Płakała. Ciężko było nie zauważyć jak mocno i głęboko wyła wylewając z siebie wszystko co kotłowało się w jej serduszku. Cały żal i ból jaki skrywała znalazł pierwsze lepsze ujście i wyszedł z niej jak gęsta posoka z przeciętej skóry. Intensywnie i nieubłaganie. Jednocześnie była na prawdę świadoma tej ciszy, która była następstwem jej rozpaczy i czuła jeszcze większe skrępowanie i smutek widząc jak wystawiła swoje wnętrze, jak pokazała je Szawolcsowi. 

Nie chciała żeby się zbliżał i jęknęła głośno, jakby coś ją zabolało kiedy usiadł a potem objął ją łapą. Na prawdę nie chciała. Sama nie wiedziała właściwie co tak na prawdę mogłoby ją teraz uspokoić. Nie wiedziała czego chciała od siebie samca. Przed chwilą myślała, że jedyne czego chciała to być samą. 

Zrodził się w niej bunt kiedy poczuła, że szary postanowił ją przytulić, ale nie miała siły na to żeby się mu wyrwać. Zamiast tego bez silnie biła łapą w jego pierś pokrytą gęstą grzywą.

- Puszczaj! Nie chcę! Zostaw mnie! 

Krzyczała, jęczała ale z każdą chwilą uderzenia jakie serwowała lwu były coraz słabsze. Nie miała już siły. Pozwoliła więc sprawom potoczyć się własnemu biegowi. Teraz znów tylko płakała. Miała wrażenie, że w tej gęstej grzywie zniknęła i już jej nie było widać. 

Nagle przewrotna zraniona pamięć dała jej o sobie znać. Podskoczyła nerwowo przypominając sobie uścisk Gaduły a potem jego srogą i ciężką łapę na swoim policzku. Znów podskoczyła chcąc się wyrwać za wszelką cenę. Panika zrodziła się w jej głowie i szarpała nią na wszystkie strony. W końcu wyrwała się i padła na glebę najpierw spoglądając na Szawolcsa z przerażeniem a potem skrywając głowę pod własnymi łapami. 

- Proszę, nie rób mi krzywdy... - jęknęła. 

Była teraz daleka od jakichkolwiek przemyśleń, jej głowa była pusta i wolna od jakichkolwiek myśli. Zaraz po tym jak przypomniała sobie o zdarzeniu, które sprawiło, że jej uroda przeminęła na zawsze jej umysł oczyścił się ze wszystkiego. Poza strachem. Leżała tak więc na wilgotnej glebie przykrywając łapami swój skalany pazurami pyszczek, szczelnie chroniąc oczy przed jakimkolwiek promyczkiem światła. Zdawała się być też głucha na wszelkie dźwięki. Trochę uczucie to przypominało leżenie w totalnie pustej jaskini, bez kawałeczka mchu czy kropli wody. Leżenie w pustej, odbijającej wszelkie westchnięcie sali. Słuch stał się wybiórczy. Kayla słyszała tylko wszelki szmer pochodzący od Szawolcsa i ewentualnie własne ciśnienie krwi, potem jej szum we wrażliwych uszach. 

Ciężko powiedzieć co czuła kiedy samiec postanowił położyć łapę na jej grzbiecie bo nie widziała w tym geście a początku pocieszenia. Widziała natomiast najpierw fantomowy ból, potem dziwne uczucie, które kotłowało się w jej brzuchu do klatki piersiowej, potem strach a potem... znów coś czego nie umiała określić. W końcu przestała się trząść jak osika i bezwiednie i bezwładnie opadła na lewy bok i w takiej pozycji została ze spojrzeniem błędnym i ślepym. 

Jej uszy poruszyły się niespokojnie kiedy Szawolcs postanowił ją w końcu przeprosić, ale dobrze wiedziała, że to jeszcze nie było to, że powinien przeprosić ją za jeszcze jedną rzecz, o którą miała do niego straszny żal. Na razie jednak czuła się jak ta zajęcza skórka w jej legowisku, bezmyślna i pozbawiona jakiejkolwiek woli. Choć w jej głowie nadal kołatał się strach, strach, że szary jest przecież takim samym lwem jak tamten złoty samiec, który śmiał się jej w twarz w towarzystwie Szawolsca, takim samym jak ten, który ją zranił. Takim samym jak ten młodzik, który uświadomił jej jej własną słabość. Jednak na razie nic nie powiedziała. 

Powoli uspokajała się i dochodziła do siebie. Nie sądziła, że te traumy tak głęboko w niej siedzą, że tak mocno dadzą o sobie znać i wypiorą ją z sił w takim momencie. Że okaże przez nie słabość tu w obliczu szarego, który był przecież na samym początku tej reakcji łańcuchowej nieszczęść Kayli.  Spoglądała na niego kątem oka oddychając ciężko i zastanawiając się czy chce powiedzieć mu to co kłębiło się w jej głowie, a konflikt ten był tak w niej silny, że obawiała się, że stał się widoczny. W końcu wzięła bardzo głęboki oddech i na wydechu powiedziała:

- Dlaczego mnie nie zatrzymałeś?

Pamiętała to. Zatrzymała się wtedy na pustyni mając jeszcze w zasięgu wzroku swoją rodzinną krainę, obróciła się wtedy by zobaczyć co ma za sobą. Jednocześnie stała tak kilka chwil i czekała aż zdarzy się jakiś cud. Aż ktoś przybiegnie i zatrzyma ją i powie, że nic się nie stało, że może już wracać. Tego właśnie chciała, ale dostrzegając, że nic się nie dzieje i, że przeszłość zginęła bezpowrotnie nie cofnęła się, poszła przed siebie bojąc się jednocześnie przyszłości.

A ta nie była dla niej łaskawą. Zresztą teraźniejszość też wcale nie. 

Oczywiście, że znała odpowiedź na to pytanie, jednak ona zadawała sobie jeszcze jedno. Czy Szawolcs na pewno chce usłyszeć to co Kayla ma na myśli? Czy chciał oberwać prawdą prosto w pysk? A może było mu to potrzebne? Potrzebne by zleciał wreszcie z piedestału zbudowanego z jego własnego ego, żeby dostrzegł w końcu, że jest tak samo głupi co i ona. Niezależnie od tego czy była dzikuską czy nie. 

Podniosła się z mozołem z ziemi, widoczny był wysiłek jaki włożyła w dźwignięcie się gleby. Znów się ubrudziła, jej futro było pełne piachu i popiołu. Odstąpiła parę kroków od Szawolcsa i dokładnie go zlustrowała. W końcu wzruszyła ramionami posyłając spojrzenie w martwy punkt gdzieś z boku. 

- Bo jesteś tchórzem - odparła mu w końcu uznając, że nazwała go po imieniu. - Jesteś zwykłym tchórzem, który nie potrafi o nic zawalczyć. 

Obróciła wzrok w stronę jego szarego lica, jej oczy nie miały żadnego wyrazu, nie miały żadnych emocji w sobie. Panika sprzed kilku chwil wyprała ją z nich dostatecznie. 

- Nie próbuj nawet mnie do siebie porównywać. Bo przyjęcie porażki to nie to samo. Ja przyznałam, że przegrałam ale próbowałam, robiłam co mogłam. 

Dobrze wiedziała, że nieudacznik a tchórz to dwie zupełnie różne sprawy, że mimo iż często te dwie cechy się łączą to nie zawsze tak jest. Uważała tak w tym przypadku. W jej mniemaniu uchodził za tchórza, nie chciał zawalczyć, nie potrafił, może po prostu bał się z nią znów skonfrontować gdyby ją wtedy zatrzymał. Nie można jednak powiedzieć, żeby był nieudacznikiem. Jak tak na niego patrzyła była jeszcze dalsza od tej właśnie myśli. Szawolcs wyglądał dobrze, mimo iż był samotnikiem wyglądał na takiego, który zdrowo jadł, miał sporo siły, mały też nie był więc mógł liczyć na respekt innych zwierząt. Tymczasem to ona była nieudaczniczką. Nie potrafiła znaleźć sobie nowego miejsca, tuła się z nory do nory zewsząd przeganiana, niechciana, mała i słaba, sucha i czerstwa mimo młodego wieku. Straciła swój blask i urodę i nawet teraz kiedy stała przed nim miała wrażenie, że on znów zacznie uzurpować sobie prawo do mówienia jej jak według niego rzeczy stoją, że uzna, że będzie chciał ją znów pouczać. Nie miała zamiaru tego więcej znosić. Natomiast dobrze wiedziała, że nie robił tego dla niej, że nie rozmawiał z nią teraz dla niej, robił to dla siebie. Nie sądziła, że przez ten cały czas w ogóle myślał o niej. Myślał o sobie, o swoim sumieniu. To jak szybko sam stwierdził, że nie przyjęłaby jego pomocy tylko utwierdziło ją w tym przekonaniu. Zamierzała dać mu więc to czego chciał, to na co zasługiwał. 

- Więc skoro już zaspokoiłeś swoją ciekawość i uspokoiłeś własne sumienie, że nie leżę gdzieś martwa przez ciebie to możesz pomyśleć o mnie i już sobie iść - odpowiedziała mu wzruszając ramionami. - Mnie twój widok nie sprawia żadnej przyjemności. 

Nieznośny dźwięk jego głosu powoli odchodził w niepamięć. Chętnie rzucała za siebie wspomnienie jego szarego pyska i brązowej grzywy, które były dla niej synonimem samotności i niezrozumienia. Nie odpowiedziała mu nic. Pozostawiła go z milczeniem. Nie pozdrowiła, nie życzyła dobrej drogi, nie kazała trzymać się w zdrowiu. Odszedł więc nie usłyszawszy od niej żadnego życzliwego słowa. 

Wytrwale posyłała spojrzenie jakiemuś martwemu punktowi tak długo aż słyszała jeszcze kroki nieznośnego samolubnego Szawolcsa, ale kiedy tylko ucichły i nie czuła już jego zapachu obróciła łeb i tęsknym wzrokiem wpatrywała się w kierunek, w który odszedł.  Poczuła jak wzbierają w niej znów gorące emocje, które zatrzęsły nią lekko, potarła łapą nos a potem oczy. 

Prawdę mówiąc miała nikłą nadzieję, że zrozumie. Wydawało jej się, że jej uczucia były wyraźne, że każdy normalny lew powinien zrozumieć co chciała mu powiedzieć. Najwyraźniej nie było to tak proste. Może po prostu nie była warta tego by ktokolwiek zechciał jej współczuć? Nie dla samego siebie, nie po to by nie myśleć o sobie jako o śmieciu, kimś złym, jak o mordercy, nie po to by poczuć się lepszym. 

Zasmarkała się znów, ale tym razem przynajmniej nikt na nią nie patrzył. Położyła się tam gdzie siedziała.

Przez jakiś czas po prostu leżała i szlochała tak jak została wcześniej w jednej pozycji. Powoli się uspokajała i w pewnym momencie płacz przerodził się w ciągłe wzdychanie. Co tu dużo mówić? Było jej ciężko i nie sądziła, że szybko jej to przejdzie. Była więc głucha na szelesty i na moment zmęczony smarkaniem nos stracił węch. Była nawet bliska zaśnięcia tam gdzie leżała mimo, że jej nora wyłożona zajęczymi skórkami znajdowała się w odległości ledwie paru kroków. Łapy miała ciężkie a co dopiero ciało! Nic dziwnego, że nawet nie miała ochoty próbować podnieść się na równe kończyny i chociaż zmienić pozycję. 

Mogłaby i zdechnąć tu i teraz. Chyba nie żałowałaby jakoś szczególnie tego co szykuje dla niej najbliższa przyszłość. 

Aż wreszcie usłyszała coś. Chyba czyjś głos, wrzask. Zastrzygła uszami a potem nawet dźwignęła karkiem ciążący niczym kamień łeb i rozejrzała się mrużąc oczy chcąc poprawić sobie w ten sposób ostrość spojrzenia. W końcu dostrzegła kogoś całkiem niedaleko. Chyba lwicę. Nie chciała chyba jednak ryzykować konfrontacji z nią, z wielkim trudem i niezwykle niezgrabnie podniosła się by czmychnąć niczym szczur do swojej nory.