Dni i noce mijały, bezgwiezdne i bezksiężycowe, a im dłużej to trwało tym bardziej spragniony i tęskny się stawał. Nigdy w życiu nie sądził, że ktokolwiek będzie w stanie tak trwale i tak nieustannie prześladować jego własne myśli. Choć za dnia miał na głowie własne obowiązki to jednak nocami, a zwłaszcza w snach wracał umysłem tutaj, do Białej Damy, która go opętała. Nie wytrzymał. Poszedł na spotkanie.

Tym razem postanowił ośmielić się nieco bardziej bo był już bardziej pewny i czuł się bardziej zaproszony niż kiedykolwiek. Naturalna rzecz - przekroczył granice Księżycowej Krainy o zmroku. Mimo iż zamierzał podejść bliżej centrum ziem Najwyższej (jego mrocznemu sercu) Kapłanki to wciąż zależało mu na tym by nikt ich nie widział. To znaczy - nie bał się, ale postanowił być ostrożny bo przecież Ines nie życzyła sobie jeszcze by ich mały sekret przestał nim być. 

- Ines - powiedział cicho, a potem powtórzył teatralnym szeptem. 

Zatrzymał się w pobliżu baobabu, który znajdował się dość blisko Złotej Skały. Rozejrzał się. Ostrożnie i niezbyt głośno zawył. Tylko ona miała wiedzieć. Miała rozpoznać jego nawoływanie. Jego głos. Jeszcze dokładnie sobie obejrzał okolicę. Sprawdził czy nikt nie idzie za nim i czy nikt poza Ines nie postanowił iść śladem jego głosu. 

- Kapłanko - zawołał. - Gdzie jesteś Kapłanko? 

Również z jakiegoś powodu czuł tęsknotę. Sam nie wiedział kiedy tak się stało. Początkowo przypuszczał, że po prostu czuje niedosyt gdyż w pewnym sensie uważał Ines za część swoich planów a także poniekąd za swoją własność. Chciał ją mieć i ją zdobył, w pewnym sensie oczywiście. Miał jednak wrażenie, że powoli wpadał we własną pułapkę. Wiedział, że mówił piękne słowa i wiedział, że wpływa na jej umysł ale sam najwyraźniej zaczął w to wszystko wierzyć. 

Dostrzegając swoją Białą Damę poczuł coś czego nie umiał jeszcze określić, ale dałby słowo, że jego serce dosłownie podskoczyło a gardło na moment zacisnęło się. Dziwny rodzaj ekscytacji połączony z uspokojeniem pragnienia zobaczenia jej w końcu. Jego oczy zabłysły a uśmiech świadczący o pewności siebie wpełzł na popalony pysk na dźwięk słów Kapłanki. Nie czekał na jakiekolwiek pozwolenie, po prostu podszedł do lwicy, przytknął swoje czoło do jej wydając z siebie pomruk. 

- Księżyc i mrok nocy są nierozłączne - powiedział. Po tych słowach odkleił się od Ines, ale obszedł ją dookoła tym razem jednak równocześnie ocierając się. 

Co on robił? Adorował jakąś lwicę! Część jego ciężkiej osobowości buntowała się z tego powodu, ale równocześnie nie umiał tego przerwać. W końcu zatrzymał się u jej boku a swoje oczy skierował na jej.  Uśmiechał się wciąż z pełną pewnością siebie, nic się w tym temacie nie zmieniło.

- Rozważałaś moją propozycję? 

Jak zwykle obserwował ją bardzo dokładnie i chętnie przyjmował do wiadomości, że Ines coraz mniej się opiera, że jest śmielsza i przede wszystkim widzi w nim lwa. Nie brutalnego potwora, lecz lwa, takiego jak ona sama... a przynajmniej tak mu się wydawało. 

Spojrzał w górę, prosto w księżyc, którego sierpowaty kształt zwiastował początek cyklu. Potem przeniósł ślepia na lwicę i przyglądał jej się chwilę w milczeniu. Przerwał je szelmowskim błyskiem oka i słowami, które zaraz padły:

- Więc poślubię cię - powiedział zupełnie bez skrępowania - i obiecam ci moją dozgonną wierność gdyż żadna lwica nie równa się tobie. - To mówiąc zniżył łeb niby w ukłonie przed Najwyższą Kapłanką a jednak niemal w tej samej chwili wetknął nos pod jej brodę. Wyglądać to mogło na swoistą czułość i błogosławieństwo, bo sam uniżył się w tym momencie.

- Gdy będzie pełnia - dodał.

Podniósł łeb z tegoż objęcia i patrząc jej w oczy z każdą chwilą zapominał o swojej prawdziwej naturze. Zmrużył ślepia przytknął pysk do szarego nosa Kapłanki by po chwili musnąć go delikatnie językiem.

Jej zgoda była dla Ghaliba niczym pieczęć, która jednocześnie wydała się niezwykle ciężka ale i sprawiła, że coś przestało ciążyć mu na sercu. Nie było więc ważniejszej rzeczy w tym momencie niż ona. Pozwolił więc nie tyle sobie decydować o poczynaniach co chwili i najwyraźniej to ona go prowadziła. Czując drobne muśnięcia na swoich wargach i czułość na swoim policzku, otarł się pyskiem o biały kark.Wsunął nos między białe włosy i brodę dość ciężko położył na kruchym karku. Zamruczał choć pobrzmiewał w tym też warkot zdradzający nie tylko romantyzm ale i niebezpieczeństwo tej chwili. Bo czyż nie było bardziej paradoksalnego położenia niż te, w którym znalazła się Kapłanka? Objęcia, w których się znajdowała były zarówno najbezpieczniejszym jak i najbardziej niebezpiecznym miejscem pośród sawanny. Noc była chłodna a jego ciało i skromna grzywa ciepłe, zaś na jego pysku odmalował się uśmiech, którego nie mogła zobaczyć. Uśmiech świadczący o zwycięstwie. Posłał go wychylającemu się nieśmiało srebrnemu sierpowi.

Naparł na białą lwicę i delikatnie ją pchnął. Chciał położyć się z nią na trawie i kpić ze wszystkiego, ale równocześnie poczuć choć chwilowy spokój. 

- Będę cię chronił - odparł jej. 

Kierowany nie tylko uczuciem, z którym walkę przegrał z kretesem, ale i instynktem chętnie przyglądał się lwicy, która chętnie odbierała wszelką przyjemność z jego bliskiej obecności. Kiedy położyła się po tym jak na nią naparł, sam najpierw pochylił się i otarł czoło i pysk o aksamitne futro na gardle i piersi Kapłanki a potem położył się przy niej ale obejmując ją łapą jednocześnie. Muskał językiem białe futro lwicy, czasem, raz po raz pozwalając sobie na drobne szczypnięcie.

- Musiałbym wtedy stąd odejść - odparł na jej słowa wcale nie mijając się mocno z prawdą.  

Kto znał Ghaliba wiedział, że z jego postacią wiążą się nie zawsze przyjemne okoliczności. Miał przecież wrogów i sam nie stronił na co dzień od swojej mrocznej strony. Czy to czar białej lwicy tak na niego działał, że stawał się przy niej potulny? Przyszło mu przez moment na myśl, że te piękne chwile mogą kiedyś się skończyć. I to z jego winy. Już raz widziała do czego był zdolny. Co jeśli zobaczy lub usłyszy więcej? Co jeśli przekona się czym jest igranie z ciemnością? 

Wtem i do jego uszu dotarł szelest ale i poczuł zapach związany z obecnością kogoś obcego. Nie znał tego zapachu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Obejrzał się w tamtą stronę powarkując przy tym. Owszem, to mógł być członek stada Ines, ale był niezadowolony, że ktoś śmiał mu przerwać tę chwilę. Choć trochę miał nadzieję, że obcy jednak sobie pójdzie. 

założyłam, że nie będzie większego problemu z tym, że Persy zdążyła jednak Ghalowi nakablować (i podkoloryzować) na Zevrana a ten mógłby się zorientować, że to o niego chodziło xD tak będzie śmieszniej

Mało powiedzieć, że Ghalibowi nie podobała się ta sytuacja ani trochę. Bowiem jeszcze aż tak blisko jeszcze z Kapłanką nie był a wiedział, że miał szansę być jeszcze bliżej. Nerwowe poderwanie się do góry Ines spotkało się z lekkim oporem z jego strony bo delikatnie przytrzymał ją łapą, ale tylko na moment. Potem powoli zaczął się podnosić obserwując cały czas tego obcego. Przynajmniej do momentu, w którym Biała Dama postanowiła pozdrowić żółtookiego lwa nie przerywał warczenia. Szybkość z jaką jego ukochana potrafiła założyć na siebie bezpieczną maskę zaskoczyła nawet jego. Ba, nawet nie był do końca pewien czy taka reakcja podobała mu się choć w tym momencie ją rozumiał. Ines była Kapłanką, przywódczynią stada i przyznanie się od tak do romansowania z jakimś obcym i niewierzącym lwem mogłoby okazać się kompromitujące, ale przecież on nie był byle kim. 

Imię tego drugiego czarnego w ogóle nic mu nie mówiło. Nie był pewien czy Kapłanka mówiła mu o nim kiedyś czy nie, w tej danej chwili nic mu nie przywodził na myśl. Wtedy coś mu przyszło do głowy. Młody lew, czarny, złote oczy i niedalekie sąsiedztwo Źródła Życia. Ghalib codziennie patrolował tamte tereny razem z Tohuvabohu i Tyrvelse, skojarzył więc również i zapach kogoś kto czasem kręcił się tam i nie został jeszcze przyłapany. W tym momencie rozwarł szczęki szeroko i błysnął jasnymi kłami w ciemności wydając z siebie wściekły warkot. 

- Ty -  powiedział poważnie i głośno. - To ty chciałeś zabić moją córkę! 

Wyskoczył naraz przed Kapłankę by znaleźć się blisko obcego samca. Za tak ciężki grzech Ghalib przewidywał jedynie najsurowszy wymiar kary - śmierć. 

Prawdę mówiąc Ghalib nigdy nie spotkał wcześniej Zevrana i nie zdążył wyrobić sobie własnego zdania na jego temat, nie miało to jednak dla tsavo żadnego większego znaczenia. Mimo, że sam dopuszczał się różnych przewin to sam również nie zamierzał mieć wyrozumiałości dla kogoś, kto podnosi łapę na jego rodzinę. Dostrzegając jednak reakcję Ines zawahał się przed skoczeniem do gardła młodzikowi. Obrócił gwałtownie łeb w jej stronę spoglądając na nią cały czas niespokojnym okiem, w którym złość można było wyczuć z dala. 

- Kilkakrotnie czułem jego zapach na swoim terytorium - mówił wciąż podniesionym, warczącym tonem. - Persymona go spotkała i ledwo uciekła!

Oczywiście, że nie mógł wcześniej wiedzieć ani powiązać zapachu z żadnym innym intruzem, ale jego córka opisała napastnika całkiem dokładnie. Młody, czarny, żółte ślepia plus zapach, który należał do kogoś kto nie pierwszy raz umknął karzącym kłom Hordy. 

- Więc uwierz! - Warknął nieco zirytowany postawą Ines, która po tym wszystkim jak otworzył się dla niej nadal potrafiła zwątpić w jego słowa. - Podniósł łapę na moją córkę. Nie wierzę w to by mnie okłamała! Zabiję go za to co zrobił!

Ghalib rzecz jasna nie mógł wiedzieć, że Zevran również był krwią z jego krwi bo on nadal przekonany był, że tym zagubionym młodym lwem, o którym Ines mówiła mu kilka miesięcy temu był Kiburi. Może to i hipokryzja ze strony Poparzeńca, ale był przekonany, że Kapłanka przyjęła na swoje ziemie kogoś, kto chciał skrzywdzić jego najbliższych.

- Co robisz Ines? - Odezwał się znów zirytowany dostrzegając, że postanowiła również odstąpić od niego.