Kayla mogła jedynie czekać. 

Kiedy Kaiser wyszedł z groty, lwica jak posłuszne lwiątko leżało grzecznie na boku i wpatrywała się z utęsknieniem w skrawek nieba, który był stąd ledwie widoczny. Nie miała zbyt wiele do roboty ani do myślenia. Obserwowała więc jak niebo powoli ciemnieje i ze zmierzchu robi się noc. 

Zasnęła na moment.

Nawet nie zauważyła kiedy. Po prostu odpłynęła a zorientowała się dopiero słysząc czyjeś kroki. Zaniepokojona poderwała się do leżenia na brzuchu, zaś zamarła na moment bo wystraszyła się ponownie widząc obcego samca w progu groty. Jej oczy nie nawykłe jeszcze do ciemności dostrzegły jedynie ciemną sylwetkę z jasnymi, fiołkowymi oczyma. Otworzyła szerzej pysk na widok tegoż straszydła, ale jak zwykle strach ma wielkie oczy. Szybko bowiem sama zorientowała się, że to tylko Kaiser. Zarejestrowała, że położył naczynie z wodą na ziemi a sam wyszedł na zewnątrz. Odprowadziła go wzrokiem nastawiając uszy w jego kierunku. Dopiero potem nachyliła się ku misy i spłukała w ten sposób rany na policzku raz jeszcze. Powtarzała tę czynność, aż w naczyniu nie było już niczego. W końcu odepchnęła łapą miskę. Jeszcze raz spojrzała ku wyjściu.

Orientując się jednak, że pozostała świadomością sama w tym opuszczonym przez piękno miejscu również ułożyła się w miarę wygodnie. I zasnęła. 

Ranek ją ominął. Z całą pewnością przespała ten moment. Zresztą nie wstawała wcale tak szybko jak tylko obudziła się (a było już około południa). Kręciło jej się w głowie i wolała jeszcze chwilę poczekać.