Wzgórze

[Eleyna]

Lwica spojrzała na niego łagodnie.
- Już ci wybaczyłam i nie odejdę. Potrzebujesz pomocy, sam sobie nie poradzisz, przecież wiesz. Nie mogę zostawić cię w takim stanie! - machnęła ogonem, a jej spojrzenie stwardniało. - Zostanę.

[Belial]

-pożałujesz tego....- od patrząc w ziemię, nie chciał patrzeć w jej oczy. 
- ja odejdę. Wtedy będziesz bezpieczna... Nie opanuję tego, zrozum że ty nie możesz mi pomóc. - zauważył już że nie zawsze potrafi to opanować, jest za słaby.

[Eleyna]

Biała lwica potrząsnęła głową.
- Jeśli odejdziesz, ja pójdę za tobą, dokądkolwiek się udasz - odparła zdecydowanie. - Nie pozwolę się porzucić jak śmieć, nawet jeśli to "dla mojego dobra", jasne? Nigdy! - Wyszczerzyła kły, dając wyraźnie Belialowi do zrozumienia, że mówi poważnie. Śmiertelnie poważnie.

[Belial]

Pokręcił łbem, ona nie potrafiła zrozumieć że Belial czuł że zrobi jej krzywdę. 
- zrozum że ja odejdę... Nie chcę znów cię skrzywdzić. Zrozum że jestem wrednym typem i mogę sprawić ci masę przykrości... A jeśli nie zrobię tego ja, to zrobi to on... Zrobi coś gorszego niż przed chwilą. - podniósł się na cztery łapy, długo tu już czasu nie spędzi.

[Eleyna]

Eleyna spojrzała Belialowi prosto w oczy.
- Ja rozumiem, że możesz mnie skrzywdzić, ale i tak nie odejdę - oświadczyła. - Potrzebujesz przyjaciela, który w razie czego Ci pomoże. Nie możesz się z tym borykać sam. Pogódź się z tym, i przestać nalegać, żebym odeszła, jasne? Bo cię ugryzę! - warknęła, robiąc groźną minę. Wstała i wyszczerzyła kły, demonstrując cały arsenał ostrych zębów. Następnie nieoczekiwanie się uśmiechnęła.
- To co teraz robimy?

[Belial]

Szary wzruszył ramionami. 
- skoro takie jest twoje stanowisko... - westchnął ciężko, nie chciał już być w tym miejscu, trzeba było zmienić lokum. 
- jeśli jesteś pewna że chcesz być przy mnie... To chodź... - odparł i ruszył w drogę. 

ZT