Tyrvelse - polowanie

[Mistrz Gry]

Deszcz lał w najlepsze, mocząc do szpiku całą sawannę na Lwiej Ziemi. Pastwiska były dzisiejszego dnia nadzwyczaj pustawe, ale miało to swoje wytłumaczenie. Zwierzyna łowna zapewne ukrywa się przed deszczami, które wcale nie ustępują, a jedynie się nasilają, jak to już porą deszczową bywa. W każdym razie lew kroczył w śród wysokich zielonych traw, grzywa bardzo odznaczała się w gąszczu zieleniny, co już oznaczało, że nie będzie zbyt łatwo. 

[Tyrvelse]

Ach, piękna, tętniąca życiem sawanna Lwiej Ziemi. Ile to już razy jego łapy frywolnie stawały na tej ziemi, przez nikogo nie zatrzymane, a nawet jeżeli spotkał w istocie jakiegoś mieszkańca tych terenów, to wystarczyło nawiązać z nim miłą pogawędkę? Albo, jak to było w przypadku Daenerys - niezwykle wręcz miłą pogawędkę.
Ale zostawmy to teraz.
Velse, co tu dużo mówić, nie był wybitnym łowcą. Bywa. Ćwiczenia czynią mistrzem, a gdzie jest łatwiej znaleźć stada łatwiej do upolowania zwierzyny, jak nie na Lwiej Ziemi? Cóż z tego, że nie do niego te ziemie należały. Nie zamierzał się w tej chwili tym przejmować.
Na razie przemoknięty samiec przyjrzał się dokładnie ziemi, próbując wypatrzeć jakieś istotne ślady czy wskazówki pozostawione na wilgotnej, miękkiej glebie. Oczywiście miał również postawione uszy, czujnie nasłuchując interesujących dźwięków, a już po chwili podniósł łeb, by rozejrzeć się wokół siebie. A nuż dopisze mu szczęście?

[Mistrz Gry]

Cóż nie zapowiadało się ani na zmianę pogody, ani na uśmiechnięcie się losu do Tyra. Niestety wszystko było póki co przeciwko jemu. Szedł i szedł, moknąć coraz mocniej i marznąc przy tym dość porządnie. Mógł jedynie usłyszeć łomot skrzydeł nad sobą, lecz nic nie dostrzegł, deszcz padał zbyt gęsto.

[Tyrvelse]

Zastrzygł uszami i uniósł łeb, wpatrując się w niebo. Jednak, skoro niczego nie dostrzegł, jedynie skrzywił się, zacisnął zęby i w myślach rzucił paroma przekleństwami. Ale to nic, bo czy mógł zrobić cokolwiek innego, jak po prostu wytężać wszystkie swoje zmysły i pilnie wyszukiwać ofiary?
Przecież Lwioziemskie ziemie słynęły z obfitości zwierzyny!
Zatem nadal czujnie nasłuchiwał, oczy miał szeroko otwarte - wypatrywał czegoś wartego uwagi w zasięgu wzroku, co jakiś czas spoglądając również na ziemię w poszukiwaniu tropu, oraz oczywiście ciągle węszył w powietrzu.

[Mistrz Gry]

Tym jednak razem młodemu samcowi udało się pochwycić aż kilka tropów zwierzyny różnego gatunku. Problem był tylko ten, że nic nie było widać w zasięgu wzroku. Co to mogło oznaczać? Zapewne nic korzystnego, ale z drugiej strony to coś mogło leżeć w trawie. Mógł pokierować się za tropem guźca, szakala, sępa lub dik dika.

[Tyrvelse]

Wreszcie!
Słaby uśmiech pojawił się na jego jasnym pysku, gdy nos wyczuł konkretne tropy, i to nie jednego, lecz kilku zwierząt. Rozejrzał się, ale nic nie dostrzegł - czyli albo ofiara dobrze się ukryła, albo jest poza zasięgiem wzroku.
Cóż, jednak najpierw trzeba podjąć decyzję. Na początku zrezygnował z sępa - skrzydlate stworzenie, może ptak już zwyczajnie stąd odleciał, dlatego nie było go widać? A nawet jeśli, Velse nie przepadał za polowaniem na zwierzęta, które mogły w ostatniej chwili wzbić się w powietrze. Następny odpadł szakal - dużo futra, drapieżnik, jeszcze spróbuje go pogryźć... Poza tym, one lubiły żyć w dużych stadach.
Zatem guziec, czy dikdik?
Tu już zadecydował kaprys - brązowogrzywy zwyczajnie miał ochotę dziś pobiegać, a te małe antylopki nieźle śmigały! Zatem właśnie na tym tropie się skupił, chcąc zwyczajnie podążyć tam, gdzie go on prowadził.

[Mistrz Gry]

Skradając się poprzez trawy, Velse mógł już usłyszeć charakterystyczne dźwięki tych antylopek. Niestety z powodu ich niewielkich wymiarów nie mógł wypatrzeć ich w wysokiej trawie. Dźwięki zaś rozlegały się na około niego, w mniejszej i większej odległości i stawały się coraz bardziej zaniepokojone. Poza tym można było też usłyszeć cichy szmer łusek przedzerających się pomiędzy trawami.

[Tyrvelse]

Nadstawiał czujnie uszy, z początku nieco przytłoczony mnogością hałasów, ale szybko postanowił się skupić na konkretnych odgłosach jednej antylopy, jednej z tych bliższych, i właśnie w tę stronę stąpać najciszej, jak tylko mógł, na ugiętych łapach, by nie dało się go tak łatwo wypatrzeć. Miał zamiar zwyczajnie zbliżyć się do jednej ofiary chociażby na tyle, by móc ją dostrzec - nie miał zamiaru skakać w ciemno.
Zaniepokoił go jednak ten odgłos łusek - cóż to, wąż, czy tylko inny niegroźny gad? Cóż, sam Velse nie miał zamiaru iść w stronę tego hałasu, a jeżeli ów szeleszczący osobnik nie zbliży się do niego sam, czego bardzo by nie chciał, będzie musiał patrzeć bardzo uważnie pod łapy.

[Mistrz Gry]

Wreszcie udało ci się wejść na niewielkie wzniesienie i dostrzec małe stado roślinożerców składające się z samca kilku samic i ich młodych, a jedno z nich cię dostrzegło. Jako iż maluch nie do końca zdawał sobie jeszcze sprawę z zagrożenia zaczął iść w twoim kierunku zainteresowany.
Tym czasem coś was dzieliło i to coś było pokryte łuskami, pełzało i miało dumny kaptur przy łbie, a paszczę uzbrojoną w zęby pełne jadu, który zabija w bardzo szybkim czasie. Co teraz pocznie Tyr?

[Tyrvelse]

Na krótką chwilę zdębiał, spoglądając w zdumieniu na idące w jego stronę dziecko. Och, ktoś tu nie zdążył nauczyć potomka, czego należy się wystrzegać? Cóż, żal nie skorzystać z takiej sytuacji. Jednak młody lew przywarł mocniej do ziemi, bo nawet jeżeli dzieciak już go dostrzegł i się nie przejmował, sytuacja się pogorszy, jeżeli jego matka zechce sprawdzić, co porabia jej pociecha, i też go zobaczy. 
Dostrzegł też pełzającą śmierć w trawie, i aż sam położył po sobie uszy, sycząc bezgłośnie. O nie, on nie ma zamiaru bawić się w polowanie z dodatkową niespodzianką w postaci jadu w zadzie. Nie. 
Ale... Nie ruszył się z miejsca. Albo wąż sobie pójdzie, i wtedy Tyr będzie mógł spokojnie zapolować, albo... Dik-diki go dostrzegą? A wtedy zaczną uciekać spłoszone, w chaosie i nieładzie, co będzie dla niego doskonałą sytuacją. Nawet jeżeli wąż sam zdąży chapsnąć któreś zwierzę, reszta podniesie alarm, i Velse i tak zdoła zrobić swoje.
Zatem czekał, spoglądając raz po raz, to na węża, to na młode, które zmierzało w jego stronę. Przejdzie bez szwanku koło jadowitego gada? Wpadnie samo w jego kły, czy też najpierw spotka łuski? 
Dobrze, że beżowy miał w sobie ogromne pokłady cierpliwości.

[Mistrz Gry]

Zaślepiona kudłatym lwem młoda antylopa nie dostrzegła kobry, która najwidoczniej nie była w dobrym nastroju. Dik dik szedł jednak dalej na przód, ale gad nie zamierzał dać sobą ot tak pomiatać, nie zniósł niedocenienia i uniósł przednią część ponad ziemię, nastroszył swój "kołnierz" i zaczął ostrzegawczo syczeć. Tyrvelse był w kropce, ale jego cel popełnił błąd. Młode schyliło się w stronę węża w celu obwąchania nieznajomego, a wtedy oberwało dawką jadu w nos. Z kwikiem zaczęło biec w stronę stada wywołując wśród członków rodziny chaos. Wszystkie dik diki zaczęły iść w kierunku ciebie i obślizłej kobry.

[Tyrvelse]

Błękitne oczy obserwowały czujnie, dokładnie, rozwój wydarzeń. Lew w milczeniu, nie wydając ani jednego szmeru, nie ruszając się ani o jotę, przypatrywał się małej antylopce.
Delikatny uśmiech pojawił się na jego pysku, gdy młode rzuciło się z rykiem ku swemu stadu, i gdy jego rodzina ruszyło prosto w stronę lwa.
Tyr nadal nie miał zamiaru postąpić ani jednego kroku w kierunku węża, ale nie miał też zamiaru dalej stać bezczynnie. Jeżeli tylko którakolwiek antylopa znalazła się w odpowiednim miejscu, wyskoczyłby z trawy, próbując ją schwytać w jakikolwiek sposób - kłami, pazurami, choć oczywiście idealnie byłoby, gdyby udało mu się natychmiastowo przetrącić kark zwierzynie.

[Mistrz Gry]

Roślinożercy popełnili zastraszający błąd, całe stado zainteresowane wężem nie dostrzegło lwa wśród traw sawanny, prze co Tyrvelse miał ułatwione zdanie. Rzucił się na sporą samicę i natychmiast powalił ją da ziemię, a reszta jej rodziny z szoku po prostu uciekła zostawiając członkinię i umierającego malca zupełnie samych. Kobra znikła, czy oznacza to koniec problemów? Teraz grzywiasty musi jeszcze zakończyć żywot ofiary i będzie mógł się najeść do syta.

[Tyrvelse]

Poczuł satysfakcję, gdy udało mu się w odpowiednim momencie wyskoczyć na zwierzynę i przyszpilić do ziemi, używając całej swej masy. Lecz nie mógł zasiąść na laurach, wbił w nią pazury, by nie pozwolić jej uciec ni rzucać się zanadto. Kłami sięgnął do szyi drobnej antylopki, chcąc zacisnąć na niej szczęki, by silnym ruchem złamać jej kark. Nie potrzebował długiego cierpienia ofiary.
Ale jednocześnie miał ciągle czujnie postawione uszy, bo choć skupiał się teraz przede wszystkim na swej ofierze, nie chciał, by cokolwiek mogło go tak łatwo zaskoczyć. Czy to miałby być szelest łusek pośród trawy, czy odgłosy stąpania innego drapieżnika, czy po prostu tętent kopytek reszty stada dik dików.

[Mistrz Gry]

Nieszczęśnik powoli zaczął się wykrwawiać i dusić we własnej krwi, co już przypieczętowało jego los i to, że Tyrvelse udało się osiągnąć cel. Zabił ofiarę, ale nadal nie mógł czuć się bezpiecznie. Wąż co prawda znikł, ale kto wie, czy nie czai się w pobliżu? Młode, które padło pod wpływem jadu gada leżało dobre sześć metrów od lwa, zupełnie opuszczone, a może i nie?