Tymczasem Dakarai wędrował od strony sawanny na północ. Można powiedzieć, że zaznajamiał się z terenem i musiał przyznać, że zaczynał mu się podobać. Ziemie wyglądały na urodzajne i obfitujące w zwierzynę. Czemu miałby nie wybrać tych okolic na swój nowy dom? 

Zszedł sawanną w dół między ściany ogromnego wąwozu. Wypatrzył to miejsce już z daleka i wydawało mu się wyjątkowo interesującym miejscem do zwiedzenia. Niemal od razu dostrzegł różnicę, gleba między skałami była twarda i trochę spękana, pełna płaskich i gładkich kamieni. Szedł i uważnie przyglądał się wszystkiemu, od kamieni i niewielkich głazów po  szerokie półki skalne, którymi na pewno można było wędrować. Myślał nawet przez moment czy nie wdrapać się na nie bo widział, że w niektórych miejscach zapewne można by przedostać się na samą górę. 

Wydawało mu się, że każdy krok jaki stawiał, każdy kamień, który trącił i patyk jaki tu złamał pozostawiał głuche echo sprawiające wrażenie ogromnej pustki. Trochę smutnej i przytłaczającej. Przyszło mu przez moment do głowy, że gdyby ktoś zleciał z góry tego wąwozu to na pewno na dole czekałaby go przykra śmierć. Wzdrygnęło młodym lwem na myśl o tym. Wyobraził sobie bowiem ten ból. 

W oddali dostrzegł pień, suchy i martwy. Jego korzenie wyrastały ponad martwą glebę, w połowie był ułamany a jego reszta pochylała się nad glebą trzymając się pnia chyba tylko na słowo honoru. Dakarai podszedł do tego miejsca by dostrzec, że wyróżniało się ono czymś szczególnym. Tylko w tym miejscu jak okiem sięgnąć, tylko w tym punkcie na całym dnie wąwozu rosła delikatna trawa i mech. 

Spojrzał w górę, ale nikogo tam nie dostrzegł. Miał dziwne przeczucie. 

Naraz zewnątrz podniósł się wiatr i zakołował wokół jasnego samca targając jego skąpą grzywą. Zamknął na moment oczy (żeby piach mu do nich nie wleciał) i wziął głęboki oddech. Podniósł wzrok raz jeszcze i wtedy dostrzegł, że ktoś spogląda na niego z góry. Brzmi mistycznie? Nic bardziej mylnego, bo oto zwykła cielesna istota wychylała swój zacny łeb przez krawędź wąwozu. Nie uważał tego za mądre. Ta osoba mogła przecież stracić równowagę i spaść. Nie był jeszcze pewien kogo spotkał. Przyglądał się, ale odległość była zbyt duża. 

Rozejrzał się w poszukiwaniu najkrótszej drogi powrotnej, ale wyglądało na to, że najszybciej opuści dno wąwozu idąc po prostu przed siebie. Szybko zorientował się, że ta droga najwyraźniej wznosiła się, więc pewnie i na szczyt tego skaliska można tam dotrzeć. Ruszył więc w tamtą stronę bez większego zastanowienia. Nie sądził jednak, że ta droga będzie na tyle długa więc z pewnością zniknął samicy na jakiś czas z oczu.

Ale nie na tak długo jakby zapewne chciała... bo w momencie, w którym on gratulował sobie wyjścia z kanionu, ona być może zdążyła już nawet nabrać pewności, że już go nie zobaczy? Kto wie? W każdym razie odetchnął głęboko i dostrzegając ją w oddali (w postaci niemal kropki) postanowił podejść. Nie śpieszył się, ale szedł swobodnym marszem. Zatrzymał się dopiero kiedy dostrzegł, że ma do czynienia z samicą.

Cóż, dawno żadnej nie widział.

No więc stał tak chwilę i przyglądał się. Nie był też jakoś specjalnie blisko, utrzymywał w miarę bezpieczny dystans w razie gdyby któreś zechciało się wycofać. Cóż, on nie wyglądał na takiego, który się wycofa, przynajmniej nie teraz. Niemniej nagły i oschły ton lwicy był czymś czego nie do końca się spodziewał, to znaczy nie to, żeby spotykał się z samymi przyjaznymi twarzami do tej pory, ale rzadko była to lwica, ba, praktycznie wcale. Właściwie nie miał do tej pory większych okazji obcować z samicami. 

- Em... Przepraszam? - Mruknął niezadowolony. - Chciałem tylko sprawdzić kto mnie obserwuje, no ale jesteś tylko lwicą.

Wzruszył ramionami. Nie pozostał jej dłużny z uszczypliwością. Nie był fanem przepychanek, ale też nie należał do tych, którzy pozwalają sobie włazić na głowę, albo krzyczeć na siebie na dzień dobry.

- Obawiam się też, że na razie nigdzie się nie wybieram - powiedział unosząc nieco nos ku górze i spoglądając na nią spod półprzymkniętych powiek, ale i lekko uśmiechał się choć nie złośliwie. 

Podszedł do krawędzi wąwozu, ale na tyle ostrożnie by i nie wychylić się a mocno. Teraz z góry dobrze widział miejsce, w którym podniósł wzrok i zauważył tę lwicę obok. Połamane suche drzewo i kępka zielonych roślin. Dość abstrakcyjny widok. Jednak gdy rozejrzał się wokół zauważył, że reszta krainy prezentuje z tej pozycji niezwykle. Wszędzie sawanny, drzewa... piękna kraina. W końcu zwrócił uwagę na majaczącą w oddali ogromną górę, albo... skałę? Ciężko powiedzieć z tej odległości, ale szybko doszedł do wniosku, że jeśli widać ją stąd to musi być imponująca. 

Spojrzał na lwicę powątpiewającym spojrzeniem unosząc jedną brew ku górze kiedy ta postanowiła się odgryźć ciętą ripostą na miarę własnych możliwości. 

- Tia... - mruknął przeciągając sylabę - chyba mi to nie umniejsza w żaden sposób. 

Był lwem, ona była lwem nic o co którekolwiek z nich mogłoby się obrazić, choć rozumiał, że chciała odgryźć się za sformułowanie "tylko lwica". Rzecz jasna Dakarai wcale nie uważał, żeby w byciu lwicą było coś umniejszającego czy gorszego od bycia samcem, ot inna rola, natomiast miał świadomość, że takie określenie jakim ją uraził mogło zabrzmieć... hm... jak seksizm? Oh, tylko się droczył!

I tak patrzył sobie w dół wąwozu i patrzył, przyglądał się tamtemu miejscu na dole, a potem wspomnianej wcześniej skale na horyzoncie. Nie umknęły mu złośliwe słowa lwicy. Lubiła miłe lwy? Może sama powinna od tego zacząć, w sensie od siebie. Niemniej Dakarai był daleki od tego typu przepychanek bo uważał je za zwyczajnie jałowe i bezsensowne. Przeniósł tylko spojrzenie w stronę piaskowej lwicy i uśmiechnął się do niej dość szeroko, ale nie na tyle by wyjść na szalonego czy coś w tym guście. Uśmiechnął się do niej ciepło, dość sympatycznie choć brwi miał zakrzywione nieco szelmowsko. Skierował więc swoje cielsko w jej stronę, ale nie podszedł jakoś specjalnie blisko. 

- Chyba zaczęliśmy w bardzo niewłaściwy sposób - oznajmił po czym skinął jej łbem. - Jestem Dakarai, miło poznać.

Kiedy jej tak słuchał, miał nieodparte wrażenie, że ona coś ma nie tego z głową. No bo jak można mieć pretensje do kogoś, że żyje? Coś mu się tam powoli składało na zarys osobowości, z którą się spotkał, ale nadal brakowało mu tam czegoś. Zdecydowanie nie miał nigdy problemów natury duchowej, nigdy nie zastanawiał się nad tym a jego rodzinne stado nie zdążyło mu wpoić zbyt wielu wartości tej materii. Pamiętał tylko pojęcie "duchów przodków" i coś o księżycu, że tam duchy mają dom czy jakoś tak. Może to była tylko legenda? Bajka dla dzieci? 

Zmarszczył jedynie brwi kiedy wytknęła mu jego żywość. Nie zamierzał chyba wdawać się w dyskusje na tym polu bo miał wrażenie, że i tak niczego by tu nie wskórał. 

Nie miał też pojęcia co miała na myśli mówiąc, że wszyscy zaczynają tak jak on. Miał wrażenie, że zgubiła w tym wszystkim "my" a zastąpiła to stwierdzeniem "on". 

- Ale... ty też... - wymruczał kiedy miał wrażenie, że ona cały czas beształa go w jakiś sposób i za coś czego nie pojmował. 

Kiedy już wytłumaczyła kim jest pokiwał jedynie głową choć dość sceptycznie. Nie miał w swoim życiu chyba żadnych dowodów na istnienie duchów, a przynajmniej tych pozostawionych po żywych stworzeniach. Bo jeśli miał przyznać czy wierzy w duchowy wymiar świata to nie miał zamiaru zaprzeczać. Coś tam było, ale nie wiedział jeszcze co. Jeszcze nie miał żadnego zdania na ten temat.

- Mam rozumieć, że jak skręcę kark to będziesz dla mnie milsza? - Prychnął nieco rozbawiony. Nie miał zamiaru oceniać tego czym się zajmowała. Może to co mówiła było prawdą a może nie. Miał otwarty umysł i niczego nie wykluczał. 

- Miło mi cię poznać Inyeno - skinął jej łbem. - Och! Ciebie również Dakaraiu - dodał naśladując głos lwicy.

Zaśmiał się pod nosem. 

- Więc siedzisz tu cały dzień, i co? - Powiedział ponownie podchodząc do wąwozu. Wiatr tym razem wzniósł się ponad dno tegoż kanionu i znów poszarpał mu skąpą grzywę. - Szukasz czegoś szczególnego? Jakiejś obecności?

- Może i masz rację - wzruszył ramionami. - Niestety żadnego zmarłego nie znam żeby potwierdzić. Chyba, że mój ojciec. Nie sądzę by staruszek dał radę przeżyć bo tam skąd jestem lepiej nie być starym, ani chorym, zwłaszcza jak jesteś samcem.

Właściwie co innego mogło się jego ojcu przydarzyć? Z wiekiem zrozumiał co stało się tamtego dnia gdy matka kazała jemu i jego bratu opuścić stado. Teraz nie mógł mieć do nikogo żalu, nawet do napastnika. Chyba, że o to, że wytłukł mu resztę rodzeństwa? Niemniej był pewien, że brat to nie jest jego jedyne rodzeństwo. Po prostu jedyne żywe, które znał. 

Spojrzał na nią gdy zaczęła mu opowiadać co tak właściwie robi, albo raczej tłumaczyć, że Daka niewłaściwe rzeczy założył, ale hej! W końcu nie był w tych tematach ekspertem, nawet mniej niż laikiem. 

- Gnu? - Wtrącił, ale nie przerywał jakoś szczególnie jej tego słowotoku. Miło było posłuchać kogokolwiek po dłuższym czasie samotności. Nawet jeśli brakowało temu komuś nieco obycia. - Rozumiem.

Pokiwał głową i zamyślił się na moment.

- Skoro to był władca, to może znaczy, że gdzieś tu jest stado, które pamiętałoby go? - Ponownie spojrzał na miejsce, które zwróciło jego uwagę gdy był na dnie wąwozu. - Może powinnaś go szukać tam? - Wskazał nosem. 

Nie miał najmniejszego zamiaru śmiać się z lwicy, nawet jeśli to co mówiła było dla niego nieco dziwne. Dużo większą przyjemność znajdował w braniu udziału w tejże rozmowie. 

- To dość naturalne, że stada nie lubią obcych - wydawało mu się to oczywiste, bo przecież całe jego dotychczasowe życie polegało to na uciekaniu to na walce, albo na podkradaniu, bronieniu własnego tyłka i w ogóle. 

- Ile ty masz pór deszczowych czy też księżyców jak wolisz, skoro już cię kości bolą od leżenia? - Pozwolił sobie wtrącić nie tracąc uśmiechu. - Nie wyglądasz na potencjalny pokarm dla sępa albo szakala.

Spojrzał na nią kilkukrotnie machając powiekami.

- Mi chodziło o to konkretne miejsce - powiedział i wychylił się na tyle by wskazać lwicy widoczne stąd złamane drzewo i placek trawy, który rósł pod nim. - Może tam powinnaś szukać tego króla? Sama mówiłaś, że nie brakuje tu przykrych wypadków albo samobójców. Zresztą - wzruszył ramionami - kim może być król? Nikim ważnym.

Bo kto nazywa królem kogoś takiego? 

Odszedł od krawędzi słuchając kolejnego wywodu, ale z niegasnącym zainteresowaniem. Musiał jej przyznać, że również nie wydawało mu się zbyt możliwe by lwy dogadywały się z hienami na tyle, by mieć wspólne stado. Zresztą odkąd był w tej krainie miał nieodparte wrażenie, że tutaj pojęcie stada rozmija się z tym czego nauczył się tam skąd pochodzą. 

Widząc jak oburzające dla niej było jej pytanie ponownie się zaśmiał się ale już nie pod nosem a nieco głośniej i wcale się z tym nie kryjąc. 

- Więc mówisz, że możesz mieć już młode, tak? - Prychnął z rozbawieniem. - To fajnie, bo ja też. 

Kontynuował swój bądź co bądź nonszalancki śmiech, ale zaraz się uspokoił.

- Jak na razie to mnie raczej kości bolą od ciągłych wędrówek  i najchętniej to bym odpoczął właśnie - powiedział. Zaś jej ostatnią uszczypliwość postanowił skomentować w ten sposób - Może po prostu trzeba sobie uważniej dobierać legowiska?