Rzeka

[Mozaika]

Na atak na jej ucho, odpowiedziała tylko nieudolną próbą złapanie ucha Araniki. A potem odezwała się biała. Uszy przyczepione do płasko leżącego na ziemi łba, podniosły się zaciekawione, a potem zaraz opuściły.
-Albo gada do jakiś wymyślonych przyjaciół, albo gdzieś tu jest więcej lwów! - odrzekła podekscytowana, spoglądając na chwilę na siostrę, by potem z powrotem wbić spojrzenie stalowo błękitnych oczu w białego lwa. -Ej. On nie ma grzywy. - teraz to do niej dotarło. Lwy mają grzywy. Taka jest zasada. Do Mozaiki nie docierało że może być inaczej. Co nie ma grzywy, nie jest lwem.

[LuraBBL]

Młoda lwica weszła dumnym, a
zarazem cichym krokiem którego
nauczyła ją matka. Szła niczym
złoziemka w dniu walki po
zwycięstwo.
Pochyliła się nad wodą jakby
teren w około był jej
dziedzictwem, w co zresztą
wierzyła. Wszak jej dziad ponoć
był wielkim królem. Słyszała też o
wielu zawiłościach losu i
sprzeczkach wewnątrz rodziny o
te ziemię, ale jako córka swej
matki miała w swoim mniemaniu
pełne prawo tu być i nie obawiać
się ataków. Gdy ugasiła swe
pragnienie przywitała się krótkim
-Ave-
Może to dziwne ale liczyła na to
że dzięki temu jak bardzo jest
podobna do swej matki chciała
być rozpoznana. Przecież nie
mineło tak dużo czasu od kiedy
ona tu była, a ją jako jej córe
interesowało co się z nią stało.
Zastanawiało ją na ile jej matka
była liczącym się lwem. Wszak
stworzyła hymn ZZ, była kłem w
LZ, szpiegiem ZZ i córką z
nieprawego łoża Simby.

[Manu]

Powolnym krokiem przemierzając różne tereny pojawił się tutaj. Spojrzał na przebywające tutaj osobniki
- Witajcie - powiedział z uśmieszkiem na twarzy - Jestem Manu - przedstawił się z kulturką w końcu były tutaj same lwice i jedna hiena też płci przeciwnej
Może tutaj w końcu pozna kogoś interesującego

[LuraBBL]

Lura podniosła łep i nim skineła
-Ave jam Lura, córka matki o tym samym imieniu...-
"Tyle wystarczy i tak jeśli ktoś tu o mej matce słyszał to już wie reszte o mym pochodzeniu".
Lwica staneła dumnie, a zarazem tak by w każdej chwili być gotowa do ucieczki. Wiedziała że jest za młoda i za słaba by walczyć, a sztuka przeżycia której nauczyła ją jej ponad dziewięcioletnia matka była przeznią dobrze opanowana.

[Manu]

-Miło poznać lecz twej matki nie znam
On nikogo nie znał z tych stron. Im więcej osób pozna tym lepiej dla niego. Wie czego pragnie ale to może trochę poczekać. Usiadł sobie i przyjrzał się uważnie młodej. Jej dziwne słowo na początku to pewnie był jakiś rodzaj przywitania, a może sam sobie kiedyś jakiś wymyśli zamyślił się chwilowo
- Może znacie jakieś ciekawe miejsca warte zwiedzenia? - dodał gdy wrócił do rzeczywistości

[LuraBBL]

Czerwona lampka zapaliła się w umyśle lwicy. Jak jej matka mówiła "nigdy nie idź sama z nieznanym lwem. To grozi staniem się pokarmem dla robali" tak więc jej uwaga stała się skupiona na lwie obserwując go i badając jego intęcje.
-Ja również tu od niedawna, choć te tereny to ojczyzna mego rodu.-
Wzdychając przewróciła oczami.
-Ja jedynie słyszam o tych terenach.-

[Mozaika]

-Więcej! - krzyknęła radośnie, gdy tylko dostrzegła nieopodal inne lwy. Jeden faktycznie był lwem - miał grzywę. A to drugie... Sama nie wiedziała czy uznać to za lwa. Miało tylko trochę grzywy. Więc... Może łysieje? Łysiejący lew! Tak! To jest to! Tak czy inaczej, wpadł jej do głowy dość ryzykowny pomysł. Lecz w całej swej pomysłowości jak najbardziej jej.
Zerwała się do biegu, kierując w stronę tamtej dwójki, dając sobie spokój z białą. Zbliżała się do nich w niebezpiecznym tempie, by w końcu wyskoczyć i wpaść prosto na Lurę, uderzając ją... właściwie to ni w pierś, ni w bark, bo dobiegła do niej tak pod kątem. Może i lwica była silniejsza, ale fakt, iż nie spodziewała się takiego ataku i siła zgromadzona w biegu, teraz wypuszczona na niej, po prostu sprawiła, że obie poleciały na ziemię. Mazaika zerwała się z niej natychmiast, spoglądając w stronę gdzie została jej siostra.
-Powaliłam lwa! Haha! Powaliłam LWA! - wykrzyknęła przepełniona radością, zupełnie nieświadoma faktu, iż właśnie się wkopała. Szpan przed Araniką był w tym momencie ważniejszy.

[Manu]

Gdy tylko chciał odpowiedzieć Lurze ta niespodzianie pojawiła się na ziemi. Nie spodobało się to mu, że hiena tak postąpiła, a że było go łatwo rozzłościć rzucił się na hienę powalając ją na zimie. Teraz to hiena leży pod jago ciężkimi łapami
- Co Ty sobie wyobrażasz rzucając się w naszym kierunku - na jego pysku pojawił się tajemniczy uśmieszek - Już dawno nie miałem okazji kogoś pobić lub zabić - w jego oczach można było zobaczyć płomienie
To co się wydarzy zależało teraz od hieny

[LuraBBL]

Opanowanie to coś czego matka ją uczyła najbardziej. Była młoda i porywcza i choć najchętniej by rozerwała hiene to tylko podniosła się z ziemi ze słowami
-dobrze ze futra nie układałam dzisiaj, bo bym miała je do poprawki.-
Była wściekła. Nadodatek po matce odziedziczyła nienawiść do hien.
Powieka jej delikatnie drgneła.
-Hiena która atakuje lwa to albo samobójca albo po jakieś roślinie zmieniającej świadomość jest.
Witaj jestem Lura. Czemu rzucasz się na mnie?-

[Manu]

Zachowanie Lury trochę go zaskoczyło
- Przejmujesz się swoim futrem zamiast tym, że hiena mogła zadać Tobie śmiertelny cios? - już więcej nie powiedział
Skupił swoją uwagę na hienie by ta nie miała okazji się wyrwać dlatego też przycisnął ją mocniej do ziemi

[LuraBBL]

Lura lekko się uśmiechła
-Brzuch i kark nietknięty. Więc nie było tak źle. Może i jestem młoda lecz ma matka nauczyła mnie odruchu który pozwolił jej dożyć lat dziewięciu...-
Za późno ugryzła się w język. Jeśli nic o jej matce nie wiedział to niepotrzebnie wiek swej matki zdradziła.
Obserwowała lwa. Powalił hiene, tylko po co?
-W pojedynke hiena nic nie zdziała. Widziałam ją tuż przed atakiem. Nie wyciągała zębów więc skupiłam się na upadku by nie bolał.
Widocznie jest młoda i jak szczenię chce się bawić.-

[Manu]

- Sporo lat przeżyła Twoja matka choć teraz w tej chwili to jest nieważne - powiedział
Potem dowie się więcej teraz problem jest pod jego łapskami
- Skoro chce się bawić niech znajdzie towarzyszy swego gatunku. Po za tym kto widział wskakiwać na nieznajomą osobę? Trzeba nauczyć co niektórych gdzie należy ich miejsce

[LuraBBL]

-Może i nie jest lwem lecz darując jej teraz można w przszłości mieć dobrego sprzymierzeńca-
Uśmiech wybiegł na jej pysk. Była uradowana z nauk swej matki. Pamiętała je dokładnie.
-Mówię ci warto teraz darować hienie. Później można mieć zysk.-
Usiadła i przednimi łapami zrobiła gest jakby coś cennego przesypywała z łapy do łapy.

[Mozaika]

Była zbyt niedoświadczona i po prostu głupia, by przewidzieć taki obrót akcji. W jej małym umyśle, wyglądało to wszystko tak, że powali lwa i oni wszyscy będą stali tak jak słupy, a Aranika do niej podejdzie i powie, że oszalała, ale w rzeczywistości by jej zazdrościła odwagi, że rzuciła się na lwa. Na LWA!
Lecz zamiast tego, psina znalazła się na ziemi, pod tym drugim, z grzywą. Serce podeszło jej do gardła. Nie wiedziała cóż teraz zrobić. A gdy dotarły do niej słowa Manu... "Już dawno nie miałem okazji kogoś pobić lub zabić". Zabić. Zabić! Ona nie chciała umierać! Nie odpowiedziała nic, zamiast tego, zakryła błękitne ślepia, chudymi łapami i skomlała, żałośnie, przysłuchując się rozmowie potworów, mimo ściągniętym w tył uszu. Jedno ją tylko uraziło, lecz nie chciała odpowiadać. W tym momencie bała się. Strasznie się bała. Ale... Hiena?! Jak można było ją wyzywać od tych garbatych padlinożerców?! O nie. Hien nienawidziła. Ona była szlachetnym LIKAONEM! Najszlachetniejszym z psowatych.
Strach strachem. Ale z drugiej strony... powinna być odważna i bronić swego honoru! Tak!
-Nie jestem hieną. Nie lubię hien. Hieny są brzydkie i śmierdzą! - orzekła, przerywając swe skomlenie, lekko opuszczając jedną z łap, by spojrzeć przez chwilę na swego agresora. Nie minęła chwila, gdy ponownie schowała ślepie za łapą. -J-jestem likaonem. - jęknęła.

[LuraBBL]

Lura podeszła do lwa i pochyliła się nad psowatym by go powąchać.
-Rzeczywiście nie hiena. A to jak nie hiena-
Oparła swe łapy na lwie i naparła na niego jasno mu sugerując że ma się odsunąć.
-na mnie skoczyła więc do mnie powinna należeć ta decyzja, a ja chcę by żyła. Przynajmniej narazie.-
Władczy pewny ton nie przystoi lwicy mówiącej do lwa, lecz ona nie zważała na to i rozkazywała lwu. Mimo iż dopiero co go poznała. Jednak okoliczności były takie, a nie inne więc się nie powstrzymywała. Wszakże w jej żyłach płynie królewska krew.