Tymczasem wbita w kącik Kayla czuła się przytłoczona i pokonana. Spoglądała pustym wzrokiem w mikroskopijną przestrzeń między włoskami na zajęczej skórce. Za dużo miała dziś wrażeń i teraz miała po prostu wszystkiego dość. Była wyzuta z sił i emocji. Siedziała tylko i wzdychała. Nie spoglądała na Zenzele. Nie miała ochoty na przepychanki z Jaszczurką. Pokiwała jej niemo łbem zgadzając się właściwie bez większej woli, ale zaraz postanowiła jeszcze odezwać się dla pewności. 

- Możesz. 

Nie było to głośne słowo, właściwe ciche i pozbawione barwy, samotne, suche i płaskie jak porzucona wężowa skóra. Jedynie wspomnienie tego, że kiedyś było w nim życie. Daleka była od kłótni fakt, ale teraz czuła, że nie miała kompletnie kontroli nad własnym ciałem jak i życiem. Łapy nie chciały jej słuchać by usunąć się w inny kącik nory, chciała się położyć ale na razie czuła dziwne zesztywnienie. Pysk zwisał jej na kwintę a oczy zdawały się być puste i pozbawione blasku. 

W echu zatęchłej nory głośno dał o sobie znać pusty żołądek samicy, ale ona potrafiła jedynie przytknąć łapę do brzucha i nic poza tym.

Niedola, która ciskała się z wściekłością i głuchym wstrętnym, tępym bólem odznaczała się na osowiałym kształtnym choć oszpeconym szponami pyszczku. Samica niewiele zwracała uwagi na Zenzele i jej zadowolenie. Nie dotarł do jej uszu smętny marsz wydobywający się z jej wściekle drgających trzewi, ani ból z tym związany, czy też swego rodzaju suchość w pysku. Zamiast tego przez kilka ciężkich chwil tkwiła jak posąg samej dobrze nie wiedząc co właśnie przeżywa i co odczuwa, bo przez wszystko co wręcz wyło w jej głowie przebijała się pustka i najgorszy możliwy rodzaj osamotnienia. Potem z prostego żalu odwróciła pysk w stronę lekko wilgotnej ziemistej ściany a potem i całe chude ciało by w końcu położyć się tam gdzie siedziała, strudzoną twarzyczką do gleby i kamieni wystających ze sklepienia. Nie odpowiedziała Jaszczurce choćby słowem bo nie czuła też potrzeby odpowiadania. Nie miała większego przekonania czy jej aprobata czy też nie cokolwiek mogłyby zdziałać. Ale ta bezsilność zaprowadziła ją do tego ciasnego rogu bez wyjścia bo zdała sobie zaraz sprawę z tego, że gdyby spróbowała zaprotestować to szybciej straciłaby ostatnią rzecz jaka jej została. Tak przynajmniej mogła cieszyć się tym ciasnym kącikiem, choć i to było zbyt wielkim stwierdzeniem, ale pozostanie tu choćby bez godności wydało jej się odrobinę mniejszym złem od gnicia w błocie jak robak gdzieś na zewnątrz i czekanie na śmierć. 

Tymczasem jej myśli powędrowały daleko choć były puste i zdawały się nie wzbudzać w pamięci żadnych obrazów. Nie zauważyła kiedy, ale zupełnie jakby leżała na kłodzie na wartkim nurcie rzeki i bezwładnie wpadła w toń, z którą nie mogła się równać. 

Ale te ciepłe ramiona boga snów tak przyjemnie mierzwiły ciężki kłąb bólu pod twardą kostną skorupą czaszki i zdawały się ledwie muśnięciem ściągać nieznośny balast z kończyn. Ten serdeczny uścisk zdawał się być niezmiernie kuszący a ona łaknęła bardziej bo dawno nie zaznała niczego podobnego... choć może to było to samo uczucie, które nachodziło ją każdej nocy?

W końcu pojawiły się i obrazy a Kayla płynęła w miękkim morzu traw swojej ojczyzny, moczyła łapy w przyjemnie chłodnej wodzie towarzysząc starej słonicy, jasnej i złotej jak samo słońce choć łagodnej dla oczu. Pamiętała jej oczy i przyjazny wyraz pyska, miękką trąbę, która ostrożnie i z nieporównaną serdecznością gładziła zmarszczone zmartwieniem czoło młodej lwicy. Łagodne, gładkie i czyste jeziorko błyszczało i łagodziło zmęczone ciało, koiło chłodem i delikatnością. Kayla położyła się grzbietem na jego tafli spoglądając z uśmiechem na słonicę, która z każdą chwilą traciła kształt aż wreszcie stała się białym obłokiem. Wyciągnęła obie przednie łapy ku górze chcąc złapać to co ulotne, ale próżno było już szukać tej cudownej, szlachetnej postaci. Lwica nie łudziła się, szybko wyjaśniła sobie, że słonica odeszła. 

Gdy do jej uszu dotarło szczekanie leżała już wśród traw i mchów. Obróciła łeb dostrzegając dawnego przyjaciela, szarego jak ziemia i złotego jak piach pustyni szakala Nifu. Zatańczył wokół lwicy raz i drugi, a gdy ta podniosła się on podszedł i objął ją obiema przednimi łapami. Ten uścisk był jak prawdziwy a Kayla czuła go na własnej skórze.

Złocisty lew o równie złotej, połyskującej gwiazdami grzywie delikatnie przytknął łapę do ciężkich powiek Kayli i koił ją najlepiej jak potrafił. 

Och Morfeuszu! Jakże przyjemne są twe ramiona!

Była blisko czegoś na prawdę niebezpiecznego. Bo coraz bardziej podobał jej się ten stan zawieszenia, w tym śnie, który był tak przyjemny, który przynosił ukojenie. Gdyby była bardziej świadoma w tym momencie może i podjęłaby ostateczną decyzję, by skrócić sobie cierpienie, by pozostać w tym śnie na zawsze. Nie panowała jednak nad tym i wkrótce jej powieki zadrżały i otworzyły się pozwalając oczom patrzeć. Do jej nosa znów dotarł zapach stęchlizny. 

Podniosła pysk i rozejrzała się przymykając wciąż klejące się od kuszącego snu oczy, dostrzegła jak liany poruszały się rytmem czyjejś obecności albo wiatru, który nieco chłodny zdawał się wpaść do nory. 

Intruzki nie było obok. Nie czuła jej ciepła, zapachu jej ciała i oddechu. Odetchnęła myśląc, że może odeszła pozostawiając Kaylę samą. Mało powiedzieć, że biedulka byłaby jej za to wdzięczna. Nie była bliska temu by czuć do niej cokolwiek poza strachem.

Wkrótce poczuła jeszcze jeden zapach. Wyjątkowo kuszący i metaliczny obiecujący jej żołądkowi i kłom to czego tak bardzo pragnęły. Myślenie wyłączyło się w jej głowie, szybko, instynktownie podniosła się i podążyła chętnie za zapachem guźca. Wyścibiła więc nos spomiędzy girland nie zwracając uwagi na otoczenie. Po prostu objęła łapami prosiaka i starając się zachować w miarę możliwości ciszę, po prostu zaczęła jeść. 

Smak krwi był tym co sprawiało, że czuła jak wraca do niej życie, niby wampir, który zabójczym ugryzieniem ratuje się od obrócenia się w bezwładny słoneczny pył tak ona ratowała się od wiecznego popiołu choć wolność dryfowania na grzbiecie wiatru zdawała się być kuszącą. Obejmowała źródło wody życia z namiętnością i zagryzała ją najprawdziwszą ambrozją mimo, iż miała ona prawdziwie łykowatą strukturę. Kto by pomyślał, że te dwa święte pokarmy skryte są w zaledwie brudnym i szpetnym prosięciu. Również ta postać jakby boska, siedziała na wprost Kayli, która podniosła na nią przymrużony, podrażniony ostrą wiązką światła wzrok błękitnych ślepi w momencie gdy coś ścisnęło ją w żołądku. Nieprzyjemny ból spowodowany brakiem umiarkowania, gdy żołądek zdawał się być zmarszczony i skulony niczym orzech, sprawił oprzytomnienie zamroczonego ucztą umysłu. 

Wyglądała jak duch złączony z szarością zmierzchu, która spokojnie unosiła się wraz z duchotą nad wzniesieniem, które prowadziło do boru kilka chwil temu opuszczonego przez Zenzele. Duch oprzytomnienia, duch szczery i wymowny w swojej prostocie. Skalane cieknącą posoką oblicze Kayli zdjęło się boleścią, ale i pewnego rodzaju obrzydzeniem. Na razi lwica odsunęła od siebie sponiewierane truchło i cofnęła się w stronę nory. Skryła oczy w cieniu zielonej girlandy dając im wytchnienie od przenikliwego szkarłatu i złota. Cisza. Co nastąpi po niej nie jest tajemnicą. 

Ani myślała na razie wyścibić nosa z nory. Nagłe słowa Zenzele nie dodały jej śmiałości i wciąż czuła się najbezpieczniej ze kurtyną badyli, łodyg i lian. Powietrze zaczynało robić się bardziej parne niż wcześniej ale ziemia pachniała coraz ładniej. 

Kiedy spojrzała w stronę bezuchej lwicy dostrzegła, że światło, które dodawało jej powabu i powagi zaczynało ustępować chmurom, które wyglądały z tej perspektywy dość gniewnie. Czerwień i oranż wieczornego nieba, tłumionego szarością wilgotnej ziemi powoli stawał się w sinofioletową masą. Wciąż jednak nie było ani wiatru ani żadnego grzmotu. Nie spadła ani jedna kropla deszczu. Jeszcze. 

Wiedziała, że Jaszczurka pomyliła się w swoim osądzie, ale długo nie mogła wykrztusić z siebie żadnego dźwięku. Siedziała jak kamień bez ruchu, pozwalając sobie od czasu do czasu zerkać w przestrzeń między łodygami i lianami skąd miała dość dobry widok na Zenzele. W końcu zebrała się w sobie, otworzyła niemo pysk, ale chwilę potem udało jej się wydusić delikatne:

- To nie wstyd.

Nie rozumiała, najwyraźniej nie rozumiała co Kayla chciała jej przekazać. Nic jednak dziwnego, w sytuacji podsunięcia głodnej i wychudzonej lwicy mięsa pod nos nikt nie spodziewałby się wybrzydzania, a jednak tak się stało. Kayla nie dobrze wiedziała czemu tak się stało, ale jeszcze nie umiała z siebie tego wykrzesać. 

Więc utop.

Zmarszczyła nos, ale również i w tej sekundzie nie opuścił gardła lwicy żaden dźwięk. W końcu wzięła oddech i po paru niemych i nieśmiałych próbach w końcu się zdobyła i niemal równo z błyskiem gromu powiedziała:

- Ale ja nie mogę! 

Żołądek wciąż ją bolał od zbyt szybkiego napychania się sporą ilością pożywienia na raz. Nieprzyzwyczajony do częstego jedzenia organ zwyczajnie rozciągał się zbyt wolno by mogła szybko pożreć całego guźca. Sapnęła pozwalając Zenzele się przedstawić. Posłała jej spojrzenie kątem oka.

- Kayla - odparła cicho a za chwilę zawtórował jej deszcz.