Obrzeża Śnieżnego Lasu

[Serret]

Kotka bardzo by chciała pomóc Vult, ale nie bardzo wiedziała, w jaki sposób miałaby to zrobić. To, że nie znała istoty problemu, nie ułatwiało sprawy.
Obróciła uszy w stronę Moccorto, bo zdawało się, że on również miał do niej jakąś sprawę. Karkalka znów przywiodła na pysk ciepły uśmiech.
- Myślę, że każdy na swój sposób może się przydać stadu. - Od razu przeniosła znaczą część uwagi na łuskowca. - Na pewno umiesz dobrze kopać tymi swoimi pazurami, mam rację? I pewnie masz dobry węch, żeby znajdować termity i inne owady, prawda?

[Moccorto]

-Jak miałaś okazję zauważyć, dość szybko potrafię przejść do bezpiecznej formy. Mam doskonały węch i jestem mistrzem kopania, ale poza takimi fizycznymi atutami posiadam sporą wiedzę przekazaną mi przez mamę. Moim największym zagrożeniem są ludzie a przez swoje dość krótkie życie miałem okazję zobaczyć ich okrucieństwo i potrafię tropić ich ślady i omijać pułapki.-Łuskowiec troszeczkę się przejął bo nigdy wcześniej nikt go nie pytał o jego atuty, zdenerwowanie i podekscytowanie było widać w jego głosie, ale jednocześnie widoczna była ogromna radość z opowiadania o sobie.

[Serret]

Słuchała i kiwała łbem, chcąc w ten sposób zachęcić go do mówienia. Wyglądało jednak na to, że on wcale takowej zachęty nie potrzebował - gdy już zaczął, to wręcz nie sposób byłoby mu przerwać! Należy przyznać, że kotkę niezmiernie radowała taka sytuacja. Wreszcie ktoś podobny do niej, nawet jeśli nie ma ogromnych uszu i milutkiej sierści.
- To przecudownie! Twoja mama na pewno była bardzo mądrym łuskowcem... Mogę już zaraz zaprowadzić cię do kapłanki, powiem jej, że mógłbyś na przykład pomagać medykom w szukaniu i wykopywaniu ziół, zwłaszcza korzeni, co ty na to? Powiedz mi tylko... Kim są ludzie?
Serret pewnie zaraz pożałuje, że zadała to pytanie (nie podobało jej się słowo "okrucieństwo"), lecz ciekawość zrobiła swoje.

[Moccorto]

- Ludzie to są bardzo sprytne i potężne stworzenia. Trzymają się razem i tworzą bardzo duże stada, w których każdy ma jakąś pozycję. Są dużo większymi stworzeniami od nas, chodzą tylko na dwóch łapach i porozumiewają się między sobą jakimś dziwnym językiem. Z tego co mi mama opowiadała to są wszystkożerne. Trzymają w wielkich odgrodzonych przestrzeniach inne zwierzęta, niby się nimi opiekują, ale jak przychodzi pora to brutalnie je zabijają. Od wieków polują na nas łuskowce dla naszych pancerzy. Moja mama zginęła w taki sposób, próbując uratować mnie przed nimi.-Na chwilę przerwał opowiadanie rozglądając się dookoła jakby usłyszał dziwny dźwięk po czym kontynuował. -Bardzo chętnie spotkam się z kapłanką. W swoich wędrówkach w poszukiwaniu mrówek czy termitów bardzo często spotykam miejsca bogate w różnego rodzaju rośliny i zioła.

[Vult]

Przysłuchiwała się z niemałym zaciekawieniem ich rozmowie. Nie miała nigdy styczności z ludźmi, choć inne ptaki dużo ćwierkały na ich temat. Niekoniecznie wszystko pokrywało się z prawdą. Ptaki jako nośnik informacji były dobre ale często dodawały coś od siebie lubiąc podkolorować sytuację. To co jednak mówił łuskowiec nie było miłe, stawiało te dwunożne istoty podobne do małp w bardzo negatywnym świetle.

[Serret]

- Ojejku! - wykrzyknęła, robiąc wielkie oczy. - To brzmi okropnie! Przerażające istoty, ci ludzie...
Nie chciała dłużej się nad tym zastanawiać, żeby nie przyprawić się o koszmary. Zamiast tego, postanowiła skupić się na drugiej części wypowiedzi łuskowca.
- Jeśli masz ochotę, to możemy pójść poszukać kapłanki nawet teraz - zaoferowała się, stawiają uszy.
Chciała przywołać z powrotem swój dobry humor, ale temat owych ludzi naprawdę ją poruszył. Jak można było zachowywać się tak bezdusznie? Oby to, co mówił, było przesadzone... Kto wie, może to naprawdę taka wyolbrzymiona legenda?

[Moccorto]

-Po porannych przeżyciach spacer dobrze nam zrobi. Proszę, prowadź tylko pamiętaj, że poruszam się dużo wolniej od ciebie- Uśmiechnął się delikatnie próbując zapomnieć obraz ludzi w jego głowie.

[Serret]

- To w drogę! - zawołała, wesoło strzygąc uszami.
Jednak zanim wyszli, zwróciła jeszcze wzrok na sępicę i skinęła jej łbem.
- Miło było cię poznać, Vult. Wierzę, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
Po tych słowach rzuciła łuskowcowi ponaglające spojrzenie i sama skierowała się w stronę terenów swego stada.

Z/t oboje

[Vult]

Najpierw jej proponowała rozmowę z kapłanką na temat ich religii. Teraz zostawiła ją i zabrała się z łuskowcem. Chrząknęła zniesmaczona i odeszła. I pomyśleć, że oni mają ze sobą sojusz.
z/t

czyli temat do zamknięcia.