Gdzieś podziała się marula?

[Kamui]

Okolice północnej granicy doliny spokoju, jeden z brzegów rzeki Fuego, całkiem przyjemny poranek, ani to zbyt gorący, ani zbyt zimny. Po niebie płyną leniwie chmury, na szczęście jeszcze nie pada i nawet się na to nie zanosi.

I to wielkie szczęście, bo starczyło już że ziemia po powodzi zamieniła się w jedno wciąż ciamkające pod łapami błocko, tereny przy rzece wciąż nawiedzała zwierzyna mieszając tą breje jak ciasto na czekoladową babkę wyżerając to czego poprzednia grupa nie zdołała zadeptać, przez to też trawy i trzcina nie zdołały pochłonąć sawanny. Dobrze to bo wędrujący lew nie tonął w zieleni, ale też źle bo był widoczny i brodził w błocie po łokcie niekiedy. Ale tam musiałby być mieczakiem, by przejąć się takim szczegółem..albo też miec jakieś natrętne fobie. 
Przystanął pod drzewami i zadarł łeb, wykrzywiając wargi w grymasie, gdy nie zobaczył pośród zielonych liści tego czego szukał, był pewien że po drodze kiedyś je widział? A może to nie ta rzeka? 
Stracił cały poranek na szukanie maruli i nic, przepadła jak..marula w kompot. A chciał zrobić mały prezent Peryklesowi. Porażka. 
Pokręcił łbem i zrezygnowany zawrócił do oczka wodnego, które minął po drodze by wziąć kilka łyków wody, zanim jednak pochylił łeb rozejrzał się po okolicy, żadnych krokodyli? Bawołów? Słoni? Inny porytych lwów? Nic z powyższych droga czysta! Liznął tafle mącąc ją, aż w pewnej chwili parę ślepi samca przykuł widok prącego po dnie kamienia, ostatni łyk ulał mu się z pyska, a co to takiego? Wyprostował się i kamyk zastygł w bezruchu. Przecież dobrze widział. Bez dłuższego kontemplowania dziwu wpakował łeb pid wodę i złapał małża, wypluł na brzeg otrząsając się potem z wody.