Co śliczny białasek robił w dżungli? To było dobre pytanie. Wyglądało na to, że zamierzał skrócić sobie drogę idąc przez gęsty las (co jak wiadomo mało kiedy kończy się dobrze). Im głębiej jednak wchodził w dżunglę tym napawał się większymi obawami bo nie miał ochoty spotkać żadnego lamparta. Nie bał się ich, jedyne czego się bał to utrata ewentualnej urody w walce. Nawet wolał więcej i częściej polować na mniejsze zwierzęta niż męczyć się w zabijaniu dużych zwierząt, tak żeby przypadkiem się nie zranić. Potem długo mył się w strumieniach albo jeziorkach uważając oczywiście na krokodyle. 

Dużo nie minęło a odnalazł to wspaniałe drzewo. Sundara przyjrzał mu się bo według niego zasługiwało na atencję podobnie jak Kilimandżaro. Naturalne piękno zawsze było w cenie dla tego lwa. Postanowił więc poświęcić kilka chwil na kontemplację piękna dżungli.

Obejrzał się za siebie kiedy usłyszał czyjś głos, głos który zakłócił mu spokojną obserwację wszechobecnego piękna. Prychnął pod nosem z miną wyrażającą niezadowolenie ale odgonił jednym dmuchnięciem grzywkę z oczu jak i ten nieprzyjemny wyraz. Rozejrzał się i dostrzegł w końcu na jednym z konarów czarną kocicę, chyba lwicę ale wyglądała dość osobliwie. 

Takie pytania jak to, które słyszała docierały do jego uszu dość często. Oczywiście dobrze wiedział dlaczego czasem z taką złośliwością inne zwierzęta zadają podobne pytania. Białe lwy to nie częstość, dobrze o tym wiedział. Może to zwykła zazdrość? Nie zdziwiłby się. 

- Nic szczególnego - odparł jej bez większych emocji. Westchnął i usiadł sobie bo przyszło mu do głowy, że takie spotkanie może trochę potrwać. Posłał jej taki sam albo może bardziej złośliwy uśmieszek, albo raczej nie złośliwy, trochę prześmiewczy. O to to. 

- A co lew robi na drzewie?