Kilimandżaro piętrzyło się dumnie za moimi plecami, a wokół mnie drzewa szumiały cicho, jakby szeptały mi na ucho swoje rady. Byłabym im niezmiernie wdzięczna, gdyby naprawdę podzieliły się ze mną swoimi myślami, bo moje wirowały chaotycznie, nie pozwalając mi się na niczym skupić. Ostatnio tak wiele mi się przydarzyło, że potrzebowałam chwili, aby ułożyć sobie wszystko w głowie. Mimo, że byłam już na niższym terenie, dalej gdzieniegdzie widziałam płaty skrzącego się w słońcu śniegu i chętnie zanurzałam w nim łapy, aby poczuć to przyjemne mroźne szczypanie. Choć już od pewnego czasu gościłam w tych zaśnieżonych okolicach, dalej nie mogłam nacieszyć się widokiem białego puchu. Byłam już dorosła, więc nie powinnam zachowywać się jak dziecko, ale przecież tutaj nikt nie mógł mnie zobaczyć. Rozejrzałam się jeszcze, czy na pewno jestem sama. Nie widziałam nikogo, więc uśmiechnęłam się od ucha do ucha i z głośnym śmiechem rzuciłam się na największą zaspę. Zaczęłam tarzać się w śniegu i z zachwytem obserwowałam jak białe płatki wzbijają się w powietrze i wirują nad moją głową.

Za śladami śniegu postanowił podążać ktoś jeszcze, krążący wciąż wokół Kilimandżaro choć niespecjalnie został przekonany ideą Cesarstwa. Może przemyśli sobie, może dojdzie do wniosku, że jednak się nadaje a może uzna, że jednak dobrze zrobił, że jeszcze nie powiedział Cesarstwu tak. 

Dostrzegł ślady na śniegu przed sobą ale sam też nie ukrywał jakoś swojej obecności i nie raziło go to, że biały puch skrzypiał za każdym razem gdy postawił na nim łapę. Usłyszał potem donośny śmiech i na raz przypomniał sobie te ludowe podania by nie krzyczeń w górach. Początkowo myślał, że powinien się w tej sytuacji wycofać i nie kusić losu, ale potem poczuł się  z jakiegoś powodu w obowiązku by uświadomić tego kogoś by oszczędzał krtań w takim miejscu. W pewnym momencie dostrzegł jasną sylwetkę tarzającą się w śniegu. Pomyślał sobie, że to może ta szalona biała lwica, która urządziła mu scenę histerii kilka dni temu. Szybko jednak dostrzegł, że tylko jasna szata najwyraźniej była ich punktem wspólnym a ta lwica była kimś zupełnie innym. Podszedł więc z wolna.

- Hej ty - odezwał się. - Mówią, że w takich miejscach nie wolno podnosić głosu. 

Powątpiewająco popatrzył na samicę unosząc brew ku górze. Nie był pewien czy tylko się zgrywała czy serio nie miała zbytnio ostrożności we krwi. Ukradkiem spojrzał w stronę góry i pomyślał sobie, że lepiej by było by ludowe podania pozostały tylko ludowymi podaniami. W końcu wzruszył ramionami i nawet obrócił się z zamiarem odejścia. 

- Cóż, ja próbowałem - odparł. 

Postanowił sobie umyć łapy od ewentualnej śmierci lwicy pod nawałą śniegu. 

Nie miał zamiaru się przechwalać, że i on przecież poznał kilkoro lwów z tego stada i nawet rozważał przyłączenie się do nich. Obrócił się spoglądając na nią i postanowił pozostawić ją w złudzeniu przewagi i tryumfu nad nim. 

- Wiesz, że wypada się przedstawić zanim zapyta się kogoś o imię? - Uśmiechnął się do niej dość złośliwie i przenikliwie spoglądając na nią z góry. - Ale niech ci będzie - wyraźnie zaakcentował to stwierdzenie. Potem przytknął łapę do grzywy na piersi. 

- Jestem Sundara. 

Spojrzał ku górze by przyjrzeć się szczytowi Kilimandżaro. Jemu pasowało to zaśnieżone miejsce i nie czuł potrzeby wspinania się wyżej. 

- Chyba podziękuję za wspinaczkę. 

Wzruszył ramionami na wzmiankę o nie zapraszaniu wcale na wspinaczkę. Skoro tak, to nie rozumiał po co mu w ogóle wspomniała o widokach z góry. Nie żeby mu się nie podobały bo wręcz bardzo o czym wcześniej rozmawiał z Hakim. Podobała mu się też ta ilość śniegu w tym miejscu i twierdził nawet, że wizualnie pasował do tych ziem. 

A ja nie zamierzałem propozycji przyjąć - dodał w myślach. 

Spojrzał raz jeszcze ku górze kiedy wspomniała, że stamtąd przychodzi. Czyżby była jedną z tego całego Cesarstwa? Nie mógł przecież tego wiedzieć, poznał przecież raptem trzy lwy z tego stada i o dwóch wyrobił sobie nienajlepsze zdanie. 

- To zależy co byś chciała mi opowiedzieć - odpowiedział lwicy. Bo jeśli zamierzała opowiadać mu o pierdołach to wiadomym było, że nie za bardzo chciał tego słuchać. Jednak rozgadana lwica mogłaby mu przecież coś ciekawego chlapnąć, prawda? 

Uniósł jedną brew ku górze i ściągnął czarne lwie wargi. 

- Poszedłem za twoimi śladami. - odparł. - Wcześniej schodziłem na dół. 

Chyba jednak nie do końca takich informacji się spodziewał ale po dłuższym namyśle stwierdził, że jednak mógł przewidzieć iż Manaia będzie opowiadać o swoich zachwytach. Jedyna informacja, która wydała mu się przydatna to to, że spotkała cesarzową - tej jeszcze nie zdążył spotkać. Chociaż nie, wróć. Ziemie księżyca? Co to za ziemie księżyca?

- Co to za ziemie księżyca? - Nie zamierzał ukrywać swojej niewiedzy zwłaszcza, jeśli mógł czegoś ciekawego się dowiedzieć. Pozwoli więc lwicy poczuć nad nim tę niewielką wyższość. Zresztą i bez tego najwyraźniej lubiła mówić. 

Szybko pokręcił głową kiedy zadała pytanie. Jeszcze by tego brakowało by kogoś śledził, nie był ani brutalem ani zboczeńcem czyhającym na słabsze samice. Zdecydowanie był ponad śledzenie innych. 

- Nic z tych rzeczy - zaprzeczył naprędce. - Wracałem od cesarza, zobaczyłem ślady a potem usłyszałem jak ktoś wydziera się w górach. To wszystko. 

Przyglądał się jej chwilę. Nie wyglądała na taką niezrównoważoną lwicę jak tamta biała, którą niedawno spotkał na tych ziemiach. Mimo tej zuchwałości w jej zachowaniu wydawała się być o klasę lepszą lwicą. 

- Zamierzasz zostać w cesarstwie? 

Pokiwał głową przyjmując ochoczo informacje o tym innym stadzie, które wedle swej nazwy najprawdopodobniej uznawało jakąś wyjątkowość księżyca. Obejrzał się na błękitne niebo, na którym widać było delikatny zarys księżyca. Pomyślał sobie również, że warto by było zapewne zajrzeć również i do nich i dowiedzieć się czegoś konkretniejszego. Może zanim postanowi co postąpić w sprawie dołączenia do Cesarstwa powinien pójść i obadać Srebrny Księżyc? Cóż, może to zrobi. 

Ponownie pokiwał głową ale tym razem w geście zapewnienia kiedy Manaia zapytała czy poznał cesarza. Nie można było wiele powiedzieć przecież o tej znajomości bo ot, Sundara zaczerpnął sobie jedynie trochę informacji do wzięcia pod rozwagę i nie można tego było nazwać prawdziwą znajomością. 

- No tak - potwierdził. - Zostałem do niego zaprowadzony bo rozważałem dołączenie tutaj - dodał zgodnie z prawdą.

Potem lwica znów zalała go potokiem słów a on zdawał się cierpliwie to znosić. Westchnął tylko szykując się na jakże ekscytującą opowieść. On nie był na tyle naiwny by wszystkim i byle napotkanym lwom opowiadać o sobie w tak dużych ilościach. 

- Cóż, coś nas łączy - odparł. - Ja również szukam stada. Przyznam, że to okolica najbardziej zachęca mnie do podjęcia decyzji. 

Być może Sundara był po prostu przyzwyczajony do irytujących rozmówców, kto wie? A może po prostu znosił towarzystwo Manai doceniając głównie jej wygląd, bo tak, nie było nic dziwnego w tym, że białe lwy podobały mu się bardziej i nieco bardziej chciał ich towarzystwa niż wszystkich innych, tych pospolitych. Nie mieli w każdym razie do wzajemnego sztucznego traktowania się podyktowanego ich wyglądem, nie musieli tracić czasu na niepotrzebne zachwyty i niedowierzania. On był prawdę mówiąc nieco zmęczony tym, że większość rozmówców najpierw dostrzegało jego białe futro a potem jego. 

Ocknął się nico z rozmyślań kiedy ta ponownie się ozwała i zadała pytanie. Zmarszczył brwi chcąc sobie uzmysłowić o co pytała bo przez zamyślenie nie usłyszał wszystkiego, ale chyba udało mu się domyślić o co lwicy chodziło. 

- Bo, cóż, nie chcę podejmować pochopnych decyzji. - Odparł. - Obawiam się, że jestem tu tak samo nowy jak ty i nie znam tej krainy bardziej niż ty.

Nie było sensu tego ukrywać i grać znawcę krainy. Prędzej czy później by wyszło na jaw, że nie ma pojęcia o miejscu, w którym się znajduje. 

- Całkiem niedawno znalazłem się tutaj i od razu poszedłem za górą - wskazał nosem szczyt Kilimandżaro. 

On chyba przeżywał ten sam zawód, liczył na jakieś ciekawostki ale w zasadzie niczego poza prywatnymi przemyśleniami Manai nie usłyszał. Westchnął sobie bezradnie bo szybko doszedł do wniosku, że oboje byli w tej samej sytuacji. 

Owszem, szybko zauważył, że lwica była dość wścibską osóbką i nieco go to irytowało ale gratulował sobie cierpliwości. Bo sądził, że miał duże jej pokłady. Jej pytania na pewno odebrał jako wścibskość ale sądził, że mógł jej zdradzić to i owo. Zresztą nie było niczego co musiałby ukrywać przecież. 

- Chyba nic szczególnego - wzruszył ramionami. - Chyba jak większość samców, opuściłem stado i szukam swojego miejsca. Myślałem o własnym stadzie ale może jestem jeszcze za młody na to. 

Nie rozumiał jednak tego co miała na myśli mówiąc "przeciętnie". Musiał przyznać, że zaciekawiło go to stwierdzenie i tak na prawdę w ogóle nie oburzyło, ale zamierzał pociągnąć temat. 

- Przeciętnie? - Spojrzał na nią wyczekująco.