Od pewnego czasu szedł coraz bardziej na zachód bo chciał znaleźć brzeg Wielkiej Wody. Uznał, że idąc wzdłuż brzegu w końcu dotrze do jakiegoś ciekawego i dobrze zapowiadającego miejsca. Na chwilę obecną nie do końca wiedział gdzie zgubił te żyzne i ładnie wyglądające tereny z wielką skałą po środku. 

Szeroki błękit rósł coraz bardziej w jego oczach z każdym krokiem, który zbliżał go do brzegu. Coraz lepiej można było poczuć rześkie powietrze. Minął ostrożnie ostre i strome skały aż wreszcie, wiedziony ciekawością, dotarł do plaży, której piach był przyjemnie miękki i ciepły. Szum wody był kojący a jej ogrom wzbudzał wielki respekt w zielonych oczach Dakaraia. Podszedł do pływu i ostrożnie zanurzył przednie łapy. Nawet nie wyobrażał sobie, że to uczucie będzie aż tak przyjemne. Potem odszedł w cień skały. Postanowił odpocząć tu trochę. 

Tymczasem Daka zdążył już się położyć pod wielkim kamieniem i zrelaksować się w przyjemnym cieniu, powiewem chłodnej bryzy i ciepłem plażowego piasku. Nie w głowie mu były ryby, nawet nie przyszło mu do głowy by łowić tutaj. Żadnej zresztą blisko brzegu nie dostrzegł. 

Kompletnie nie spodziewał się tego co miało nastąpić za chwilę... bo stąd ni zowąd słońce przysłoniła mu wielka ciemna plama, coś czego na początku nie umiał określić bo słońce, które to coś miało za plecami skutecznie oślepiało delikatne oczy piaskowego samca. W końcu nie musiały się przyzwyczajać bo to coś postanowiło wydrzeć się na niego. Podniósł się od razu rozpoznając głos swojego brata i uśmiechnął się szeroko. 

- Raczej co ty tu robisz? - Podniósł lekko głos. - Poszedłeś w totalnie przeciwnym kierunku niż ja! Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę. 

Obserwował Abesa z uwagą gdy ten okrążał go i sobie oglądał. No cóż, dawno się nie widzieli i Daka również chciał się dobrze przypatrzeć by dostrzec różnice od momentu, w którym się rozstali. Ale doszedł chyba do podobnych wniosków, Abes fizycznie niewiele się zmienił. Może minęło zbyt mało czasu by cokolwiek mogło ulec zmianie. 

Słuchał potem historyjki o rzece i kiwał głową ze zrozumieniem i równocześnie przyznając, że to co mówił jego brat na pewno miało sens. W końcu może i szedł wzdłuż rzeki i  ona po prostu skręciła w stronę, z której Abes przyszedł? No grunt, że dzięki temu się spotkali. 

- Ja... hmm... - zamyślił się na moment. - Widzisz, jakiś czas temu trafiłem na piękne sawanny i widziałem tam wielką skałę, ale zboczyłem z drogi i straciłem ją z oczu. Postanowiłem iść wzdłuż brzegu Wielkiej Wody licząc, że natknę się w końcu na drogę do tego miejsca. 

Usiadł sobie wygodnie. 

- Bo widzisz, ja bardzo chciałbym tam osiąść. Na pewno nie brakuje tam jedzenia. Jedną lwicę spotkałem, ale nie była zbyt miła, jednak sądzę, że znajdę tam kilka na prawdę miłych lwic. 

Już nawet chciał pokiwać Abesowi głową ale coś go powstrzymało, no bo nie wszystko się zgadzało w tym co mówił jego brat. Dakarai wcale nie myślał o haremie jako takim. W ogóle nie myślał o stadzie w ten sposób jeszcze, ale faktem było, że powoli zaczynała mu doskwierać samotność. 

- Nie do końca w sumie - odpowiedział - ale to ze skałą i widoczkiem się zgadza. Fajnie by było mieć tam po prostu towarzystwo. Wydaje mi się, że to by było nawet wskazane. Lwica wydaje się być miłym towarzyszem. 

Podrapał się tylną łapą za uchem bo akurat w tym momencie przyleciało jakieś kąśliwe dziadostwo i użarło go za wspomnianym uchem. Dość mocno. Pewnie będzie drapał to kilka dni. 

- A co to za lwica? Nadała by się może do tego planu, no ale pewnie masz już jakiś plan do niej? 

Oczywista, że nie zamierzał kłócić się w temacie tego czy towarzystwo lwic jest miłe czy nie, Daka nawet nie pomyślałby o tym w ten sam sposób co Abes. Wszystko było w mniemaniu piaskowego w porządku. Co miał się nie zgodzić? Po prostu pokiwał ochoczo głową na stwierdzenie Abesa. 

Trochę szkoda, że miał plany i to chyba było wiadomo jakie, sądząc po chamskim śmiechu brata. Dakarai jedynie przekręcił oczyma uśmiechając się przy tym pobłażliwie. Szkoda, bo sam chciałby spotkać MIŁĄ lwicę, co do której mógłby mieć plany a nie taką rozwydrzoną dziwaczkę jak Inyene. W duchu modlił się by jej więcej nie spotkać. 

- A wiesz? Udało mi już zapoznać kilka osób tutaj - powiedział sympatycznym tonem - i nawet udało mi się zostać papuzim bohaterem. 

I wtedy opowiedział swojemu bratu całe zajście z zieloną papugą i zdychającą matriarchą stada słoni. Wszystko skwitował cierpkim ale nie kryjącym za sobą fałszywej dumy uśmiechem. Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Szturchnął brata łapą w bark. 

- Wiem! Chodź ze mną na sawannę i skałę! Zagarniemy ją sobie.

Musiał się teraz głębiej zastanowić nad odpowiedzią i zobrazować sobie kogo spotkał jak do tej pory na swojej drodze. 

Więc tak... kaczka, która twierdzi, że jest trująca, lwiątko, które marzy o zabawie z dwunogami, szalona szamanka, która obraziła się na mnie za to, że nie chcę mieć z nią dzieci po jednej rozmowie, dziwny krótkogrzywy lew, który teatralizował swoją niedolę, zielona papuga, której gniazdo wpadło między słoniowatych żałobników, słonie, które obraziły się na mnie za to, że chciałem uratować gniazdo... czy to byli już wszyscy? - Myślał intensywnie i tak wyliczał sobie w głowie. W końcu dość mocno pokręcił łbem i odchrząknął.

- Obawiam się, że nie - zaprzeczył spokojnym tonem ale z miną wyraźnie zafrapowaną. - Nikogo kogo nazwałbyś przeciętnym albo zwyczajnym. Właściwie sami szaleńcy. 

Nie spodziewał się, że jego brat aż tak ochoczo przystanie na propozycję, ale Dakarai przyjął to ze szczerym i szerokim uśmiechem i łagodnym pełnym zapału spojrzeniem. Kiedyś razem zdołali przeciwstawiać się światu i teraz razem mogą zdobywać szczyty! Bo dlaczego niby nie? 

- Nie sprawdzałem jeszcze - odparł. - Łów te ryby i chodźmy! Nie traćmy czasu.

Otóż wiele można było powiedzieć o Dakaraiu, ale nie to że był pozbawionym ambicji leniem. 

Pokręcił przecząco głową, bo nie znał żadnego szamana, nie poznał żadnego po drodze i ani jednego w tej krainie. Może było to spowodowane też tym, że po prostu nikogo takiego nie szukał, nikt nie był mu do szczęścia potrzebny i... nagle sobie przypomniał, że chyba jednak! Przerwał kręcenie głowy, otworzył szeroko promiennie oczy i uśmiechnięty pysk wyrzucając z siebie jedynie:

- Aha! Jednak spotkałem! 

Natychmiast wrócił spojrzeniem na Abesa i nie przerywając serdecznego uśmiechu zamierzał mu o tym opowiedzieć, choć wiele do opowiadania nie było.

- To ta niemiła lwica. To znaczy spotkałem jakiś czas temu taką wredną lwicę. Zrugała mnie z dziwnego powodu, ale wcześniej twierdziła, że widzi duchy i z nimi rozmawia - wyjaśnił naprędce spoglądając za Abesa i również dostrzegając burzowe niebo. Jeszcze nie było widać błyskawic ani nie było słychać grzmotów, ale wydawać się mogło, że wiatr nieco się wzmógł. Dodatkowo jego brat sam stwierdził, że pogoda nie nadaje się do połowów. 

- Chyba nie powinniśmy się trzymać kurczowo brzegu - dodał - niebo wygląda groźnie. Idźmy tak by po prostu mieć taflę w zasięgu wzroku, ale coś mi się widzi, że i tak będziemy musieli gdzieś się schować po drodze.