Tajemnicza muzyka

[Hekima]

Nic specjalnego tak naprawdę się nie działo. Dzień jak co dzień na sawannie. Po prawdzie, małpa była nieco znudzona, ostatnio nie działo się nic ciekawego. Tylko wszechobecna nuda. To nie było pokrzepiające, wprost przeciwnie. Więc siedział tak pod swoim drzewem i patrzył znudzonym wzrokiem.

[Sigrun]

Sigrun spacerowała sobie w ten duszny i upalny dzień. Rozanielony wyraz pyska sprawiał, jakby w ogóle nie dokuczało jej gorąco. Niebieskie ślepia lustrowały okolice napawając się widokiem, jakby chcąc zapamiętać każdy szczegół przyrody. Lubiła piesze wędrówki a jeszcze bardziej radowało ją możliwość rozmowy ze swoim duchem. Oczywiście wszystko działo się w jej głowie, przecież on tam siedział i z biegiem czasu zdała sobie sprawę, że nigdy nie będzie sama. Nazwała go Szept, bo jego głos był cichy, melodyjny i przyjemny dla ucha. Często zadawała mu różne pytania, uzyskując odpowiedzi, które czasem były dla niej niejasne.
I gdy zauważyła siedząca samotnie małpę pod drzewem uzyskała odpowiedź do jakiego gatunku należy. Podeszła nieśpiesznie bliżej i dygnęła ukłoniwszy się ładnie.
Mimo tego, że lwica była mięsożerna to jej łapy jak dotąd nie zostały skalane krwią ofiar. Pożywiała się tym co przynieśli inni członkowie stada.
Jej oczy mimo tak chłodnego odcieniu emanowały ciepłem i serdecznością do tej żywej istoty. Uśmiechnęła się do Hekimy.

[Hekima]

No proszę. A jednak koniec nudy. Przed nim stała młodziutka lwiczka, która w dodatku umiała zachowywać się ładnie. Widząc uroczy dyg, małpa wstała i skłoniła się w pełnym wdzięku ukłonie - Witaj, młoda księżniczko. Co cię tu sprowadza? - nie wiedział nawet, jak bardzo bliski był prawdy. Skąd mógł wiedzieć, że stała przed nim córka królowej Lwiej Ziemi. To jednak nie miało najmniejszego znaczenia, ważne było to, że miał przed sobą małą damę. Uśmiechnął się ciepło, ciekaw odpowiedzi lwiczki.

[Sigrun]

Wesołe iskierki zamigotały w jej ślepiach widząc, że jej powitanie przyjęło się z aprobatą. Usiadła naprzeciw niego, tak by miał dobry widok na jej osobę. Przytknęła łapę do swojej piersi jakby wskazując na siebie, przesunęła ją ku górze dotykając ust i kręcąc przecząco łbem. Sigrun nie potrafiła mówić, jedynie Szept jej w tym pomagał, choć teraz jakby zapadł w sen. Na próżno starała się przywołać go do siebie. Uparcie milczał.
Starała się jednak odpowiedzieć na jego pytanie, na miarę swoich możliwości. Zaczęła przebierać przednimi łapami jakby wędrowała w miejscu. Chwilę później przytknęła łapę do lewego ucha. W tej chwili wyglądała jakby się czemuś przysłuchiwała.
Przekrzywiła pytająco łeb wskazując teraz na Hekimę. Była również ciekawa co takie stworzonko robiło samotnie pod drzewem.

[Hekima]

Spojrzał ze zdziwieniem na poczynania młodej lwiczki. Przytknęła palec du pyszczka i pokręciła głową. Czyżby była niemową? Och. To było przykre. Już chciał coś powiedzieć, ale w samą porę ugryzł się w język. Jak mawiał Rafiki, nie można ograniczać się do płytkiego myślenia i litowania się nad tymi, którzy czegoś nie mają. W rzeczywistości posiadają skarby o wiele większe niż zwierzęta posiadające zmysły. Na przykład bujną wyobraźnię, którą właśnie prezentowała - Chcesz powiedzieć, że szłaś sobie i coś usłyszałaś? Co to było? Och, pozwól mi zgadnąć. Czy to strusie? One zawsze robią tyle hałasu! - po czym wydał z siebie dźwięk podobny do skrzeczenia owych ptaków. Niezbyt przyjemna melodia. One miały piękne pióra, ale stanowczo nie były obdarowane pięknym śpiewem - A może to coś innego?

[Sigrun]

Rozdziawiła nieco pyszczek w uśmiechu, gdy małpa pojęła o co jej chodziło. A jeszcze bardziej ubawiło ją gdy naśladowała niski buczący dźwięk strusia. I choć po części to było prawdą, że je słyszała to jednak nie były to jedyne dźwięki które przykuły uwagę. Kiwnęła potwierdzająco łbem, uniosła w górze łapę wysuwając pojedynczy pazur.
Po chwili przymknęła powieki kiwając głową na boki jakby w rytm jakiejś melodii.
Czy to śpiew ptaków, czy odgłosy lub rozmowy zwierząt, szum wiatru, szelest trawy. Dla niej wszystko było muzyką.

[Hekima]

Zaśmiał się, widząc pocieszną minę młodej lwiczki. Zdolna mała, pomimo tego, że nie mówiła, nie traciła pogody ducha. A teraz kiwała się zabawnie, jakby... Coś słyszała. Hekima nie był niemową, nie mógł usłyszeć melodii młodej Sigrun. Mógł natomiast zrobić coś innego. Sięgnął ręką po jedną z dwóch małych kuleczek, które leżały nieopodal niego. Ostatnio nudził się i udało mu się zmajstrować coś na rodzaj grzechotek, które wydawały przyjemne dźwięki przy poruszeniu. Dla małpy nie było to zbyt skomplikowane. Potrząsnął grzechotką, wydobywając z niej ukryte dźwięki. Jednocześnie przyglądał się z zaciekawieniem młodej lwiczce, jak zareaguje.

[Sigrun]

Przestała się kiwać na boki słysząc jakiś kolejny dźwięk. Nieznany jej do tej pory. otworzyła oczy widząc w dłoniach Hekimy dwie małe kulki. Pyszczek rozdziawił się zgrabnie w literę o. Jak to możliwe by te "kamyczki" wydawały dźwięki, a może to nie kamyczki. Po dłuższym przyglądaniu się nie wyglądały jak kamulce. Wysunęła łapę chcąc stracić te dziwne piłeczki.

[Hekima]

Czyli jednak się nie mylił. Grzechotki powinny zainteresować szarofutrą. Położył je na ziemi przed lwiątkiem. Mogła je teraz spokojnie zbadać i zobaczyć, jak działają - Mógłbym Ci dać takie grzechotki. Mogłabyś na przykład nosić je na ogonie i za każdym razem, kiedy nim poruszysz, będą wydawać dźwięki. Ale, w zamian chciałbym coś dostać, by móc o tobie pamiętać. Wiesz może, co to są opale? Takie małe, błękitne, błyszczące kamyczki. Dość łatwo je znaleźć. Zbieram je.

[Sigrun]

Bawiła się grzechotkami turlając je, podnosząc, szturchając a niekiedy potrząsając mocniej. Bardzo jej się podobały te kuleczki,a gdy dżelada zaproponowała jej by mogła je otrzymać, oczka rozszerzyły się intensywniej. Zdumione taką propozycją. Słuchała uważnie o kolorowych kamykach. Znajdywała takie w trawie, starych pniach i przy brzegu wody. Lubiła je czasami wyciągać ze skrytki i patrzeć jak błyszczą. Choć teraz w obliczu grzechotek wydawały jej się mniej cenne. Kiwnęła łebkiem, że rozumie. Z niechęcią zostawiła szeleszczące kulki i podniosła się aby udać do swojej skrytki. Gdy wróciła ciągnęła za sobą wielki liść na którym w słońcu błyszczały opale.

[Hekima]

Naprawdę sporo miała tych opali. On jednak aż tyle ich nie potrzebował. Wziął odpowiednią garść opali i przysunął ją do siebie. Wstał i wspiął się na drzewo, by po chwili wrócić z odpowiednimi akcesoriami. W jednej dłoni trzymał gruby, szeroki rzemyk, a w drugiej znajdowała się tykwa z dziwną, lepką, kleistą mazią. Położył je na ziemi i podszedł do Sigrun - Musimy przymierzyć - po czym delikatnie wziął ogon lwiczki do góry i obwiązał rzemyk dookoła jej ogona. Taka grubość wystarczy. Zsunął złożony w pierścień pasek z ogonka Sigrun i trochę poluzował, by za pomocą mazi na stałe nadać taki kształt rzemykowi. Następnie poczekał chwilę, aż wszystko wyschnie i tym razem zaczepił dwie grzechotki do paska. Odpowiednio przygotowana guma arabska była doskonałym klejem, który na trwałe przyłączał do siebie elementy. Ponownie poczekał chwilę, aż klej wyschnie i gotowe dzieło nasunął na ogon Sig - Proszę - uśmiechnął się ciepło do lwiczki - Czy jest coś jeszcze, co mogę zrobić?

- 20 opali

[Sigrun]

Przyglądała się z zaciekawieniem całemu procesowi, jak delikatnie za zarazem zaradne palce Hekimy tworzyły coś z niczego. Gdy dzieło zostało ukończone poruszyła ogonem a po okolicy rozniósł się przyjemny szelest grzechotek. Uśmiechnęła się i liznęła małpę w policzek dziękując. Usiadła przebierając łapkami w miejscu i kiwając ogonem w rytm dźwięków sawanny.
Muzyka była tym co pokochała.

[Hekima]

Uśmiechnął się wesoło, po czym... Zabrał z kupki małej lwiczki kolejne opale. Miał jednak w tym swój cel - nie trzeba było długo czekać, żeby zręczne palce małpy wykonały niewielki bębenek. W tej chwili mógł być nieco za duży dla samiczki i granie na nim będzie nieco niezgrabne, ale gdy dorośnie, będzie idealnie pasował.

-30 opali

//Sorry, że tak długo, dopiero teraz mam chwilę spokoju od pracy. Krótki post, nie wiem, kiedy będę miała czas na pisanie, a nie chcę Ci blokować wątków, zwłaszcza po skipie.

[Sigrun]

Na ilość prezentów jakie otrzymała od małpy, oczy zaświeciły się z zachwytu. Podziękowała Hekimie skłoniwszy się łbem i zabrała swoje instrumenty by w spokoju samej je wypróbować.

/Spoko, można zamknąć. Dziękuję./