Kayla była tymczasem skupiona na własnych lękach i wątpliwościach. Kiedy dostrzegła piaskową sylwetkę nieopodal w pierwszej chwili pomyślała sobie, że ta zupełnie obca osoba wyrzuci ją również z tego miejsca. Nie chciała pozwalać sobie na opuszczenie tej bądź co bądź całkiem przytulnej i ciepłej nory teraz, kiedy była po raz kolejny zdruzgotana po spotkaniu z Szawolcsem. Przytuliła się do zajęczych skórek leżących na glebie i czekała aż intruz sobie pójdzie, głęboko w duchu liczyła na to, że zostanie teraz sama, że odchoruje tę toksyczną rozmowę a potem pójdzie zapolować na kolejne zające, których chude mięso bardzo lubiła. Przeklinała w głowie los, który chyba uwziął się na nią skazując na kolejne spotkania towarzyskie a na jakie nie miała obecnie najmniejszej ochoty. 

Wstrzymała oddech chcąc nasłuchać każdego szmeru i szelestu, nie mogąc przegapić żadnego kroku ale jak na złość w jej głowie panował taki zamęt, że nie potrafiła nadać żadnemu dźwiękowi kierunku czy źródła, wszystko brzmiało jak jednakowy szum i hałas. Aż wreszcie westchnęła głośno słysząc czyjś głos blisko nory i dając tym samym upust nerwom, które spazmatycznie zatrzęsły jej ciałem na sekundę czy dwie. Przytknęła łapę do pyska zdając sobie sprawę, że mogła tym zdradzić swoje położenie. 

Stuknięta wariatka? Czy to było o niej? 

W pierwszej chwili pomyślała, że to nora zaraz się zawali. Kiedy spadła pierwsza grudka ziemi podniosła wzrok ku górze chcąc wybadać, czy ziemiste sklepienie trzęsie się. Posypało się jeszcze trochę ziemi a korzonki wystające z sufitu lekko drżały. Kayla była gotowa wyskoczyć w jednej chwili z bezpiecznego ukrycia gdyby jej obawy się ziściły. 

Myślała potem, że serce jej stanie gdy z góry wypadł guziec i darł się przy tym wniebogłosy, podskoczyła aż niemal sięgając czubkiem głowy sklepienia, z wielkim trudem powstrzymała się od tego by pisnąć zupełnie jak ta dzika świnia, która uciekła stąd w popłochu. Chyba. Nawet nie zwróciła uwagi na to kiedy wylądowała na wszystkich swoich łapach. Oddychała głęboko i wydawało jej się, że wilgoć ziemistej izby stała się nagle nie do zniesienia. Kiedy zrobiło się nieco ciszej nie myślała już wiele tylko wyścibiła nos spomiędzy lian i zielonych wici. Szeroko otwartym pyskiem chłodziła się i jednocześnie starała się uspokoić. Szybko rozejrzała się żeby sprawdzić czy guziec zniknął. Nie to, że bała się go ale teraz chyba była gotowa wszystko odbierać jako zagrożenie. Zdawała się jednak nie dostrzegać głównego zagrożenia chowającego się wśród traw mimo, że usilnie szukała go rozbieganym spojrzeniem. Gdzie była ta lwica, przed, którą się schowała na początku?

Wypatrywała i była ślepa na zagrożenie. Nie dostrzegała skrywającej się w wysokiej trawie Zenzele, może to przez zmęczenie, które przyszło przez ten natłok emocji. Gdyby znów była spokojna noc zapewne usnęłaby natychmiast, ale najpierw burza potem Szawolcs a teraz ktoś obcy, ktoś kto mógł pozbawić jej ostatniej ostoi spokoju. Mogłaby przysiąc, że gdyby i tę zatęchłą norę straciła to utopiłaby się w rzece. Straciłaby chyba ostatni promyczek nadziei a na to nie mogła sobie pozwolić. 

W końcu wzięła głęboki oddech. Ostatnie spojrzenie na okolice i tym razem dostrzegła. A przynajmniej tak jej się zdawało. Przeciągnęła grzbiet i chude łapy, naprostowała kark i zmarszczyła brwi. Pomyślała sobie - raz kozie śmierć! Jeśli ta przybłęda ją stąd wywali i tak czeka ją śmierć, a tak mogła zawalczyć. Nie miała nic do stracenia. Skarciła się w myślach, nie była jak Szawolcs. 

- Hej! - Podniosła głos samej będąc zaskoczoną, że tak głośno to wyszło. Zaraz odchrząknęła zwątpiwszy we własne siły. Poruszyła ramionami jakby je rozgrzewając chcąc zapanować jednocześnie nad kolejną paniką. 

- K... Kto tam jest? 

Teraz to już zgłupiała. Bo na prawdę była przekonana, że kogoś widziała i teraz ten ktoś urządza sobie bardzo głupie żarty! Żarty jej kosztem! Och, ona nie potrafiła już dłużej znieść takiego traktowania ze strony innych. Miała dość! 

Ale... trochę jednak się bała. Może tak na prawdę nikogo tam nie ma? Może to umysł płata jej już z tego wszystkiego figle? Może popada w jakieś wariactwo? A może to duchy teraz się z nią droczą? Och! Duchy! Pamiętała je. Dawno jednak nie miała z nimi kontaktu, sama zresztą o nich zapomniała.

Zrobiła krok do przodu i zatrzymała się. Potem kolejny i jeszcze jeden. Zatrzymywała się wpół kroku i zastygała w bezruchu. Uważnie przy tym obserwowała to co miała przed sobą, ten punkt, w którym ten ktoś, kto wcale nie był duchem stawał się coraz bardziej wyraźny w jej oczach. W końcu zatrzymała się widząc już Zenzele całkiem wyraźnie pośród tych pożółkłych traw. Westchnęła wypuszczając nosem powietrze ze świstem. 

- Ja - zachrypiała niepewnie dostrzegając istotę tak samo marną jak ona sama, czując się w tamtej chwili tak jakby spoglądała w zwierciadło rzeki albo źródła czystej wody tak jak w swojej ojczyźnie przyglądała się czasem swojemu obliczu. Teraz nie robiła tego, bała się bowiem, że dostrzeże właśnie coś takiego, coś tak marnego i obdartego z dawnej urody jak to co miała przed sobą. 

- Ja... - powtórzyła się po czym odchrząknęła. Postawiła łapy równo przytykając brodę do piersi. Poruszyła językiem i mlasnęła. 

Nie słyszałaś co powiedziałam? Głucha jakaś jesteś?  Nie rozumiesz po lwiemu? Halo mówię coś! Przemknęło jej przez myśl, ale żadne z tych zdań nie wydawały się Kayli w tej chwili odpowiednie. Szybko zrezygnowała z tej dziarskiej postawy.

- Chciałam powiedzieć, że nie musisz się chować. Widzę cię i ten... no, nie zrobię ci nic. Więc...

Obserwowała uważnie Zenzele powoli zdając sobie sprawę z tego, że jej łagodne zamiary najwyraźniej nie znajdowały żadnego zastosowania w tej sytuacji, ale Kayla nie zamierzała z nich w żadnym stopniu rezygnować. Choć oczy miała błękitne i smutne to starała się jednak uśmiechnąć do obcej lwicy ale dostrzegała w niej jedynie frustrację.

Może była tak samo zrezygnowana jak Kayla? A może była jeszcze bardziej zdesperowana i zamierzała ją stąd przepędzić? Może na prawdę była dla niej niebezpieczna?

Nie wiedziała o czym ona mówiła? Zmarszczyła brwi i spoglądała na piegowatą suchą jak patyk jaszczurkę próbując odszukać się jakichś sensownych odpowiedzi. Przez myśl jej nie przechodziło, że to mogło w jakimś stopniu chodzić o Szawolcsa. 

- Ale... ja tu mieszkam sama -  odpowiedziała zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że przecież wciąż było tu czuć jego zapach i, że sama miała go na sobie. Dopiero po dłuższym namyśle coś zaświtało jej z tyłu głowy. - Na prawdę. - Dodała dla podkreślenia wartości swoich słów, ale nie była pewna ile to da. 

Pokręciła szybko głową i odchyliła ją lekko gdy tylko uśmiech zszedł jej z pyska a wzrok nadal miała pytający. Kogo ona chciała zabijać? 

- Jakiego patafiana? Nie ma tu nikogo ze mną.

/ :o ...

nie mam pojęcia jak to zrobiłam, ale rzeczywiście jakimś cudem to pominęłam? albo to rodzaj wdrukowania albo co

Kayla wciąż zdawała się nie do końca pojmować o co w  tym wszystkim chodzi. Coraz bardziej czuła się zmęczona wydarzeniami tego dnia i również czuła coraz większą potrzebę położenia się na dłuższą drzemkę w nosie mając piękny dzień, ssanie w żołądku czy duchy wiedzą co jeszcze. 

- No tak - potwierdziła kiedy powoli zdawała sobie coraz bardziej sprawę z tego jak dziwna jest sytuacja, w której obecnie się znajdowała. Nie umiała określić czy udało jej się przekonać Zenzele do tego co mówiła i też nie rozumiała powagi w tym temacie.  

Dość nerwowo poczuła się kiedy dostrzegła, że nieznajoma nagle poruszyła się i ruszyła wprost do jej legowiska i bardzo chciała zaprotestować. Obróciła się za nią rozchylając szczęki ale nic poza tym, wydała z siebie jedynie pojedyncze jęknięcie bo gadziooka lwica zdążyła znów otworzyć pysk. W jednej chwili zrozumiała, że to rzeczywiście mogło chodzić o Szawolcsa. Uniosła więc nos ku górze zaczynając węszyć by dojść po paru chwilach do wniosku, że istotnie wciąż było go tu czuć. Nie miała jednak chyba odwagi przerwać Zenzele monologu. 

- Mój tato był dobry... - udało się jej wymamrotać cicho przez ledwie rozchylone czarne usta. - Ej halo! - Zawołała zaraz wciskając swój pysk do nory zaraz za obcą lwicą. Była na prawdę mocno zdziwiona tą nagłą śmiałością i swego rodzaju arogancją ze strony intruzki. 

Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się teraz w Zenzele nie mogąc otrząsnąć się z pewnego rodzaju osłupienia bo istotnie nie była przygotowana na to co się tutaj działo i nie umiała się odnaleźć w tej sytuacji.

- Ale ja nie rozumiem - odpowiedziała w końcu. - Ja nie rozumiem co ty do mnie mówisz.

Modliła się, sama nie wiedziała do kogo, modliła się by ta podła sytuacja już się skończyła. 

Miała wrażenie, że może zmęczenie albo głód mieszały jej w głowie, nie była w stanie zrozumieć intencji Jaszczurki, ani połowy tego co do niej mówiła. Miała wrażenie, że ta używała jakiegoś tajemniczego szyfru i jeszcze gorzej niż Szawolcs nabija się z niej właśnie. Nie miała jednak już siły na złość, chciała odpocząć, tak bardzo tego potrzebowała, ale towarzystwo tej lwicy jej to skutecznie uniemożliwiało. Nie potrafiła opisać uczucia, które nagle się w niej wzbudziło gdy zobaczyła i usłyszała, że nieznajoma chce odebrać jej ostatnią rzecz jaką było to zatęchłe legowisko. To było coś na kształt strachu i gniewu, ale coś dużo bardziej przytłaczającego, coś popychającego do jeszcze większej desperacji. Nie mogła pozwolić jej na to żeby zajęła tę dziurę dla siebie, po prostu nie mogła.

- Nie! - Pisnęła. - Nie masz prawa!

Tak szybko jak umiała chciała wskoczyć przed Zenzele do nory żeby jako pierwsza położyć się na skórkach. Tak usilnie chciała się przepchać, że sama naparła na nieznajomą tak by jej ustąpiła miejsca. Zresztą była na tyle chuda, że wśliźnięcie się nie było wielkim problemem. Mijając liany i Zenzele gwałtownie znalazła się na legowisku i rozstawiła wszystkie cztery łapy tak by zająć jak najwięcej miejsca. 

- Nie wolno ci!

W głowie biednej Kayli aż zakołowało. Nie chciała tak mocno pchnąć Zenzele, ale była przekonana, że nie miała wyboru. Teraz okazało się, że popełniła jakieś straszne głupstwo. Czuła się jeszcze bardziej zagubiona niż wcześniej. 

- ...podzielić się? - wyraźnie i dość głośno zdziwiła się Kayla samej sobie dziwiąc się, że ma tak donośny głos w tym momencie. Była święcie przekonana, że ta zupełnie obca dla niej lwica zamierza wywalić ją z jej własnego legowiska, że chce odebrać jej ten mały skrawek ziemi. Dlaczego więc sprawy potoczyły się zupełnie inaczej?

Speszonym spojrzeniem oblepiała postać Jaszczurki a zaraz potem schowała je w glebie między swoimi przednimi łapami i gdyby skóra na jej pysku była łysa od futra to zapewne widać byłoby zaczerwienienie. Miała też wrażenie, że drapnięty policzek zaczął ją palić, choć możliwe, że to cała twarz piekła ją ze wstydu, które oblało ją niczym skwar z nieba od góry po palce łap. Zacisnęła wargi, dolną nawet przygryzła i usunęła się w kącik podwijając ogon pod siebie.

- Przepraszam - wymamrotała ledwie słyszalnie.