzymała i padła znów na ziemię, w połowie drogi do walczącego przywódcy. Co zaś tyczy się właśnie Króla manewr jego okazał się wyjątkowo trafny. Złapał kłami wiszącego na mi psa za bok i siłą ściągnął go z siebie, a następnie machnął łapą na gagatka trzymającego go za ogon. Drugi z likaonów odleciał w tył z głośnym piskiem uderzając w jedną z hien. I wtedy! Jest! Szansa ewakuacji, ucieczki z tej jakże nierównej walki. Tam! Tam gdzie właśnie Baqiea nie tyle przygniotła, co zrzuciła z siebie napastnika, który całkiem nie spodziewając się po hienie takiego manewru puścił grzbiet szarej. Ta odbiegła i czekała, oj czekała na Myra, który teraz, właśnie teraz miał szanse. Pozostałe psowate oraz kotokształtne odgradzały jednak widok Odnowiciela, czy Baq od leżącej Nataki. Jeśli oni uciekną reszta zdolnej do walki, pozostałej przy życiu bandy rzuci się na prawie bezbronną lwicę.