Jadowita miłość

[Inés]

Jasnowłosa wpatrzyła się w gadzie ślepia. Dla większości były one takimi samymi oczami jak u setek innych węży, ale ona dostrzegała w nich ciepło, jakiego nie widziała w żadnym innym spojrzeniu.
- Ufam ci - odparła tonem zbliżonym do szeptu.
Zamruczała i nagle czule otarła pyskiem o łuskowaty łeb. Smutny uśmiech stale zdradzał mieszane emocje, jakie teraz nią targały. Chciała mieć go tu, przy sobie, a z drugiej strony... Wciąż niepokoiła się o stado i jego przyszły los, a także reakcję współbratymców na wieść o jej lubym. Może lepiej od razu nie ujawniać prawdy, może dać im czas na przyzwyczajenie się do myśli, że lwica i wąż mogą być ze sobą blisko... Tak bardzo blisko...?
- Chodź do mnie...
Wysunęła łapę i ostrożnie pogłaskała to podłużne zielone cielsko, które z jakichś powodów zawierało w sobie tak wspaniałą osobę jak Sadism. Zaśmiała się cicho, zdawszy sobie sprawę z tego, jak absurdalnie musiała wyglądać ta sytuacja dla potencjalny postronnych obserwatorów.

[Sadism]

Gdyby tylko potrafił, zamruczałby teraz gdy go delikatnie pogłaskała. To bardzo oryginalne uczucie. Na początku lekko go to wystraszyło, bo naturalnym odruchem było że lwica może go zmiażdżyć, a z drugiej strony,ufał Ines jak nikomu innemu.
W jego głowie zaświtała myśl, że cudownie byłoby stać sie podobnym do lwicy... gdyby tak stać się lwem...
Słyszał powieści o przodkach, widział wiarę w Księzyc. Jednak to było prędzej narzędziem niż faktyczną mocą sprawczą... jednak to co wokół niego istniało musiało mieć jakieś pochodzenie.
Wysunął język by poczuć zapach ukochanej lwicy.
Końcówką ogona delikatnie gładził ją po łapce...
- Sssskarbie.... będzie dobrze. Zobaczysz. -wyszeptał.

[Inés]

- Wierzę ci - odparła cicho, niepewnie spuszczając wzrok. - Ale nadal... Nadal trochę się boję. Jestem dla nich bardzo ważna, nie mogę siać wątpliwości w ich serach. Czy zrozumieją? Nie wątpię. Lecz czy od razu, czy wszyscy... Mało to prawdopodobne.
Odchyliła uszy. Chciała oznajmić całemu światu o swoim szczęściu, bardzo chciała, ale czy była na to gotowa? Czy oni byli? Trudno powiedzieć. Gościli już w stadzie ptaka, łuskowca czy hienę, jednak gad jako partner to było coś na wyższym poziomie zrozumienia.
Czuła jego dotyk, kojący, miły... Szkoda, że to tylko ogon, a nie kocia łapa.

// Btw, wpisz poprawnego autora avka. //

[Sadism]

Odsunął się od niej powoli i przyjrzał z odległości.
Był zmartwiony. Wiedział ze pora iść. I martwił się tym wszystkim. Czy Bractwo sobie poradzi bez niego? Miał złe przeczucia. Co gorsza obawy wobec inności Księżycowych tez gdzieś wewnatrz gadziego mózgu się kłębiły. Chciał wyruszyć jeszcze w jedno miejsce zanim tu zamieszka.
Do Siedliska. Tam skąd pochodził. Po raz ostatni tam zawędrować.
- Ineśśś, muszę wyruszyć jeszcze w osssstatnią podróż zanim zamieszkam tu z Tobą. Boję ssssię tej podróży.
Zamyslił się. - Do Siedliska węży. I... Sstamtąd pochodzę. Muszę tam po raz ossstatni wyrussszyć.
Westchnął. Popatrzył jej prosto w oczy. Te śliczne oczy które kochał.

[Inés]

Lwica również patrzyła mu w oczy, ale z każdą sekundą stawało się to coraz trudniejsze. W końcu zmrużyła ślepia, ale nie odwróciła wzroku.
- Dlaczego? - spytała z nieskrywanym żalem. - Czy to nie jest tak, że już dawno stamtąd odszedłeś? Że już nic cię z nimi nie łączy?
Ufała mu jak nikomu innemu i nie podejrzewała o żadne podłe zamiary, ale nie zmienia to faktu, że jego oświadczenie mocno ją zaskoczyło. Nie chciała go teraz tracić, bo kto wie, jak dużo czasu mu to zajmie? Ile miała wytrzymać bez spotkań z ukochanym? I, przede wszystkim, w jakim celu? Co było tak ważne, że aż musiał ją zostawiać?

[Sadism]

- Czasssem gad taki jak ja przypomina sssobie o przeszłości. Którą chce domknąc wcześniej niż ona po niego ssssięgnie, gdy już zdąży się na dobre osiedlić z ukochaną. Jakkolwiek by to nie brzmiało, chcę dobrze.
Sadism chciał dobrze. Jak zawsze. I niestety jego kombinacje aktualnie powoli upadały. Po comiał wyruszyć do Siedliska? To pytanie na pewno zawita w głowie Ines na dłużej. Przynajmniej teog obawiał się Sadism.

[Inés]

Westchnęła cicho. W tym momencie wąż mógł zanotować swój mały sukces.
- Idź więc. Niech to cię nie dręczy - odparła bez przekonania. - Ale wracaj do mnie tak szybko, jak to możliwe...
Chciała się uśmiechnąć, dodać otuchy sobie i jemu, ale nie była w stanie. Perspektywa rozłąki była dla niej drażniąca, ale już zdała sobie sprawę z faktu, że trudno jej będzie zatrzymać partnera przy sobie.
Ona sama nigdy nie miała ciągot ku rodzinnym stronom, ale może łączyło się to z faktem, że jej stado już od dawna nie istniało, a na jego gruzach Ines utworzyła swoje własne.