To był chyba pierwszy raz odkąd ta mała panienka postanowiła ruszyć swoje tłuściutkie łapki niezależnie od swojej rodziny a już na pewno bez Kanziru i Gamonia. Była już duża, umiała to i owo. Na przykład umiała kłaść listki na wodzie tak by nie tonęły. Grała tak z braćmi, ten liść, który szybciej przepłynął obok wystającego kamienia wygrywał. Wszyscy wiedzieli, że to bezsensowna gra, ale i tak się bawili. 

Zresztą była już w takim wieku kiedy zaczyna się powoli broić. Już ma się ząbki i pazurki i wie się do czego służą. Tak też dzisiaj postanowiła trochę nabroić, albo raczej uznała, że nic się nie stanie przecież jak trochę się oddali. Mimo to nie była jakoś daleko. Wciąż była w pobliżu jaskiń nad Źródłem Życia, ale tak bardziej w północnej części. Nie wiedziała co jest dalej i nie była pewna czy chciała sprawdzić. Zauważyła jednak, że coś jest nie tak z zapachem. Jakoś inaczej było. Nie pachniało tatą, Santi, Psyche czy jej wyrośniętym rodzeństwem. Pachniało zdecydowanie inaczej i nie wiedziała czy powinna iść dalej. 

Klapnęła na kluchowatym tyłku i pokręciła noskiem w zamyśleniu.

Tymczasem ona nie spodziewała się spotkać tu żadnego obcego lwa. W pierwszej chwili pomyślała, że ta czarna sylwetka z oddali to może Kiburi więc podniosła się i przykicała nieco bliżej, ale już po niedługiej chwili okazało się, że to ktoś obcy! Otworzyła szerzej oczy i pyszczek rozdziabiła w zdziwieniu, ale nie chciała wyjść na tchórza. Tata nie tolerował tchórzostwa, nie chciała żeby się potem dowiedział, że spietrała. 

- A kim ty jesteś i co tu robisz? - Zapiszczała z zaciętą i poważną miną. 

Nie to, że sama była w tych okolicach prawdopodobnie pierwszy raz, ale jego też widziała pierwszy raz i to było w jej ocenie ważniejsze. Na pewno by kojarzyła, bo kojarzyła poza swoją rodziną dwóch samców, ale oni zdecydowanie nie byli czarni. Trochę szkoda, że nie było tu ani Kiburiego ani Zuri, na pewno by ją poparli teraz. 

Mała prychnęła niezadowolona słysząc taką odpowiedź. Oczywistym było, że oczekiwała odpowiedzi tu i teraz i to takiej satysfakcjonującej. Ściągnęła brwi i ścisnęła wargi wydychając z siebie powietrze. 

- Jestem już duża i nie muszę mieć opieki cały czas! - Odpowiedziała tonem dość opryskliwym i szorstkim jak na dziecko w jej wieku. 

Jednak za chwilę uśmiechnęła się złośliwie i niemal podskoczyła w miejscu. Poprawiła łapką parę włosków na czole, które wyglądały na zaczątki grzywki. 

- Ha! Już myślałam, że to mój brat wraca z polowania, ale jesteś o wiele Z A  C I E N K I i Z A  C H U D Y - powiedziała z pełnym przekonaniem. Zresztą i tak zamierzała dać mu do zrozumienia, że w razie czego duży brat przyjdzie tutaj i tego włóczęgę zbije na kwaśne jabłko. 

- I tak miałbyś szczęście gdybyś na niego trafił - przechwalała się dalej - gdyby dorwał cię mój tata to zrobiłby z ciebie DY-WA-NIK do jaskini! 

No bo co on mógł jej zrobić? Co mogło pójść nie tak?

Ona cienka i chuda? Dobre sobie! W jej mniemaniu wyglądała dobrze, dorośli polują i dbają żeby jadła. Prychnęłaby mu prosto w nos gdyby sięgnęła, ale tu akurat miał rację. Sięgała mu do kolan a nawet nie, ale podskoczyła w miejscu jakby chciała go capnąć za ten komentarz. 

Ups. 

Cóż.

Nie mogła uciec z krzykiem z kilku powodów. Chociażby dlatego, że gdyby przyleciała do pieczary i wszystko opowiedziała wydałoby się, że spacerowała sobie sama, a poza tym wyszłoby, że jest tchórzem! Bracia by się z niej śmiali a na to nie mogła sobie pozwolić. Zawołać też nie mogła, nie mogła być pewna czy Kiburi albo Zuri nie doniosą dorosłym a poza tym nie wiadomo czy by usłyszeli z tak daleka. 

- Ty i ta twoja nędzna grzywa! - Pozostało jej tylko się postawić, a przynajmniej tak jej się wydawało. - Nie chciałabym być w twojej skórze, jeśli mnie tkniesz! 

Ot mała, nerwowa kulka. Niemniej trochę bardziej się denerwowała, ale już bardziej ze zdezorientowania i podejrzliwości. Nie mogła być pewna czy ten obcy rzeczywiście nie zrobi jej krzywdy. A co jeśli zrobi? Nie chciała nawet o tym myśleć. Gdyby miała ogon zapewne machałaby nim zamaszyście.

Pchełka najeżyła się, ale kiedy zorientowała się, że powinna była dać dyla było już ciut za późno. Zdążyła się jedynie obrócić,albo to może ten Głupek (którym nazwała Zevrana w swoich myślach) ją przewrócił. Sama nie wiedziała. Wiedziała tylko, że leżała na pleckach a ten kloc przyciskał ją do ziemi. W głowie miała tylko jedną myśl - nie dam się tak łatwo! Małe kamikadze. 

Cóż, na początku nie przestraszyła się aż tak bardzo i odruchowo zaczęła drapać i podgryzać łapę obcego żeby ją puścił. No dobrze, teraz się przestraszyła, teraz kiedy znów zaczął do niej gadać. Otworzyła szerzej oczy i znów próbowała się wyrywać, ale teraz już postanowiła jeszcze do tego się wydrzeć.

- TAAATOOOOO! SAAAANTIIIIIII!!! - Ciężko określić poziom głośności towarzyszący temu krzykowi, ale no coż... było dość głośno. Zasadniczo zaczęła się wydzierać dość odruchowo zapominając, że się oddaliła i zapewne nikt jej nie słyszy i nie wie gdzie ona jest. 

Wierciła się i wierciła, bo co innego mogła zrobić? Każdy w jej wieku prawdopodobnie tak by się zachował w takiej sytuacji. Wbijała pazurki w łapę Zevrana coraz bardziej i bardziej. Nie wiadomo ile razy wydarła się "tato" albo "Santi", ale wiadomo było dla niej, że i tak raczej nikt jej nie usłyszy. No chyba, że akurat byłby na polowaniu... albo tato byłby w trakcie jednej ze swoich tajemniczych wypraw. Swoją drogą, szalonym wydawał się pomysł, że tak bardzo teraz mu ufała. Nie pamiętała kto jej urwał ogon i może lepiej, że nikt jej nie uświadamiał? Może sama też nigdy nie pytała?

- Zobaczysz! Tata cię znajdzie! Urwie ci łapy - warczała już całkiem bezradnie ale i tak hardo. Nikt jej nie powie, że zginęła jak tchórz albo co.

Znów zaczęła krzyczeć na przemian "Santi' i tato". W pewnym momencie można było usłyszeć z daleka wycie lwa, ale było ono dalekie. Kto wie czy to właśnie nie ów "tato" nie zaczął szukać swojej zguby, ale ostatnie "Santi" wyrwało się Persie dość żałośnie i przy akompaniamencie smarknięcia.

Tak na dobrą sprawę co innego mogło zrobić dziecko w jej wieku poza wyrywaniem się albo ucieczką? Nie było w tym większej filozofii, ale faktem jest, że ta mała miała ośli upór. Było to jednak nadal tylko dziecko więc wiadomo też, że niewiele jeszcze myślała a nawet jeśli była krnąbrna to typowo dziecięce odruchy nie były jej obce. Można było się spodziewać bez większego zaskoczenia, że w końcu ta klucha się popłacze i zasmarcze. W sumie zwłaszcza wtedy gdy Zevran postanowił zatkać jej pyszczek. Mimo to starała się go jeszcze coś tam szczypnąć ząbkami albo pazurkami, ale wiadomo jak to działało do tej pory. Wiła się i wiła, ale coraz słabiej i coraz mniej. Teraz czekała na coś zupełnie innego.

Źrenice zmniejszyły jej się i położyła uszka. Dyszała trochę niespokojnie i cały czas obserwowała obcego samca bardzo uważnie, choć nie umiała powstrzymać tych paru kropli łez, które pociekły jej z kącików. Nic nie mówiła i puściła opuszkę Zevrana gdy ten postanowił puścić jej pyszczek. Potem też nie odezwała się ani słówkiem tylko dyszała. Trudno powiedzieć co roiło się teraz w jej główce, ciężko było wyczytać z jej oczek cokolwiek innego poza zdezorientowaniem.