Obrzeża Śnieżnego Lasu

[Serret]

W miejscu, gdzie las powoli zaczynał przechodzić w porośniętą lichą roślinnością stepopustynię, karakalka Serret urządzała sobie wyjście na spacer. Wszędzie indziej było gorąco, a z jakiegoś powodu tu zawsze było chłodniej, zwłaszcza gdy dopiero zaczynało świtać. Co prawda śnieg, ten bielutki puch, zwykle tak cudownie pokrywający cały teren, teraz przypominał raczej błotnistą breję, ale kotce nie przeszkadzało to w podziwianiu piękna przyrody. Zręcznie wskoczyła na raczej niewysoką gałąź, by stamtąd wypatrywać słońca, które niespiesznie zaczynało wyzierać zza horyzontu. Starała się ignorować drzewa, które śmiały zasłaniać jej ten wspaniały widok.

[Moccorto]

Wychylił swój łebek z tymczasowej norki znajdującej się na granicy drzew aby poszukać czegoś smacznego do zjedzenia w okolicy. Nie spodziewał się nikogo w tych rejonach dlatego nie zachowując szczególnej uwagi rozpoczął niuchanie za smakowitym kąskiem. Jego dość ciemne ubarwienie powodowało iż stawał się na topniejącym śniegu łatwym łupem dla drapieżników, ale fakt posiadaniu łusek dawał mu zbytnią pewność siebie (która nie wiadomo skąd się pojawiła biorąc pod uwagę jego przeżycia z młodych lat)

[Serret]

Zaabsorbowana gapieniem się w słońce Srebrna zapewne nie zwróciłaby uwagi na łuskowate stworzenie tak w dole, gdyby nie to, że widziała takie pierwszy raz w życiu, a przecież parę lat już miała. Dlatego spoglądała raz to na nieboskłon, a raz na zwierzaka, by ostatecznie zdecydować się na skupienie się na tym drugim. Słońce wstawało co dzień, a okazja do przyjrzenia się temu tutaj mogła się już nie powtórzyć!
Na wpół zbiegła, a na wpół zeskoczyła z drzewa, by znaleźć się parę metrów od obiektu jej zainteresowania. Podeszła nieco bliżej i tam przysiadła, stawiając swe wielkie uszy. Zyskała stuprocentową pewność, że nigdy wcześniej nie spotkała się z niczym podobnym.
- Trochę jak szyszka - stwierdziła, przyglądając mu się w zadumie.

[Moccorto]

Był tak zapatrzony w ziemię, że nie zwrócił uwagi na pojawiające się coraz wyżej słońce. Wszystkie zmysły skupił na szukaniu niewielkiej dziury przy pniach drzew aby wydobyć z nich coś smacznego do zjedzenie. Poruszał się dość powoli kiwając się to w lewo to w prawo aż nagle coś natchnęło go do spojrzenia na horyzont i dostrzegł zagrożenie!.W ataku paniki wywołanej nieświadomością i głupim brakiem uwagi zawinął się w krążek i leżał tak pod drzewem czekając aż drapieżnik się zniechęci i odejdzie.

[Serret]

Łuskowiec trafił na wyjątkowo upartą kotkę. Serret zmarszczyła brwi i, nic sobie nie robiąc z tego, jak wielką panikę zapewne wywołała w tym tutaj, nachyliła nad nim łeb. Tyknęła go jasnym nosem, po czym odsunęła się i usiadła, obserwując zwierza z niesłabnącym zainteresowaniem.
- Coś takiego...! - mruczała sama do siebie. - Jak on to robi?
Po tych słowach sama położyła się tuż obok i zwinęła się w koci kłębek. Niestety, nie miało to wiele wspólnego z łuskowaną kulką, którą teraz był Moccorto. Poruszyła wibrysami z niezadowoleniem.

[Moccorto]

Poczuł przez łuski ciepło i miękkość futra nieznanej jemu istoty. Głód dawał mu się we znaki i tracił powoli siły na utrzymywanie zwiniętej formy. Delikatnie rozluźnił ciało aby rzucić okiem na okolicę.
- Może źle oceniłem sytuację?-pomyślał i czujnym okiem rozejrzał się po okolicy aby sprawdzić jak się ma sytuacja.

[Serret]

Serret nie była głodna, a zresztą nie bardzo by wiedziała, jak ma się zabrać do polowania na zwierzę pokryte twardymi płytkami. Naprawdę były twarde, sprawdzała to, przystawiając do nich nos! I zimne.
Dalej tak leżała, jedynie z uszami postawionymi na sztorc. Nie chciała płoszyć nieznajomego, więc powstrzymywała się od wykonywania jakichkolwiek gwałtownych ruchów, a jedynie lekko zamiatała ogonem po ziemi i przyglądała się łuskowcowi z lekkim uśmiechem. Miała ochotę się do niego odezwać, ale obawiała się, że znów go wystraszy, toteż na razie postanowiła leżeć i czekać, aż uchwyci jej spojrzenie i zrozumie, że karakalka nie ma nikczemnych zamiarów.

[Moccorto]

Czas mijał a on już nie dawał rady. Czuł obecność nieznanej mu istoty, ale jednak potrzeby jego ciała były ważniejsze. Nie wytrzymał.
-Jestem zbyt głodny!- powiedział stanowczo i rozwinął się patrząc w oczy nowej koleżance. Był mocno wystraszony bo jednak była drapieżnikiem, ale głód dał mu się we znaki.
-Nie zjesz mnie, prawda?-skierował pytanie do nowej znajomej

[Serret]

Kotka była wniebowzięta, że ten wreszcie ośmielił się wrócić do "podstawowej" formy, a nawet przemówił!
- A co jesz? - zainteresowała się. - Nie, ja cię nie zjem, szkoda by było. Pierwszy raz widzę kogoś, kto ma takie łuski - oznajmiła zgodnie z prawdą. - Jestem Serret, a ty?
Ciepły uśmiech cały czas gościł na jej pysku. Teraz ułożyła się na brzuchu i skrzyżowała łapy przed sobą.
- Jak ty to robisz? - spytała, mając na myśli, oczywiście, zwijanie się w kulkę.
Nie dało się ukryć, że miała skłonności do gadulstwa.

[Vult]

Cieszyła się nowym nabytkiem, który sprawiła jej dziwna małpa za kolorowe kamyczki. Drewnianą maską, przystawała co rusz przy jakiejś błotnistej kałuży podziwiając rękodzieło. Potrząsnęła łbem na boki i włosie z grzywy białego lwa zafalowało. Cóż innego jej pozostało po tym jak straciła nie tylko skrzydło ale i dumę.
Liczyła się teraz każda drobnostka, która mogła uradować umęczoną duszę.
Złote ślepia zlustrowały okolicę, jeszcze w tych terenach nigdy nie była. Ciężko tu raczej było o ciepłe prądy powietrza, które pozwalały jej się unosić na niebie.
Pokicała przed siebie, zgrabnie odbijając się szponami od podłoża. Wychodziło jej to coraz bardziej sprawnie i na dłuższe dystanse. Przystanęła z głuchym tąpnięciem w błocie gdy dostrzegła w oddali karakala i ruszający się kamień.
Ruszający się kamień? Zmarszczyła brwi wyostrzając wzrok. Dostrzegła jakieś łapki i pyszczek. Dziwne stworzenie, którego jeszcze na oczy nie widziała.

[Moccorto]

-Jestem Moccorto. Łuskowiec. Natura dala mi dar zwijania się w kulkę a luski chronią mnie przed drapieżnikami. Szukałem jakiegoś mrowiska przy drzewach, ale dojrzałem Ciebie i przestraszyłem się.
Po tych słowach zaczął się rozglądać czując, że coś jest nie tak. Po chwili rozglądania dodał.
-W okolicy jest ktoś jeszcze.

[Serret]

- Miło mi cię poznać. Nigdy wcześniej nie spotkałam łuskowca - odparła z wyraźnym entuzjazmem. - To naprawdę fascynujące, co mówisz!
Gdyby takie zdanie wyszło z ust kogokolwiek innego, to zapewne należałoby je potraktować jako ironię, ale akurat w przypadku Serret było ono jak najbardziej szczere. Lubiła poznawać nowe osoby, gatunki i cały otaczający ich świat; sprawiało jej to niewysłowioną frajdę.
- A z takimi łuskami to chyba nie masz się kogo obawiać - pocieszyła go, wesoło strzygąc uchem.
Następnie odwróciła się w kierunku, z którego dochodziły jakby odgłosy kroków, ale takie dość specyficzne. Wreszcie dostrzegła sępa, co bardzo ją zdziwiło, bo czyż sępy nie preferują latania? Niedawno też spotkała sępicę, ale inną (na pewno bez maski) i ona z pewnością nie skakała po ziemi!
- To chyba sęp, ale z jakiegoś powodu nie lata... Najwyżej znów się zwiniesz w kulkę - zaproponowała, w pewnym stopniu nawet ciesząc się na tę myśl.
To wyglądało tak zachwycająco!

[Vult]

Nie umknęła ich uwadze, i tak patrzyli na siebie a ona nie bardzo wiedziała, czy może podejść bliżej. Stała w miejscu od czasu do czasu przebierając szponami. Na chwile obecną była bardzo bezbronna. Przekrzywiła tylko nieco łeb na bok.

[Moccorto]

Moccorto przybrał pozycję obronną. Wsunął swój długi i smukły ogon pod siebie i był przygotowany do schowania pyszczka i łapek do swojego łuskowego pancerza. -Sęp nielot?- pomyślał i wydawało mu się to trochę dziwne. -Może nie wszystkie zwierzęta są wrogo nastawione? Może nie chce mi zrobić krzywdy? Ale z drugiej strony nie można od razu każdemu zaufać- myśli krążyły po jego głowie i zerkał czasami na swoją nową koleżankę, może da mu jakiś sygnał czy aby na pewno jest bezpiecznie i nie musi się niczego bać.

[Serret]

Kotka odwróciła wzrok od szykującego się do obrony łuskowca, by utkwić swe spojrzenie w sępicy. Mocno ją zastanawiało, dlaczego tamta nie może latać, a najlepszą drogą dla zaspokojenia ciekawości było spytanie o nurtującą kwestię.
- Zaraz wrócę.
Posłała Moccorto pokrzepiający uśmiech, po czym ruszyła w stronę przybyłej. Szła lekkim, spokojnym krokiem, żeby ona przypadkiem nie pomyślała, że Serret się na nią czai. Gdy już znalazła w dość niewielkiej odległości, przystanęła.
- Hej, jestem Serret ze Stada Srebrnego Księżyca - odezwała się przyjaznym tonem. - Coś ci się stało w skrzydło?
Ledwo zadała to pytanie, a spostrzegła się, że rzeczonego skrzydła po prostu nie było. Skrzywiła się mimowolnie.
- Och... - mruknęła, trochę zmieszana takim obrotem spraw.