Po gniewnej i jasnej nocy przecinanej co i rusz białymi gromami nadszedł w końcu czas na spokój. Ulewa wraz ze wstającym słońcem powoli przeradzała się w mżawkę aż w końcu pozostały z niej samotne krople spadające z liści. Mała sawanna starała się wrócić do normalnego rytmu życia. 

Tymczasem w niewielkiej jamie stworzonej z kilku zwalonych pni, kamieni, głazów  i odpowiednio uformowanej omszałej ziemi przyszło w końcu odpocząć niewielkiej, chuderlawej lwicy. Niespokojna noc nie dała zmrużyć jej oka, trzymała pysk zwrócony ku wyjściu i obserwowała pękające nerwowo i gwałtownie niebo, które w jednej sekundzie z granatowego stawało się białe. W końcu skryła swój piegowaty nos w łapach i obróciła się by zwinąć w ciepły kłębek. Zakryła ślepia. 

Spała czujnie, jedno z jej uszu drgało co chwila, nos czasem się poruszył. Do jej półsnu docierały nawoływania zwierząt i ptasi trel i wrzask. Kayla jadła wczoraj toteż nie śpieszyło jej się żeby poświęcić dodatkową godzinę czy dwie snu w imię pochwycenia zająca. 

Trzeba było przyznać, że Kayla lubiła zające, w tejże niewielkiej norze, w której leżała można było z łatwością dostrzec sporo całkiem dobrze sprawionych skórek. Ot, zjadała, zdzierała skórę i używała jako legowisko.

Choć zapach w półśnie miała stępiony i nic poza wonią wilgotnej gleby nie docierało do jej nosa to jednak uszy poruszyły się czujnie gdy tylko zaniepokojone zostały przez dźwięk grzęznących w miękkiej ziemi łap a potem szelest badyli zwisających u progu wejścia do niewielkiej, przytulnej nory. W jej wnętrzu zaś ona, spokojna jak kocię owinięta w zajęcze skórki. Łapy zsunęły się z kształtnego pyszczka odsłaniając tę ładniejszą stronę. Próżno było doszukiwać na jej licu błogiego uśmiechu, który niegdyś tak często na nim gościł. Teraz był to brak wyrazu, czujność, gotowość. 

Wydawało jej się, że śniła, nie wiedziała, że otoczenie wpływa na jej obecny stan, na to co w marzeniu widzi. Widziała pustynię, ale nie pasujący do tego poranny ptasi śpiew, wydawało jej się, że czuła wilgoć pod łapami i w powietrzu, z piachu zaś wyłoniła się sylwetka z przeszłości. Szare cielsko z brązową grzywą. Widmo wyglądało przyjaźnie, ale ona poczuła nagłe ukłucie niepokoju co odmalowało się na wyraźnym i mocnym ściągnięciu powiek. W końcu sapnęła i poderwała się. Wciąż leżała ale łeb szybko i nagle wyciągnęła, oczy otworzyła szeroko i rozejrzała się. W końcu dostrzegła kątem oka nocną marę u progu nory. Pokręciła łbem i obróciła pyszczek frontem do zjawy mierząc ją nieufnym okiem i ukazując tę drugą stronę pyska, ze śladem trzech pazurów. Otworzyła szerzej oczy i wcisnęła się w norę mocniej i jeszcze bardziej. Chciała zniknąć. 

Czy to był...? Czy to jawa, czy wciąż sen? Była przekonana, że to drugie ale kształt i zapach wydawały się takie rzeczywiste. Gdy obudziła się wszystkie tropy trafiły do jej nosa i tak pachniał ten jeden lew na całym świecie, ten, który ją zdradził. Ten, który wbił jej pazury prosto w wielkie, oszalałe z emocji serce, ten przez którego wciąż czuła smak piasku pustyni, smak ciężkiej łapy i pazurów, smak lęku gdy sępy wbijały wygłodniałe spojrzenie w jej chudy grzbiet. 

Nie wiedziała co czuła. Strach zmieszany z narastającym uczuciem złości zdawały się tworzyć wyjątkowo cierpki posmak, potem suchość w pysku, drżenie łap i szybsze bicie serca. Skulona siedziała jakiś czas przytulona do ściany norki. Chyba chciała przekonać się czy rzeczywiście go widziała, ale bała się poruszyć. W końcu wydawało jej się, że słyszy własny oddech, że stał się tak głośny iż gdyby zechciał to i głuchy by ją odnalazł. Podniosła obie łapy z ziemi i potarła nimi zmęczone, suche lico. Wydawało jej się, że w tym neurotycznym stanie policzek znów ją zapiekł. 

Zaraz zwariuje w tej norze. 

Nagle znalazła się przed nią. Tak bardzo czuła potrzebę odetchnięcia świeżym powietrzem, że nawet nie pamiętała drogi od ściany do przedsionku, tuż przed zwisającymi z pnia łodygami, trawami i pnączami. Odetchnęła a potem rozchyliła delikatnie nosem zieloną zasłonę. Wychyliła pysk i odetchnęła cudownym powietrzem po burzy. Potem odważyła się wysunąć łeb i rozejrzeć. Uzmysłowiła sobie, że tak właśnie musi się czuć zwierzyna łowna. Czujna i ostrożna, bo ten zły może czaić się gdzieś w pobliżu. 

Oddychała chętnie i chętnie wdychała zapach tej wilgotnej ziemi bo rześkość powietrza po tak burzliwej i ciężkiej nocy była aż nader lekka i przyjemna. Ale nie zapominała o tym co, albo raczej kto ją zbudził. Rozglądała się aż wreszcie usłyszała kroki w swoją stronę, kroki bezwstydne i tak drażniąco pewne swojego kierunku. Kayla wyraźnie zmarszczyła brwi mimo iż pysk nie zmieniał wyrazu aż do momentu, w którym poczuła zapach samca zdecydowanie zbyt blisko, poczuła aż jego ciepło, oddech i wreszcie usłyszała ten znajomy głos. Ten, który niegdyś posłał ją w diabły, na straceńczą wędrówkę przez gorącą pustynię. 

Podniosła wzrok tak gwałtownie jak podskoczyło nagle serce w jej piersi. Powoli zaczynała zapominać o jego istnieniu aż nadszedł ten czarny dzień. I żaden słodki trel nie był w stanie ukoić tego co zaogniło się w błękitnych oczach. Zmarszczone brwi i wykrzywione powieki tworzyły obraz lwicy nerwowej co mogło być wzmożone przez jej osłabienie. Wyraźnie zarysowane kości na jej delikatnym pyszczku wzmagały tylko wizerunek zmęczenia, które dalej ciągnęło się przez jej szczupłe ciało wciąż skryte za kurtyną traw i łodyg. 

Wypowiedział jej imię a kącik jej pyska mimowolnie na moment drgnął zdradzając zdenerwowanie. 

Zrobiła dwa kroki w tył, cofnęła się w cień. Odwróciła wzrok od niego.

- Nie poznaję cię. - Oznajmiła. - Kim jesteś?

Usiadła pozwalając sobie na przymknięcie powiek i kilka głośnych, głębokich oddechów. Zza zielonej zasłony widziała dobrze zarysowany kształt dorosłego lwa. Myślała, że będzie trzęsła się jak osika, tak jak zwykle ostatnio miała w zwyczaju na widok obcego lwa a zwłaszcza samca, ale Szawolcs powoli zaczął wywoływać u niej zgoła inne emocje. Przeniosła wzrok na światło wpadające do nory i leżące jasno na kamienno-ziemistej posadzce. Cień brązowego spadał nań i tak sprawiając, że chyba jedynym sposobem na ucieknięcie przed nim wzrokiem byłoby zejście do kompletnej ciemności. 

- No, dokończ. 

Drżący głos samca nie wzruszał jej strzaskanego serca, ale sprawiał, że jego odłamki drgały nerwowo wprawiając Kaylę w stan coraz większej irytacji. Nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek go spotka i szczerze modliła się by nigdy do tego nie doszło. Nie chciała spotykać ani jego ani tamtego dzieciaka, który powiedział jej okrutną prawdę, ani tamtego osiłka, który przeorał jej śliczne lico. Nawet nie poczuła tych kilku łez, które nagle spłynęły z jej oczu.

Po co on się jej tłumaczył? Wcale nie chciała tego słuchać! Ona dokładnie wiedziała co o tym wszystkim myśleć, co myśleć o nim. 

- Więc trzeba było uciec - odparła pozwalając wziąć górę tym wszystkim złym emocjom, które miała dla niego, a które zrodziły w jej zgorzkniałym gardle ton zimny i nieczuły. W końcu wstała mocno uderzając łapą o glebę i wyszła spomiędzy traw gromiąc Szawolcsa spojrzeniem, ale widząc jego minę otworzyła szerzej oczy i rozchyliła pysk wzdychając. Nie wiedziała na ile te jego łzy były prawdziwe, ale odwróciła od nich wzrok.

- Miałabym ucieszyć się na twój widok?

Zawróciła? Dokąd miała zawrócić? Miałaby cofnąć się przez pustynię? Obejrzała się na niego pytającym spojrzeniem, które równocześnie miało w sobie sporo osądu dla postępowania szarego lwa. 

Czy zawróciła? Dobre sobie.

- Niby do czego miałabym wrócić?

Z każdym krokiem w stronę pustyni, z każdym susem, z każdą chwilą gdy stapiała się z jej skwarem coraz bardziej była też bardziej i bardziej zgubiona. Potem też nie było lekko. Dżungla i incydent z lwem niemową utwierdził ją tylko w przekonaniu, że przeszłość zostawiła za sobą, że nie ma do czego wracać, tamten rozdział został zamknięty. Raz na zawsze. Poznała świat a im więcej go zobaczyła tym mniej jej się podobał. 

Wszystko dzięki tobie. 

Dobrze wiedziała na co zasłużył i zamierzała mu to zaraz powiedzieć prosto w twarz. Obróciła więc łeb w jego stronę tak by dobrze widział jej oczy, jej wystające kości i trzy szramy, które rozdarły jej skórę pod okiem. Kiedy zorientowała się, że na nią nie patrzy, specjalnie podeszła tak by miał ją przed oczami. Lwicę chudą i zmarnowaną. Nie, teraz w ogóle nie wyglądała jak dawna Kayla. 

- Zasłużyłeś na to. - Powiedziała głośno i wyraźnie. 

Zasłużył na to by być na jej miejscu, zasłużył na jej los. Zasłużył na to by być równie zabiedzonym i zaszczutym małym szczurem w zatęchłej norze, szczurem pośród mocno stąpających słoni ślepych na małych i słabych. 

- Czego ode mnie oczekujesz?

Podniosła nos, zadarła go tak wysoko jak umiała a i tak nie sięgnęła nim tak by stać naprzeciw jak równa z równym. Nie przeszkadzało jej to. Chciała by dobrze ją widział, zapadnięte policzki, szramy pod okiem, chude łapy i szyję, wyraźną klatkę piersiową.

- Nie chciałeś mojej krzywdy, powiadasz? - Powiedziała hardym tonem. - Więc zdejmij moją zwiotczałą skórę i naciągnij na swoje mięśnie, albo weź cholernie ciężką jak kamień łapę z wyciągniętymi pazurami i zniszcz swój pysk. Nie jedz, obserwuj jak znikają twoje muskuły. I wreszcie... - odwróciła pysk na bok zamykając gwałtownie powieki i zagryzając czarne wargi - ... oddaj mi mój dom. Może wtedy moja krzywda jakoś się wynagrodzi. 

Życie jakim teraz żyła to nie była wolność. To ciągła ucieczka, tułaczka marnego stworzenia przepędzanego z co lepszych miejsc. Nie pamiętała kiedy ostatnio zaznała czyjegoś serca. Oczyma wyobraźni zobaczyła orzechową grzywę, brązowe futro i różowy nos. Ojciec. On zawsze był dla niej taki dobry, przekonał ją, że ten świat jest tak samo gościnnym miejscem jak polana, na której żyli wraz z matką. Jednak się mylił. Gwiazda Fuvu nie świeciła Kayli wstydząc się zapewne, że wyrosła na taką słabeuszkę.

- Kiedyś cię posłuchałam. - Odparła mu. - Nie planowałam ani tego ani tego, że przyjmę cię na swoje terytorium. Teraz nie popełnię tego błędu. Żaden lew nie jest godzien zaufania, szczególnie taki, który nosi grzywę, a szczególnie ty. 

Cierpliwie  stała i przyglądała się temu co robił i jak na nią patrzył ale czuła się przez moment przez to trochę niekomfortowo bo obłapiał ją spojrzeniem w taki sposób, że równie dobrze mógłby przesuwać łapami po jej wiotkiej skórze. Czułaby się tak samo. Trochę bała się tego spojrzenia bo nie mogła przewidzieć co będzie jego skutkiem, co dalej pomyśli, co postanowi i ostatecznie co zrobi. Była jednak pewna, że samiec nie rozumiał jej tak jak ona chciała żeby ją zrozumiał. Żeby patrząc na nią poczuł winę, żeby poczuł jej ból, żal i smutek, potrzebę wynagrodzenia jej wszystkiego z nawiązką a tymczasem on... chciał? Znów to robił. 

Mięśnie na pyszczku podskoczyły nerwowo wzbraniając się przed tym co za chwilę miało się stać. Brwi marszczyły się coraz bardziej, nosek drgał mimo najlepszej woli by stać w miejscu. W końcu zebrała w sobie dość siły by wykrzyczeć mu prosto w twarz:

- Jak ty nic nie rozumiesz! Jesteś taki głupi! 

Zamachnęła się łapą, żeby uderzyć go prosto w kosmatą pierś a potem w nos. Potem odskoczyła od niego i rozbeczała się tak jak wtedy gdy po przemierzeniu pustyni znalazła się w dżungli, tak jak wtedy gdy ten wstrętny lew uderzył ją i zniszczył jej śliczny pyszczek. Usiadła w końcu wyjąc tak powoli dostając zadyszki i nerwowo przecierając łapką pyszczek i oczy co chwila.