Polowanie - Maru

[Mistrz Gry]

Zwyczajna, lwioziemska sawanna, pełna trawy i zapewne czającej się w niej zwierzyny. Wiatr delikatnie porusza złotymi źdźbłami i jest jedynym wytchnieniem od gorąca, które funduje zwierzętom słońce. Na niebie nie widać ani jednej chmurki.

[Maru]

Ciepło wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie?
W tak pięknych okolicznościach przyrody zjawia się na scenie ciemno-grzywy lew. Łowca był z niego całkiem-całkiem. W końcu udało mu się przeżyć samemu w takiej głuszy. Każdy wie, że w stadzie to samice polują, a samce pierwsze żrą. Ale ci samotni nie mają takich luksusów. Sam Maru nie chciał wyjść z wprawy w polowaniu, wszak istniała możliwość, że kiedyś będzie musiał opuścić pobratymców, czy zostanie wysłany na specjalną misję, czy też zostanie wygnany nie ma znaczenia. Znów byłby zdany tylko na siebie...

[Mistrz Gry]

Wkrótce wśród traw lwu udało się wypatrzeć nienaturalny ruch. Po przyjrzeniu się, wydawało mu się, że dostrzegł ciemniejszą plamę... Która po chwili ponownie się poruszyła. Niewielkie zwierzę uniosło pysk węsząc - najwyraźniej również znajdowało się na polowaniu.
Był to szakal o ciemnym futrze i charakterystycznych pasach. Na razie nie przejmował się lwem, zapewne nawet go nie dostrzegł, ani nie wywęszył. Wiatr wiał w inną stronę, więc ani lew, ani szakal nie czuli swoich zapachów.

[Maru]

Zmrużył oczy widząc jakieś poruszenie. To był jakiś zwierz, ale chyba dość mały. Kłopotem było to, że nie mógł poczuć żadnego zapachu. Gdy zobaczył uniesiony pysk niemal odruchowo zniżył się i starał zniknąć w trawie. Na razie tylko obserwował.

[Mistrz Gry]

Po chwili szakal opuścił pysk i zniknął w trawie. Całe szczęście, po ruchach roślin wciąż można było dostrzec gdzie jest. Jednak teraz było to trudniejsze...
A przecież obserwując nie upoluje się niczego, prawda?

[Maru]

No dobra, na rozgrzewkę może być to małe coś. A że zniknęło w trawie to pewnie nie dostrzegłoby jego szarży. Rzucił się w pogoń w kierunku ruchomej trawy w nadziei, że się uda.

[Mistrz Gry]

Owszem, nie dostrzeże. Ale lew biegnący przez wysoką trawę raczej nie jest zbyt cichy, prawda? Jednak na szczęście Maru, ten szakal nie był zbyt mądry, za to bardzo ciekawski. Zamiast od razu rzucić się do ucieczki, zaczął się rozglądać co takiego tworzy hałas. Dlatego ruszył dopiero gdy lew był na tyle blisko, by dało się go dostrzec wśród traw.
Niewielki zwierzak rzucił się do ucieczki, a jego sylwetka co i rusz gubiła się w wysokich źdźbłach. Jednak szakal, jak już wspominałam, nie był najbystrzejszy, więc biegł w niemal idealnie prostej linii.

[Maru]

Jako, że leciał cały czas w prostej linii to raczej nie był trudnym celem. Tym bardziej, że był dość blisko. Biegł za zwierzem i łapą próbował podciąć tylne łapy szakala. Małym problemem była wysoka trawa zasłaniająca trochę jego cel.

[Mistrz Gry]

Lew z każdą chwilą był coraz bliżej szakala, który wytężał wszystkie swe siły, byle tylko uciec. Niestety, nie szło mu najlepiej. Dlatego lew bez większego problemu dogonił zwierzę i podciął mu tylne łapy. Szakal pisnął i zwalił się na ziemię, ryjąc w trawie. Gorzej, że Maru nie udało się wyhamować na czas, przez co dziwnym trafem szakal znalazł się pod jego brzuchem, skomląc rozpaczliwie i desperacko próbując się podnieść, choć miał z tym nie lada problem.

[Maru]

Zlazł z szakala. Nie miał zamiaru go ubijać, łup byłby marny i taka bezsensowna śmierć byłaby kompletnie niepotrzebna. On sam potraktował to bardziej jako trening. Przysiadł obok i spojrzał na przestraszonego psiaka.
- No już, zmykaj. Ale następnym razem lepiej uważaj, nigdy nie wiadomo co w trawie piszczy.
Posłał szakalowi mały uśmieszek.

[Mistrz Gry]

Szakal wygramolił się spod ciężkiego lwa i spojrzał z ogromny zdziwieniem na Maru. Wciąż jeszcze dyszał po szaleńczym biegu, sądził, że może już odliczać ostatnie sekundy swojego życia, a ten ot tak go puszcza wolno?
Młodziak postawił uszy na baczność, a brązowe oczy spoglądały z niedowierzaniem na lwa.
-A-a-ale jak to - zaczął się jąkać, stojąc jak wmurowany w ziemię.
Już wspominałam, że rozumkiem to on nie grzeszył...

[Maru]

Parsknął lekko śmiechem i pokiwał tylko głową.
- A co, mam cię zjeść? Raczej bym się za bardzo nie najadł. Potraktowałem to tylko jako taki mały trening przed prawdziwym polowaniem. Zmykaj już i pamiętaj, żeby mieć oczy z tyłu głowy. Zwłaszcza tutaj.
Machnął ogonem, podniósł się z trawy i rozejrzał dookoła w poszukiwaniu czegoś większego i bardziej jadalnego niż szakal.

[Mistrz Gry]

W końcu, gdy informacja o darowaniu życia została przetrawiona przez rozum niezbyt rozgarniętego szakala, zerwał się on z miejsca i zniknął w trawie.
Jednak gdy Maru zaczął wypatrywać kolejnej ofiary, po raz kolejny w trawie mignęła sierść psowatego. Niespodziewanie, wyskoczył on z trawy, delikatnie ułożył na ziemi dwa lśniące kamyki, po czym równie błyskawicznie zniknął ponownie.
+2 opale
+5 PD

[Maru]

MISSION PASSED!

2 OPALS

Cieszyła go reakcja psiaka, miło się patrzyło, jak ucieszył się z darowanego życia. No to pobawiliśmy się, a teraz czas na poważniejsze rzeczy. Jeszcze w międzyczasie psiak postawił przed nim dwa drogocenne kamyczki. Zwinnym ruchem łapy zabrał oba i wyruszył przed siebie w nadziei, że znajdzie się jakiś bardziej jadalny kąsek.

[Mistrz Gry]

Po dłuższej chwili, gdy lew nie mógł niczego znaleźć, wreszcie usłyszał jakiś cichy odgłos. Gdy ruszył za nim, stawał się stopniowo głośniejszy. Było to charakterystyczne chrumkanie guźca.
Radosne dźwięki wydawał wątłej budowy samiec, który był zajęty kopaniem w ziemi, w celu znalezienia jak najsmaczniejszych kąsków.