Leżała bezradnie i nawet nie była w stanie liczyć ile chwil spędziła tak leżąc. Nie myślała, jedynie zamykała oczy i czuła ochładzające się powietrze i wilgoć, która się w nim unosiła. Potem zapadła ciemność. Chyba zasnęła? Nie mogła być pewna, nie dałaby sobie łapy uciąć. O niczym nie śniła. Jej myśli wypełniała czarna plama, nic więcej. 

W pewnym momencie poczuła, że coś szturcha ją w bok. Początkowo nie zareagowała, jedynie jej poruszająca się klatka piersiowa była znakiem tego, że żyła. Dopiero kiedy usłyszała czyjś głos poruszyła się nieznacznie. Zmrużyła brwi po czym odkaszlnęła mocno wypluwając z siebie kurz i błoto.

Dopiero kiedy przestała zorientowała się, że nie jest sama, że wcale jej się ten głos nie przyśnił. Wciąż obraz przed oczyma nie był zbyt wyraźny. Wciąż zamazywał się i tańczył. Potrząsnęła głową chcąc doprowadzić swój umysł i zmysły do porządku. Ponownie zmrużyła oczy i ponownie potrząsnęła łbem. Odetchnęła i dopiero wtedy obejrzała się na tego kogoś, kto ją przebudził. Dostrzegła wielką ciemną plamę. Pachniała jak lew i krwią trochę też. Zanim dotarło do niej, że rzeczywiście ma do czynienia z lwem minęło kilka chwil, a potem zacisnęła powieki mocno i uszy przycisnęła do czaszki. Zupełnie tak jakby spodziewała się jakiegoś ciosu czy to słownego czy fizycznego. 

- Nie rób mi krzywdy - wymamrotała ledwie słyszalnie. 

Nie, nie będzie. Nie wierzyła w to, że będzie dobrze. Mimo iż uciekała od przeszłości licząc właśnie na to, że będzie jej lepiej, gdzieś lecz nie wiadomo gdzie, miała wrażenie, że to wcale nie to miejsce i nie ta chwila. Jedyny lew, któremu mogła ufać - była ona sama.

Powoli nabierała świadomości tego co się z nią działo. Jakiś obcy lew, chyba ją dotknął. Mówił do niej. Nie umiała mu powiedzieć, że mu nie wierzy, żeby jej nie dotykał. Działał szybko i szybko znalazła się na jego grzbiecie. Mamrotała bezwiednie tylko pojedyncze hasła "zostaw", "nie". Nie wyglądało jednak na to, żeby miała siłę przebicia do świadomości a co dopiero do chęci obcego samca. Zadrżała odruchowo czując cudze zęby na swojej łapie.

Cała ta sytuacja do złudzenia przypominała jej spotkanie z Gadułą. Po tym jak opadła z sił próbując uciec przez pustynię, odnalazł ją wielki samiec i przyniósł pod wodopój niemal ją topiąc. Wtedy miała nadzieję, że będzie lepiej. Nie wiedziała, że wpadła z deszczu pod rynnę.

Teraz tak samo, po przebyciu suchych pustkowi i pustyni, po ucieczce przed szakalami przed odwodnieniem ratuje ją znów rosły samiec. Nie zamierzała jednak być tym razem tak naiwna.

Czując na sobie wodę poruszyła się nieco żwawiej. Obróciła się na brzuch powoli. Chęć zwilżenia języka była zbyt wielka by myśleć o otoczeniu. Zanurzyła więc pysk w kałuży i piła, aż zabolał ją żołądek.

Głowa ją bolała strasznie.

Gdzie była?

Gdy poczuła ból w żołądku i kaszlnęła gdy kropelka popłynęła jej zamiast do żołądka to do dróg oddechowej, i usłyszała słowa obcego lwa, przypomniała sobie pewne słowa Szawolcsa.

Teraz rozumiała je doskonale, ale ciężko jej było do tego przyznać się przed samą sobą. Gdyby on tylko rozumiał, gdyby chciał zrozumieć jak bardzo oni wszyscy się z niej śmiali. Jak bardzo mieli ją za nic. Była teraz święcie przekonana, że zdążył już o niej całkiem zapomnieć. Głupia. Ona ciągle go wspomina. Oni pewnie święcą tryumf, nikt im teraz nie powie, żeby się wynosili. Nikt im nie powie, że ona się boi. Mają problem z głowy.

Obróciła powoli spojrzenie na obcego. Teraz to ona przyjrzała mu się dokładnie. Chyba był jeszcze większy od Gaduły... i zapewne łapę ma cięższą od niego. Przytuliła się do płytkiego dna kałuży mocno zaciskając łapy przy brzuchu.

- M..mogę - mruknęła wciąż niepewnie.

Chyba nie do końca rozumiała. Na jakich terenach? Rozejrzała się i uważnie przyjrzała się miejscu,  w którym się znajdowała. Rzeczywiście wszędzie było raczej szaro i ponuro, mgły jednak nie dostrzegała. Nie wiedziała o co chodzi. Nie za bardzo wiedziała też co to jest królestwo, co mogło oznaczać to słowo? Nigdy wcześniej się z nim nie spotkała

- Aha i co to znaczy? - Zapytała zupełnie szczerze i przy tej szczerości zostając, to nie wydawało jej się by tereny, które nosiły taką nazwę mogłyby uchodzić za bezpieczne. Może nie były wcale? Była jednak zbyt zmęczona żeby dalej o tym myśleć. Na raz rozbolała ją głowa i syknęła pod nosem z bólu zaś prawą przednią łapę przytknęła do skroni jeszcze bardziej brudząc się błotem.

Ledwie usłyszała propozycję obcego lwa, ale nie wiedziała o co mu chodziło. Nie była jednak pewna czy chciałaby rzeczywiście korzystać z jego pomocy. A jeśli to podstęp? Jeśli on też ją pobije? Była zdecydowanie zbyt delikatna na bójki a teraz to już w ogóle nie wchodziło to w rachubę.

- N...nie wiem... - wymamrotała wracając do tamtej niepewności. Dotknęła miejsca na pysku, gdzie wciąż miała lekkie zasinienie po uderzeniu potężną łapą. Wciąż bolało i nie chciała tego powtarzać.

Stado? Och nie, źle jej się to słowo kojarzyło. Teraz nie tylko czuła się słabo, ale spłynął na nią ogromny niepokój. Wyglądało na to, że chyba nigdy nie uchroni się przed stadami. Bała się co było po niej widać, bo ze zmęczenia nie potrafiła panować nad odruchami swojego ciała, dlatego też zaczęła nagle dygotać. Choć w tej sytuacji Kaiser mógł ten odruch zinterpretować zupełnie inaczej. Mógł pomyśleć, że po prostu było jej zimno. Nie wiedziała jednak co ma powiedzieć nieznajomemu, zupełnie tak jak bała się stada tak bała się jego reakcji.

Słysząc pytanie nagle nastawiła uszy i spojrzała na samca szeroko otwartymi oczyma.

- Chy...chyba t...tak - odparła niepewnym, dygocącym głosem. Zaś słysząc swój ton zestresowała sie jeszcze bardziej uświadamiając sobie, że tym jednym zdaniem mogła zdradzić całą swoją nieporadność. Przecież ten obcy samiec mógł wykorzystać to przeciw niej! Chciała się gdzieś schować i odpocząć.

Długo zastanawiała się co się z nią teraz dzieje. Momentami miewała wrażenie, jakby obserwowała samą siebie z boku i kontemplowała każde drgnięcie mięśnia, każdy ruch a nawet oddech. Zastanawiała się nad tym jak to jest czuć, że się oddycha, zupełnie jak ktoś, kto pojawił się w miejscu po raz pierwszy i zwiedza jego każde zakamarki, tak ona czuła się teraz we własnym ciele obco. Zastanawiała się nad tym piekącym uczuciem, które grzało jej pysk mimo chłodzącego deszczu. Leżała na brzuchu przytulając się do swoich łap i odwracając nos od Kaisera. Spojrzała na niego tylko na moment, kiedy postanowił położyć się blisko. Odsunęła się dosłownie kilka centymetrów dając tym samym niemą i wyraźną wiadomość, że nie chce być dotykana.

Długo milczała. Może zastanawiała się nad odpowiedzią? Nie chciała być tu. Chciała być tam skąd przyszła. Tu nie jest dom, ale tam skąd przyszła domu już nie było. Serce miała rozdarte i czuła się mniejsza od ziarnka piasku.

Wszystko stało się tak szybko.

- Z daleka - odezwała się cichym, stłumionym głosem jakby siłowała się sama ze sobą by wydać z siebie choćby dźwięk. - Gdzieś tam... - ale nie wskazała kierunku, widać było którędy tu przyszła - Na pewno po drodze była pustynia. Nie wiem którędy iść.

I ona czuła, że deszcz miał się ku końcowi. Powoli jej oddech się uspokajał jak i drżała nieco mniej. Kątem oka spoglądała na lwa. Tak trudno było jej zaufać jakiemuś obcemu lwu, a już zwłaszcza samcowi, a już zwłaszcza takiego, który należał do jakiegoś stada.

- Nie mam - odparła niemrawo, kiedy Kaiser skomentował jej podróż. Smutno jej było i to można było usłyszeć w jej głosie. 

Poza tym tak na prawdę słuchała uważnie każdego jego słowa. Miała wrażenie, że nagle odezwał się w niej instynkt, który przebijał się przez jej niedolę i smutek, który kazał jej chwycić się czegokolwiek byle przeżyć. Chociaż całe jej ciało nie chciało oddać jej honoru na rzecz błagania o pomoc kogoś, kto mógł chcieć ją skrzywdzić. Jedyne na co udało jej się zdobyć to nieśmiałe i ciche słowa:

- Nie dam rady - wysapała. Obróciła leniwie łeb w stronę sporego, brązowego lwa. - Sama nie pójdę. Bolą mnie łapy.