Najbezpieczniejsze przejście prowadzące do kotliny znajdującej się po drugiej stronie rzeki życia. Droga prowadzi przez most, który wytworzył się z powalonego pnia drzewa. Umożliwia to dostanie się na drugi brzeg nie musząc płynąć wpław.
Podczas pory deszczowej nurt przybiera na sile, wody przybywa i jest to jedyna droga przedostania się na druga stronę. Ryzykanci nie znający tej trasy kończą na dnie lub stają się ofiarą krokodyli bądź hipopotamów.
Całość pośród brzegu jest porośnięta wysoką trawą, krzewami, paprociami i kolorowymi kwiatami. Dostrzeżenie tego przejścia jest utrudnione przez bujną roślinność. Tuż za mostem spływa kaskada strumieni dająca swój początek biegowi źródła życia.


♩♫♩

Początkowo biegła za lwicą owszem, jednak już po niedługim czasie odczuwała skutki swojego osłabienia i nie mogła utrzymywać stale narzuconego przez szarą lwicę tempa. Przystawała co chwilę żeby złapać oddech albo odkaszlnąć, ale już na końcu prawie wędrówki czuła jak właściwie leci z łap. Nie dała rady już biec i tylko człapała powoli we wskazanym przez lwicę miejsce. Właściwie z ulgą dostrzegła, że tajemnicza lwica zatrzymała się w końcu i już właściwie słaniając się na łapach dotarła do niej. Zwiesiła łeb i łapczywie zaczęła nabierać powietrza. Nie była w dobrej kondycji, jadła tylko zająca, teraz czuła jakby nie jadła niczego od wieków. W końcu podniosła spojrzenie na obcą. Pytające spojrzenie. 

Mając wciąż zwieszony łeb Kayla oddychała ciężko i choć już nie kaszlała to czuła jeszcze w piersi ucisk. Nie było to przyjemne uczucie, ale przynajmniej piaskowa lwica miała nadzieję, że to już koniec ciągłego biegu. W końcu usiadła zauważając, że obca samica na razie nigdzie dalej się nie wybierała a nawet zaczęła do niej mówić. Ta podniosła niemal od razu łeb i pokiwała Crystalline.

- Tak, dużo nie jadłam, ostatnio zjadłam zająca - powiedziała. - Jeszcze nie jestem na siłach by łapać coś większego. 

Chętnie by nawet pomogła przy polowaniu jeśli ta długosierstna lwica to zaproponuje, ale musi jeszcze chwilę odpocząć.

Szczerze mówiąc Kayla nie myślała teraz zbyt wiele. Jednak miłe liźnięcie i obietnica obiadu sprawiały, że poczuła się trochę pokrzepiona. Nie protestowała, po prostu usiadła wygodnie a potem położyła się oczekując powrotu nieznajomej. 

Trochę mijało i zaczynała się niepokoić. W końcu jedna lwica, tak jak i Kayla, mogła napotykać na swojej drodze wiele nieprzyjemnych przeszkód. Może spotkała nieprzyjaznego samca? Albo... albo po prostu raczyła z biednej, naiwnej Kayli żartować. Oh... nie była pewna czy potrafiła się jeszcze jakoś bardziej zawieść. 

Jednakże kiedy jej myśli stawały się coraz to smutniejsze, szara, długosierstna lwica wróciła ku uciesze piaskowej. Rozpromieniała widząc cielę gnu. Może i nie było to królewskie jedzenie, ale Kayla musiała przyznać, że już dawno nie zdarzyło jej się smakować mięsa gnu, a do tego młodego!

- Dziękuję - powiedziała łagodnie po czym uśmiechnęła się.

Chętnie przyciągnęła do siebie zad martwego zwierzęcia i wgryzła się mięso. Będzie teraz jeść i raczej nie będzie się jakoś śpieszyć. Wydawało jej się, że po raz pierwszy od dłuższego czasu nie musiała.

Nie zwróciła też uwagi na kolejną nieznajomą osobę, która czaiła się w pobliżu. 

Tymczasem Kayla jadła już od jakiegoś czasu i nawet nie zauważyła jak została na mostku sama, prawie. Bo oczywiście nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest obserwowana. Zamiast tego powoli jadła dokładnie gryząc pokarm. Wciąż była bardzo chuda, choć wyglądała już nieco lepiej. 

Przerwała na chwilę by oblizać łapy i pysk z krwi kiedy wydawało jej się, że coś usłyszała. Obejrzała się za siebie kładąc po sobie uszy a kiedy już się naprostowała dostrzegła nagle obcego lwa. Obcego samca! Chyba, bo jeszcze nigdy nie widziała u jakiegoś tak krótkiej grzywy. Niemniej wystraszyła się na tyle poważnie, że odskoczyła niemal od razu. Oczywiście zrozumiała o co mu chodziło, choć nie podobało jej się, że jej posiłek zostanie jej tak łatwo odebrany. Rozejrzała się w poszukiwaniu swojej towarzyszki licząc na to, że ona może by jej pomogła, ale nic z tego. Nie było jej tu. Z żalem obejrzała się na truchło od którego przed chwilą odskoczyła. 

Spoglądała cały czas w stronę obcego samca trochę w nadziei, że może pozwoli jej zjeść, ale tak się nie stało. Siedziała nieopodal z niepocieszoną miną i ani drgnęła. Los nie obchodził się z nią gładko i trochę zaczęła się do tego przyzwyczajać. Nie rozumiała tylko dlaczego znów została sama. Obejrzała się za siebie może nieco się łudząc, że może Crystal wróci, ale to również okazały się być płonne nadzieje. 

Usłyszała, że coś upada nieco bliżej niej i obróciła się w tę stronę. Dostrzegła pozostałe ścierwo po gnu. Niepewnie podeszła do tych pozostałości, ale z żalem stwierdziła, że ochłapów zostało za mało by mogła się najeść. Zwiesiła uszy trącając łapą skórę i kości, usiadła obok spuszczając nos na kwintę. Podgryzła trochę tego co zostało, ale nawet skóra wkrótce się skończyła. W końcu ile jadalnych rzeczy mogło być w tak małym cielaku? Westchnęła. 

Nie uważała wcale, że powinna iść. Dopiero co niedawno tu przyszła i nie zamierzała na razie odchodzić, choć kolejne upokorzenie sprzed kilku chwil trochę ją do tego skłaniało. Jednak zanim usłyszała głos obcego samca nie przechodziło jej to jakoś przez myśl. A przynajmniej nie tak wyraźnie. Do tej pory uciekała przed każdym a tutaj została przyprowadzona, bo miało być bezpiecznie. Nikomu nie można ufać. 

- Ja... - zaczęła niepewnie - ...chciałam tu zostać. Byłam tu pierwsza.

Nie chciała mu się postawić ale postanowiła odpowiedzieć mu zgodnie z prawdą.