Granica

[Liessa]

Ile to już dni minęło? Pięć? Dziesięć? Młoda straciła rachubę, nie pamiętała już której nocy spała a której nie. Jedyne co pchało ją dalej do przodu to chyba siła rozpędu i strach, ironicznie niepewność co zastanie przed sobą. A może ciekawość? Nie, ona zdecydowanie wolałaby być teraz w domu, ale żeby ten dom był spokojny i przyjazny, tak tylko żeby mogła sobie żyć... Przecież ona niczego nie chciała, nikomu nie wadziła, a wypędzili ją w okrtuny sposób, tak nagle i bez powodu.
Po kilku dniach tułaczki dotarła do granic wolnych ziem tej krainy, i w końcu zatrzymała się przy Rzece Życia, bo łapy odmówiły posłuszeństwa.
Liessa pochyliła się nad taflą zimnej wody i wzięła kilka łyków, a potem wstała i rozejrzała się dookoła. Już długi czas minął odkąd widziała innego lwa, i chociaż bała się spotkać kogokolwiek, tak naprawdę miała nadzieję, że właśnie niedługo trafi na kogoś, kto powie jej co robić dalej... ale przecież tak życzliwych osób nie ma na świecie.

[Eleyna]

Eleyna przybyła tutaj, kierowana pragnieniem znalezienia swojego rodzeństwa. Tęskniła za nimi i czuła, że jeśli jeszcze trochę poczeka z odszukaniem ich, to straci rozum doszczętnie. Wołała więc i szukała, aż zawędrowała tutaj i zobaczyła pijącą nastoletnią lwicę. Eleyna zastanawiała się, czy jej przeszkodzić, jednak myśl, że nieznajoma wie coś o jej rodzinie skłoniła niebieskooką do podejścia bliżej.
- Hej, hej! - zawołała z miłym uśmiechem na pysku. - Jaki piękny dzień, prawda?

[Liessa]

Pierwszą reakcją Liessy było nagłe zwrócenie łba w kierunku głosu. Moment przerażenia wystarczył żeby pozbawić ją oddechu i pogonić serce tak, że przez moment szara miała wrażenie że to pękło i na pewno zaraz umrze. Niebieskie oczy skierowały się w stronę Eleyny, i mimo wszystkich swoich instynktów Liessa stała sparaliżowana zamiast się wycofać i zwiać - chociaż położyła uszy po sobie i skuliła się nieco.
Mimo wszystko głos białej lwicy, chociaż ją przeraził, wzbudził w niej coś na kształt tęsknoty i zaufania, i Liessa zawiesiła się, kompletnie nie wiedząc co robić. Co zrobi tamta? Liessa nie chciała być zjedzona albo pobita, a już na pewno nie chciała znów być przepędzona albo obrażona. Przecież ona to wszystko wiedziała, to jak brzydka i głupia była.
-A...a tak. To znaczy...yh, nie wiem.-

[Eleyna]

Eleyna gapiła się - nimniej ni więcej się gapiła, z otwartym pyskiem i zdziwioną miną - na nastoletnią lwicę, którą wyraźnie przestraszyła. Dopiero po chwili jako tako się opanowała. Widocznie nastolatka miała do tej pory do czynienia ze złymi lwami i w takim wypadku nic dziwnego, że się boi.
- Nic ci nie zrobię, nie obawiaj się - wyszeptała niebieskooka łagodnym, kojącym tonem, tak, jakim się mówi do przestraszonego lwiątka. Biała lwica cofnęła się o dwa kroki - nie należało stresować fioletowookiej swoją bliskością.

[Liessa]

-Dlaczego?- zapytała i uniosła jedno ucho, potem drugie, nieśmiało. Przez chwilę stała w ciszy i czekała na odpowiedź, ale coś ją tknęło, to jej pytanie brzmiało jakoś dziwnie, tak...bez sensu.
-To znaczy... Kim jesteś?- zaplątała się nieco we własnych myślach i całkiem zmieniła pytanie. Widziała że lwica cofnęła się i nie wyglądała na taką co to by ją zaraz wyśmiała albo przegnała, ale wolała być ostrożna. Liessa została na miejscu i obserwowała nieznajomą uważnie, w końcu w każdej chwili mogło coś się stać, coś co rozzłości Eleynę... Musiała być gotowa do ucieczki, ale mimo to cieszyła się że w końcu spotkała kogoś swojego gatunku.
Przyglądała się Eleynie uważnie, tak jakby szukając w niej czegoś. Czy to był jeden z tych obłoczków? Duch? Lwica była biała, i każde światło odbijało się od jej sierści. Ale wtedy nie potrafiłaby mówić... Była prawdziwa?

[Eleyna]

Przekrzywiła głowę.
- Nie nam powodu szukać z tobą zwady - stwierdziła, nonszalancko machnąwszy ogonem.
Nastolatka zdecydowanie była nieśmiała i lękliwa, ale Eleyna miała nadzieję, że przy odrobinie wysiłku uda jej się przełamać mur, za którym skryła się fioletowooka.
- Nazywan się Eleyna ze stada Srebrnego Księżyca - przedstawiła się i usiadła, długi ogon uwijając w okół przednich łap. - A ty jak masz na imię, śliczna lwico?

[Noir]

Pierwsze co dotarło do mych uszu to kojący szum wody płynący z tej spokojnej rzeki. Roślinność była tu bujna i gęsta, jakby susza nigdy nie kalała tego zakątka. Przemierzałem krainę poznając każdy jej zakamarek omijając przy tym tereny zajęte przez stada. Wyszedłem z gąszczu, podchodząc do wody by zaczerpnąć kilka łyków chłodnego napoju. Łapy zapadły się w podmokłym gruncie zostawiając na nich odciski łap. Gasząc pragnienie dopiero po chwili zauważyłem będąca nieopodal dorosłą i młodą lwicę.
Oblizałem pysk pozbywając się kilku kropel wody z wibrysów.