Musiała trochę pomyśleć nad odpowiedzią bo w pierwszej chwili chciała powiedzieć skąd tu przyszła, a właściwie chciała wspomnieć swój rodzinny dom ale mimo iż wciąż jej serce należało do niego to zdawała sobie sprawę z tego, że ona sama już niekoniecznie do niego należała. Nie jej ciało, nie jej zagubiony umysł. 

Myślała chwilę nad swoją ostatnią siedzibą, ale nie mogła też powiedzieć, że jest stamtąd. Nie wzięła się stamtąd jak mogłoby się wydawać. Skąd ona się tu właściwie wzięła? Nie miała miejsca, które umiała by nazwać domem czy innym tego typu miejscem, z którego się pochodzi. Nie miała chyba już żadnej tożsamości poza imieniem i lichą aparycją. 

- Znikąd - odpowiedziała zgodnie z prawdą i przymykając oczy. 

Z dziwnym uciskiem w środku oglądała to co działo się wokół niej, z niemym wstrętem ale i przejęciem wsłuchiwała się w rozbawioną wrzawę, w falę śmiechu i małpich rechotów bez litości dla kogokolwiek, bez litości dla niej.  Jej pysk zaczął przyjmować kształt przerażenia a szczęka opadała jej w bezradności, jej kły wystawały na pozór groźnie, a ona rozglądała się wokół siebie. 

Nie umiała wyjaśnić nestorowi co konkretnie miała na myśli, co krążyło w jej zagubionym, złamanym, zgniecionym i rzuconym w kąt serduszku, co dzieje się w jej psychice czy duszy. Czasem zdawało jej się, że jest gdzieś, gdzieś dalej jakby poza ciałem i czasem nie ma jej wcale. Jej ciało jest tu samo, opuszczone przez skruszonego ducha zmęczonego cielesną formą. Nie umiała wyjaśnić swojego znikąd. 

Potem była zmuszona do wysłuchiwania opowieści o tym co stało się nie tak dawną. Z każdą kolejną falą małpiego śmiechu czuła jak głaz spada na jej grzbiet i odbiera jej dech, jak coś zatyka jej gardło a ona nie znajduje w nim ani jednej nuty, ani  tonu dźwięku. Im historia trwała i zmierzała do finału tym bardziej spazmatyczne drgania wstrząsały klatką piersiową lwicy a jej łeb coraz bardziej zniża się na spotkaniu - już nie wyimaginowanej - gleby. Za pierwszym razem gdy mała małpka małpowała Zenzele chwyciła się łapą za swoje własne i zaczepiła na nim pazury. Pociągnęła niechcący rozrywając trochę zewnętrzną część małżowiny pozostawiając na nim piekący ból i trzy ślady po pazurach na obrąbku ucha. 

W końcu zaniosła się serdecznym płaczem nie wytrzymując tego zderzenia z wciąż traumatycznymi dla niej chwilami, z momentem, w którym po raz kolejny pozazdrościła innym zwierzętom, w którym po raz kolejny przeklęła swoją lwią powłokę i wszystkie lwy stąpające po ziemi. Niechaj siła, której nigdy nie zaznają odbierze im kiedyś tę pyszną i bezwartościową chwałę! Chwałę niczym skrzydła ćmy tak podatne na płomień! 

Zawyła wewnętrznym bólem, płacząc jak nigdy przedtem. 

Łzy mijały, jedna za drugą a do ich akompaniamentu szum deszczu, ryk błyskawic i jej własne zawodzenie. Nie widziała twarzy nestora upiornego małpiego rodu bo pysk miała schowany w łapach i nie interesował jej świat zewnętrzny. 

Choć gromki śmiech i wrzawa ucichły nie ucichł ból jej duszy i jazgot dobywający się z jej gardła i zmęczonej piersi. Właściwie nie dostrzegła również rozpływającego się drzewa. Nic nie miało dla niej znaczenia i za nic miała radę starej małpy. Chociaż nie. Nie do końca. Podniosła spojrzenie na niego zaraz po tym gdy uraczył ją tym pustym i tak nietrafionym dla niej frazesem. 

- Z żywymi? Czy po to by niedługo trafić do tyle samo wartego grona, choć gorszego bo wiecznego? - Chciała się podnieść lecz nie mogła. Jednak coraz bardziej wzbierała w niej kolejna odraza, kolejna chęć by odejść i zaszyć się gdzieś w ciemności. - Nicość. Błogosławieństwem byłoby się nie urodzić! Nie istnieć! Nie ma z kim trzymać! 

Brudna od błota, krwi i bogowie wiedzą czego jeszcze wstała zaraz po tym jak młoda małpeczka oparła się o nią i jakby próbowała na niej wymusić coś. Spojrzała na nią z góry wzrokiem pustym i zmęczonym. Nie było w nich życia ani też żadnej chęci. Dawnej iskierki radości, marzenia gonienia za ptakami i oddychania wonią świeżych, zielonych traw. Wewnątrz, w tej powłoce - zdawało się - nie było nikogo. 

- Nie muszę nic dla ciebie robić - nie żałowała swoich nagłych słów. Nikt nie żałował jej więc i ona nie miała ochoty żałować małpki. - Gardzę piorunem. Niech uderza. Co mi może zrobić? Zabić? 

Otarła łapą pysk, odwróciła się i z wolna ruszyła przed siebie. 

Jej piękne smutne oczy - teraz zgorzkniałe.

Jej serce ciepłe i dobre - teraz zimne i puste. 

W jej głowie zionie czarna dziura i wysysa wszystko 

co dobre. 

Ona, daleka od ciała i wtulona w myśli ciemne i ponure.

Ona, piękno ze złością w zatęchłe bagno rzucone

i zmarniałe jak kwiat padły od przegniłych korzeni 

nasiąkłych łzawym deszczem.

Odeszła. I choć zapadała się w grzęzawisku każdym krokiem - szła, choćby nie wiadomo jak było to trudne. Jej ciało mknęło niczym zjawa, niczym wyjąca smutna dusza rzucona na pustkowia. Bezwładna i refleksyjna sunęła przed siebie. Ciało, które do nikogo nie należy. 

Jedno miała w zasadzie pragnienie teraz, ale nie możliwe do spełnienia. Wiedziała, że nie jest to możliwe. 

Umrzeć - zasnąć - I na tym koniec.

Bowiem i po śmierci coś jest czego była światkiem i gdyby miała trafić między złośliwe duchy to pragnęłaby umrzeć jako duch jeszcze raz. Teraz szła i dostrzegłszy rwącą rzekę utonęła w morzu myśli własnych. Tych najczarniejszych i najmroczniejszych. 

Umrzeć - zasnąć - I na tym koniec.

Dostrzegła samotną antylopę, samotne gnu, dorosłe ale chyba nawet trochę starsze albo chore. Stado zostawiło je w tyle, przeprawiło się przez rzekę wcześniej, przed burzą. Teraz gdy wody wezbrały koryto wyglądało na nie do obejścia. Rogacz przekręcił łeb i dostrzegł Kaylę. Błysk pioruna oświetlił lwicę a zmartwione zwierzę nagle oddało się panice i w tejże skoczyło ku szalonym wodom rzeki. Nie dotarło na drugi brzeg. Nie wypłynęło już więcej. 

Kayla również odeszła, chwilę później. 

zt