Polowanie - Soth

[Soth]

Cokolwiek się nie działo dalej uparcie parł pod wiatr, chociaż czasami był on tak słaby, że wydawało mu się, jakby wszystko nagle stanęło w miejscu. Nawet czasem kierunek zmieniać musiał, bo wiatr jak to wiatr, był niesamowicie kapryśnym tworem. Ktoś nawet pomyślałby, że to duch, ale nie Soth, który w bajki nie wierzył. Tym można było dzieci straszyć, nie jego.
W końcu jednak los okazał się łaskawy i zesłał mu posiłek. Chociaż ten był dość marny, to jednak wystarczał nawet na jego samego. Resztkami i tak pewnie zajmą się hieny lub sępy. Dlaczego miałby nie upolować czegoś, co wydawało się być na wyciągnięciu łapy? Tylko trochę bliżej musiał się podsunąć.
Soth wysunął pazury by się lepiej trzymać gleby, gdyby nagle musiał wyskoczyć. A potem zniżył się tak, że wystawały tylko strzępki jego niewyrośniętej grzywy i parł w stronę guźca, licząc, że zbliży się na tyle, by nie musiał jej zbyt długo gonić.

[Mistrz Gry]

Skradasz się powoli, by nie spłoszyć jedzenia. Serce zaczyna szybciej bić, guziec jest wciąż nieświadomy zagrożenia...do czasu. Gdy byłeś dostatecznie blisko by skoczyć, zwierzę nagle cię zauważyło i rzuciło do ucieczki.