A po co są te błyszczące kamyczki?

[Damaja]

Przemierzał równinę szybkim krokiem i oglądał się za siebie nerwowo. Jeśli ktoś by się mu przyjrzał, z łatwością zauważyłby zwisający z jego pyska skórzany wór, wypełniony niewielkimi przedmiotami o różnych kształtach. Gdyby uważny obserwator miał okazję zajrzeć do tej osobliwej torby, zrozumiałby niepokój młodzieńca. Była po brzegi wypełniona opalami, a Damaja szukał dla nich dogodnego miejsca. I wszystko szłoby zgodnie z planem, gdyby w pewnym momencie ciężki worek nie spadłby tuż pod jego stopy. Czarnogrzywy zaklął siarczyście pod nosem i w pośpiechu zaczął zbierać błyszczące kawałki skał. Miał tylko nadzieję, że nikt tego nie zauważył...

[Hekima]

Pech chciał, że ktoś zauważył. I temu komuś spodobały się te błyskotki. Dżelada wyruszyła na równinę w poszukiwaniu skarbów, jakie wydała dzisiaj afrykańska ziemia. Zawsze dało się coś znaleźć. Zawsze. Dziś na przykład znalazł zabitego ptaka. Kotowate pożywiło się wnętrznościami, ogon i skrzydła zostawiając po części nienaruszone. Hekima skrzętnie to wykorzystał, wzbogacając się o całkiem sporą ilość piór. Umyte, leżały na dnie małej sakiewki, w której małpa nosiła swoje skarby.
Najwidoczniej teraz znalazł drugi skarb. Cmoknął, widząc, jakie to skarby wysypały się kotu - Nie za ciężko z tyloma opalami?

[Damaja]

Był zbyt zajęty sprzątaniem swojego nowo znalezionego skarbu, żeby zauważyć zbliżającą się znienacka dżeladę. Na jej widok warknął ostrzegawczo i łapą zamiótł ostatki pod siebie. Nie spuszczał oka ze skórzanej sakwy.
- Niee, wcale - bąknął poirytowany. Rozejrzał się dookoła. Małpiszony zazwyczaj chodziły gromadami, a on nie miał zamiaru nikomu oddawać swojego znaleziska bez dobrej przyczyny. Przewaga liczebna przeciwnika do nich nie należała.
- Mam nadzieję, że twoja wesoła rodzinka zaraz nie zwali mi się na łeb - odparł, tym razem spokojniejszym, acz nadal niezadowolonym tonem. - Wprawdzie mam problem ze znalezieniem dla nich miejsca, ale nie bardzo mi się widzi rozwiązanie go poprzez ich oddanie.

[Hekima]

- Ależ kto mówi o ich oddawaniu. Kolekcjonuję opale za pewne... Usługi. Wykonuję ozdoby - a o stado nie trzeba się obawiać. Hekima był na swój sposób dziwny, żadna dżelada nie zniosłaby dłużej jego obecności - Mogę zrobić coś dla ciebie w zamian za parę kamyków. Ceny zależą od tego, co to za usługa.

[Damaja]

Zastrzygł ciemnym uchem. Pewnie by prychnął i pogonił to śmieszne zwierzątko, gdyby nie fakt, że złożyło kuszącą propozycję. Ozdoby to nie była zła rzecz, prawda? To, że na Zachodzie prawie nikt ich nie nosił wcale nie oznaczało, że były zakazane. Przynajmniej on o takim zakazie nie miał pojęcia. A jeśli istniał, to trudno. Nic mu nie mogą zrobić.
- Tak? A co takiego robisz? Naszyjniki młodego samca raczej nie przekonają.

[Hekima]

Spojrzał w oczy młodzika, po czym uśmiechnął się tajemniczo. Chyba znalazł rozwiązanie. Zakreślił dłonią w powietrzu taneczne ruchy, po czym sięgnął do sakiewki, prezentując jedno ze swoich znalezisk. Było to pióro ptaka zamieszkującego dżunglę, nie sposób znaleźć takowych na sawannach Lwiej Ziemi, nie wspominając już o jałowych terenach stada młodego samca.
- Samice uwielbiają pióra. Prezent dla wybranki serca, aha! - cmoknął z uznaniem. Taki silny lew musi mieć swoją damę, hi ya!

[Damaja]

Te dziwne, "taneczne" ruchy podziałały na Damaję jak magiczne zaklęcie. Piórko. Zielone. Zielone piórko. Nie przyzna się. W życiu się nie przyzna, że kocha zielone piórka. Zielone jak jego piękne oczyska. Urgh.
- Ojtam wybranka serca, ja je chcę! - zawołał z wręcz dziecinnym entuzjazmem. - Masz tego jeszcze?
Błagam, miej jeszcze.

[Hekima]

Uśmiechnął się zawadiacko. Czyli działa. Potrząsnął wesoło swą grzywą. Miał trochę piór. Nie mógł mu dać wszystkich, ponieważ Hekimie też były potrzebne - zresztą, nie może mu dać wszystkiego, bo wtedy klient nie będzie przychodził ponownie. Naaaaah, to bez sensu.
Zamruczał coś pod nosem, jakby wyśpiewując pradawne zaklęcie, sięgając dłonią do sakwy. Tak naprawdę, po prostu badał dotykiem, które pióra są najbardziej okazałe. Raz... Dwa...
- Trzy - cmoknął, po czym wyciągnął owe trzy pióra i położył je na ziemi, tak, by lew mógł je obejrzeć. Cofnął się o krok, coby młodzik czuł się swobodnie. Niech jednak go nie zwiedzie zachowanie małpy. Wystarczy, że spróbuje podstępem je zabrać, a zobaczy, jak ostre zęby ma dżelada i jak niebezpieczna potrafi być ta śmieszna, grzywiasta kreatura.

[Damaja]

Na początku ucieszył się, gdy jego oczom ukazały się trzy zielone jak soczysta trawa piórka, lecz potem trochę się zachmurzył. Tylko trzy? No dobra, lepsze to, niż jedno. Jedno to za mało, dwa wyglądają łyso i głupkowato, a trzy przynajmniej rzucają się już w oczy.
- Ile za nie chcesz? Mogę dać ci najwyżej dziesięć tych kamyczków. Reszta jest mi potrzebna do... czegoś, no.

[Hekima]

Zaśmiał się wesoło na odpowiedź samca - A nie mówiłem, jednak coś dla wybranki serca! Jak najbardziej! - po czym wyciągnął dłoń w wymownym geście. Niewiele kosztowały go znalezienie piórek, więc było mu obojętne, ile Damaja by dał. Po prawdzie, mógłby nawet zapłacić jeden opal, ale! Czemu brać mniej, skoro można więcej? - Dziesięć opali i są twoje. Pomóc je umocować? Oczywiście bez dodatkowych opłat.

[Damaja]

Damaja uśmiechnął się szeroko w radości z udanego targu. 10 opali to żaden wydatek, a efekt... woah. Chyba zostanie drugim Narcyzem.
- Zgoda - odpowiedział i przesunął dziesięć kolorowych kamyczków w stronę dżelady. No, i oczywiście nadstawił karku, żeby ułatwić jej zadanie.
- Tu, nad łopatką - wskazał ruchem łba.

[Hekima]

Przysunął opale do siebie, po czym nim Damaja się obejrzał, umocował stabilnie trzy piórka we wskazanym przez samczyka miejscu. Wziął swoje opale, pożegnał się z Damają i obydwoje rozeszli się w swoje strony.

[zt x2]
//Odejmę Ci te opale, jak coś, będziesz miała 21.