Ehreya

[Ghalib]

Ehreya - kraina, w której zatrzymał się czas, a zwierzęta z dawnych wieków żyje plejstoceńska fauna z całego okresu jej istnienia, a także pojawiają się niektóre gatunki z miocenu i eocenu (drapieżne kotowate). Ehreya to potężny superkonynent wzdłuż i wszerz pokryty śniegiem. Od wieków panuje tu epoka lodowcowa, która tylko latem wydaje się być łagodniejsza, stepy pokrywają się zielenią a jeziora przestają być wielkimi bryłami lodu. 

MAPA KONTYNENTU

Tutaj znajdziecie mapę naszego nie tak małego świata, która z pewnością ułatwi wam poruszanie się po lokacjach. Żeby sobie wyobrazić jak duży jest ten świat, powiedzmy, że potrzeba tygodnia ciągłego marszu, żeby obejść do połowy jezioro lodowcowe.

LISTA LOKACJI:

1. Jezioro lodowcowe

2. Moczary 

3. Łysa góra 

4. Kraina jezior

5. Wschodni brzeg oceanu

6. Małe góry

7.  Pazur

8.  Międzyrzecze

9.  Tajga Śródziemna

a) Liściasty gaj

10.  Zachodnia część Tajgi Śródziemnej 

a) Jezioro wielkich jeleni

11.  Skraj Lądu

12.  Samotne wzgórza

13.  Łagodna Tajga 

14. Żyzne stepy na południe od rzeki

15. Półwysep Południowo-zachodni 

a) Tundra

16.  Południowe ujście rzeki

17. Półwysep Świerków

[Ghalib]

Opis lokacji:

Jezioro lodowcowe - To ogromne jezioro, które niektóre zwierzęta niekiedy mylą nawet z morzem. Jego wody mają jednak słodki smak. Nie jest zbyt głębokie i w większości brak zdradliwych spadów. Do około kilometra od brzegu nie ma nawet dwóch metrów głębokości. Dopiero podobno na środku staje się głębokie. Tam jednak docierają tylko ptaki. Bowiem, żeby minąć jezioro, trzeba je obejść dookoła.

Moczary - Miękkie i niepewne grunty. Wiecznie są wilgotne i łatwo jest tutaj trafić na bagnach. Wiele zwierząt radzi sobie wędrując tędy przez chodzenie po wysokich kamieniach i leżących kłodach.

Południowe ujście rzeki - To dość rozległy teren przecięty w połowie licznymi kanałami rzecznymi. Od zachodu ziemia jest kamienista, na wschód od rzeki można spotkać parę drobnych lasków. Ta tereny to już początek południowej tundry, a rzeka wpływa do zatoki. Dalej na północ można spotkać niewielkie tereny trawiaste.

Las południowozachodniej tajgi - Potężny las nieprzerwany ani jedną polanką na całej szerokości, aż do lodowych pustkowi. Nie wiadomo właściwie po co ktoś chciałby się tam zapuszczać, zwłaszcza zimą. Wycieczki do lasu są jeszcze zrozumiałe. Niektórzy roślinożercy zimą posilają się tutaj korą drzew iglastych, ale wysunięte na południe pustkowia nie oferują zimą niczego, poza przenikliwym chłodem. Nawet latem śnieg nie topnieje tutaj całkowicie, ale przynajmniej czasem przebijają soczyste trawy, które ściągają roślinożernych koneserów tutejszych gatunków flory. Im dalej na południe tym zimniej, bo bliżej do oceanu, od którego ciągnie ostry chłód.

• Tundra -  Tutaj warunki chyba są najtrudniejsze, choć jak wiadomo to nie są jedyne tereny tundry na kontynencie. Te tutaj, na południowymzachodzie to prawie całkowicie zwykle pustkowia i polany. W północnej części latem przebijają tutaj trawy, kwiecie i czasem grzyby i jagody. Im dalej na południe tym rzadsza jest roślinność, sporadycznie spotyka się karłowate drzewa i krzewy. Tutaj są w stanie przetrwać tylko grube i włochate mamuty i potężne piżmowoły, oraz drapieżniki, które potrafią na nie polować - co nie jest proste. Poza tym budowanie nor nie jest też proste w tak zmarzniętej i twardej ziemi.
  

Żyzne stepy na południe od rzeki - Szerokie i złoto-zielone ciągną się na południe od rzeki aż niemal do samego brzegu morza. Latem i wiosną roślinność jest tutaj bogata, można z powodzeniem znaleźć wiele rodzajów traw, krzewów z jagodami, grzybów, kwiatów... a tam gdzie one są tam też przebywa zwierzyna łowna. Nic więc dziwnego, że wiele drapieżników wybrało sobie to miejsce na polowania. Źródła wody na tutejszych stepach to głównie niewielkie stawy, źródełka a czasem po prostu kałuże. Ponad to wystają z tutejszej ziemi głazy idealne do stworzenia jamy. Tereny też nie są raczej równe. Czasem można też natknąć się tutaj na ogromne bestie... W każdym razie stepy ciągną się aż do południowej zatoki, gdzie rzeka wpada do morza.

Skraj lądu - Obszerna równina, całkowicie opuszczona przez jakiekolwiek formy życia. Tylko mchy, porosty i wrzosy są w stanie przeżyć w tych bezlitosnych warunkach. Bywają dni, podczas których pędzący z ogromną siłą wiatr niszczy wszystko, co stanie mu na drodze. Nic dziwnego, że o miejsce do ukrycia się przed zabójczym żywiołem toczą się zażarte walki...

Łysa góra - Wielka samotna góra okolona drzewami liściastymi i żyznymi ziemiami. Pełno tu jeleniowatych i różnorodnych kozic.Klimat górski jest dość trudny i nieprzewidywalny. Dzień może zacząć się pogodnie i słonecznie, ale w południe może już zacinać marznący deszcz a nawet śnieg. Burze też są tutaj częstymi gośćmi. Łysa góra nosi taką nazwę dlatego, że jest na tyle wysoka iż u jej szczytu nic nie rośnie i nie ma tam nic poza śniegowolodowymi czapami. No może z wyjątkiem mchów i porostów, ale na nie tylko kozice mogą się połasić.

Kraina jezior - Piękne miejsce, które bogato zieleni się na wiosnę i lato. Bogate jest w lasy i małe polany, ale to co jest tutaj największą atrakcją to jeziora. Niekiedy bardzo głębokie, ale za to pełne ryb. Jezior jest kilka a każde spore i wspaniałe. Najpłytsze znajduje się na południowym krańcu Krainy a najgłębsze w samym centrum. Urokliwe miejsce, widać stąd łysą górę i całkiem blisko jest do morskiego wybrzeża.

Samotne wzgórza - Grupa niewielkich wniesień rozpościerających się na zachodzie kontynentu. Soczysta trawa pokrywa żyzną glebę i nadaje temu miejscu wyjątkową świeżość i lekkość. Brak wysokich, gęsto rosnących drzew nadaje tym terenom wrażenie otwartych, przestrzennych. Płaskie szczyty wzgórków są świetnym miejscem do obserwowania nocnego nieba - lub wypatrywania przeciwników.

Międzyrzecze - Zalesiona kraina rozpościerająca się między dwiema odnogami głównej rzeki tego lądu. Jak się można tego spodziewać, w tutejszym lesie można spotkać zarówno stabilne grunty, jak i podmokłe osuwiska. Zdecydowanie należy patrzeć, gdzie się stawia łapy! Kąpiel w zimnej wodzie nie będzie przyjemnym doznaniem.

Wschodni brzeg oceanu - Od wschodu wieje dość ciepłe powietrze, dlatego zimy są tutaj najłagodniejsze. Nieco mniej śniegu i nieco mniej chłodu. Po prostu jest tu przyjemnie. Zwierzęta przychodzą tu raczej wypocząć, bo mimo łagodnego klimatu raczej nikt nie ryzykowałby pływania w zimnych wodach oceanu w celu zdobycia ryb.

Małe góry - Małe góry to tak na prawdę wzgórza, które powoli, im bardziej na północ zlewają się z niezbyt wysokimi górami. Tędy można było spokojnie przejść do górskiej doliny zwanej "Pazurem". To kolejne królestwo niewielkich i skocznych kopytnych. Oczywiście są tu też małe lasy i gaiki.

Pazur - Pazur to znana na kontynencie dolina skryta wśród gór. Wysokie formacje skalne odgradzają krainę od zachodniopółnocnego brzegu oceanu. Do doliny zaś prowadzi jedynie szeroka przełęcz. Miejsce wydaje się być wyjątkowo wygodnym miejscem do życia - o ile w ogóle ktoś lubi bardzo niskie temperatury. Wiatr jest tam jednak w większości spokojny, trzeba uważać też na lawiny.

Tajga śródziemna - Dziewicze i malownicze miejsce, tajga gęsto porośnięta lasami mieszanymi, choć im bardziej na północ tym więcej drzew iglastych. Cały ten gęsty las przecięty jest szerokim korytem rzeki, która ciągnie się od dalekiego południa, przez tę tajgę aż na daleką północ. Klimat jest tu raczej surowy, choć wiosną i latem rosną tu liczne owoce i orzechy oraz grzyby jadalne i trujące. Las północnej tajgi znany jest z obecności wilków oraz wilczych jagód występujących tutaj bardzo gęsto. Wiele wilków lubi te tereny, pełno tutaj jeleniowatych, na które te drapieżniki przeważnie polują a większe szablastozębne koty przeważnie darują sobie uganianie się za nimi.

• Lesisty gaj - Miejsce, w którym najdłużej można się cieszyć zielenią drzew. Gęsto rosnące zarośla stanowią doskonałą kryjówkę dla mniejszych zwierząt. Dodatkowo korony wysoko rosnących dębów zapewniają świetną ochronę przed czujnym okiem drapieżnych ptaków. Promienie słońca w niewielkim stopniu docierają do podszytu, przez co cały czas panuje tutaj osobliwy półmrok.
  

Tajga śródziemna część zachodnia - Oczywiście, cała śródziemna tajga jest ogromna, ale zachodnia cześć się wyróżnia. Ziemia jest pagórkowata i porośnięta lasem iglastym. To co wyróżnia część zachodnią to to, że można znaleźć tu dość spore jezioro, które zdaje się być źródłem średniej długości rzeki zwanej Widłorogiem, którą to nazwę zawdzięcza swojemu swojego kształtowi przypominającemu róg niewielkiego kopytnego ssaka - widłoroga. Tych zresztą jest tutaj całkiem sporo.

• Jezioro wielkich jeleni -To bardzo łagodne w swoim klimacie miejsce w tajdze śródziemnej, dzięki temu olbrzymie łosie i jelenie mogą żyć tutaj bez obawy przed zimą, która akurat w tym miejscu jest bardzo łagodna. Bardzo rzadko rogacze migrują stąd w centrum lądu w poszukiwaniu jedzenia zimą, tylko wtedy kiedy na prawdę jest ciężka.Jeziorko okolone jest lasami i wąską polaną wokół jeziora, które jest potężne. Nieco mniejsze od jeziora lodowcowego w centrum lądu. Poza tym z tego jeziora wypływa Widłoróg - rzeka, która uchodzi do północnej części oceanu.
  

Łagodna tajga - Swój wspaniały, łagodny klimat zawdzięcza bliskości oceanu i łagodnego powietrza mającego wpływ na te ziemie. W związku z tym jest tu sporo zwierzyny łownej bo roślinność jest bujna. Pełno tu traw, krzewów i grzybów, ale również ogromny las, który ciągnie się aż do kamienistego brzegu oceanu, więc w czasie zimy bez problemu zwierzyna może żywić się korą drzew.

Półwysep świerków - Zimny i trudny do życia Półwysep Świerków to ziemia wysunięta na południowy zachód. W północnej części można znaleźć czasami jeleniowate albo podobne kopytne, ale im dalej w półwysep tym więcej zwierząt takich jak piżmowoły. Po prostu tylko te twarde i ciepło okryte włosem zwierzęta są w stanie tutaj przetrwać. A jeśli idzie o drapieżniki... to tylko te najsilniejsze dadzą sobie tutaj radę.

[Ghalib]

Gatunki grywalne:

1) Jaguar i lampart europejski - Jaguar znaleziony na terenie śląska. Wśród zachowanych szczątków stwierdzono obecność trzech wielkich, drapieżnych kotów. Wymarły jaguar (Panthera gombaszoegensis) był masywnym, 150-200- kilogramowym kotem wielkości lwicy, który na kontynencie europejskim był obecny od ok. 2 mln lat. 

• Info:Waga: 150 - 210 kgWzrost -  95 - 120 cm (przypuszczalnie)

Polecamy puścić wodzę fantazji, bo informacje nie są dokładne. Poczytajcie jak wygląda współczesny jaguar amerykański.
Rekonstrukcje:



Drugi ze znalezionych kotów to lampart (Panthera pardus), którego naukowcy określają mianem wszechstronnego i łatwo adaptującego się oportunisty. Był on bowiem wystarczająco mały, by przeżyć, polując na niewielkie ofiary, jak ptaki, małpy czy gryzonie i jednocześnie na tyle duży, by skutecznie bronić swojej zdobyczy i zabić zwierzę ważące blisko 900 kilogramów.

Przypuśćmy, że był większy od współczesnego lamparta o jakieś 50%.

Rekonstrukcji brak!

2) Lew amerykański był zbliżony wielkością do lwa jaskiniowego, jednak był trochę mniejszy i jest drugim co do wielkości podgatunkiem lwa jaki kiedykolwiek żył na ziemi. Miał 3,5 metra długości z ogonem (25% większy od dzisiejszego lwa afrykańskiego), samce ważyły średnio 275 kg a samice 175 kg. Jego głównymi konkurentami do zwierzyny były wilk szary, Canis dirus, kojot, gepard amerykański, puma, jaguar, hiena Chasmaporthetes ossifragus, niedźwiedź brunatny i przede wszystkim "tygrys szablastozębny" - Smilodon oraz największy lądowy drapieżnik epoki lodowcowej - ogromny niedźwiedź krótkopyski. Jego środowiskiem były głównie prerie. Wyglądał identycznie jak lew afrykański. Miał większy mózg od swoich dzisiejszych kuzynów i biegał szybciej.
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- długość ciała: ok 3.5 m z ogonem- wysokość około 95-125 cm- waga: samce do 275 kg; samice: do 175 kg

Rekonstrukcje:



3) Lew jaskiniowy - Był prawdopodobnie największym drapieżnikiem z grupy wielkich kotów z rodzaju Panthera jaki kiedykolwiek żył na Ziemi, około 25% większy od dzisiejszego lwa afrykańskiego i nieco większy od tygrysa. Był zbliżony wielkością do współczesnych hybryd lwa i tygrysa - lygrysów. Większość malowideł i rycin skalnych przedstawia lwy jaskiniowe bez grzywy, co sugeruje, że jej nie posiadały. Pokryte długą i gęstą sierścią, osiągały 3,5 m długości - od głowy do końca ogona. Samce ważyły średnio 270-320 kg, a samice 175 kg.  Żywił się koniowatymi i jeleniowatymi. Jego głównym środowiskiem były stepy i lasy parkowe na północy oraz półpustynne obszary południowej Euroazji. Nie był przystosowany do warunków panujących na terenach pokrytych śniegiem, ani gęstą roślinnością. 
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- wysokość - 95 - 125 cm- długość ciała: dp 3,5 m (do końca ogona)- waga: 270-320 kg, samice średnio 175 kg

Rekonstrukcje:




4) Wilkor - Był gatunkiem z niewielkimi wymaganiami środowiskowymi - występował zarówno w górskich lasach jak i trawiastych równinach, od poziomu morza do ponad 2200 m n.p.m.[. Naukowcy nie są zgodni co do sposobu zdobywania pożywienia przez ten gatunek wilka. Badania nad anatomią czaszki zdają się wskazywać na metody polowania zbliżone do współczesnego wilka, jednakże analiza siły ścisku szczęk dała wprost przeciwne odpowiedzi, umieszczając Canis dirus (ze względu na metody polowania) wśród takich zwierząt jak hiena cętkowana.
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- długość ciała: 1.5-2 m- waga: 55 - 80 kg- wysokość: do 100 cm

Rekonstrukcje:



5) Smilodon populator - Największy z opisanych smilodonów. Masa ciała wynosiła 220-360 kg, szczególnie duże samce mogły przekraczać 400 kg. Zwierzę mogło osiągać wysokość do 1,2 m w kłębie czyli osiągało rozmiary większe od współczesnego afrykańskiego lwa. Istnieją liczne przesłanki na temat trybu życia tych kotów: przypuszcza się m.in. że podobnie jak współczesne lwy żyły w stadach. Dowodem na to mogą być szczątki wielu osobników w jednym miejscu, co sugeruje możliwość istnienia u nich zachowań społecznych. Zaleczone złamania na niektórych kościach pozwalają sugerować, że ranne osobniki były karmione przez resztę grupy. Znaleziono kości gnykowe smilodonów, co udowadnia, że zdolne były do wydawania ryków podobnie jak dzisiejsze wielkie kotowate. Jeżeli przesłanki, sugerujące stadny tryb życia smilodonów okazałyby się prawdziwe, drapieżniki te mogłyby atakować nawet bardzo duże ssaki.
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- waga: 220-360 nawet 400 kg samce!- wzrost: do 1,2 m- życie w stadach, wspólne polowania

Rekonstrukcje:


6) Smilodon fatalis - Jest to najlepiej poznany przedstawiciel machajrodontów. Ważył od 130 do 200 kg i osiągał wysokość 1 metra w kłębie i 2 metrów długości, czyli rozmiary zbliżone do dzisiejszego afrykańskiego lwa. Długość kłów sięgała 18 cm. Gatunek ten zasiedlał obszary całej Ameryki Północnej na południe od stepów mamutowych oraz – co jest faktem mniej znanym – Amerykę Środkową i Południową na zachód od pasma Andów. Smilodon fatalis osiągał rozmiary zbliżone do dzisiejszego afrykańskiego lwa. Istnieją liczne przesłanki na temat trybu życia tych kotów. Szczątki wielu osobników w jednym miejscu sugerują możliwość istnienia u nich zachowań społecznych. Zaleczone złamania na niektórych kościach pozwalają przypuszczać, że ranne osobniki były karmione przez resztę grupy. Znaleziono kości gnykowe smilodonów, co udowadnia, że zdolne były do wydawania ryków – podobnie jak dzisiejsze wielkie kotowate. Jeżeli przesłanki sugerujące stadny tryb życia smilodonów okazałyby się prawdziwe, drapieżniki te mogłyby atakować nawet bardzo duże ssaki. Prawdopodobnie podstawą ich zdobyczy stanowiły liczne wówczas w Ameryce Północnej koniowate, bizony, wielbłądy, jelenie, być może również niektóre trąbowce i leniwce naziemne. 
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- wzrost - 90 - 100 cm- waga - 130 - 200 kg- długość ciała - do 2 m- długość kłów - ok 18 cm- życie stadne, polowania grupowe

Rekonstrukcje:


7) Smilodon gracilis - Pierwszy gatunek zaliczony do tego rodzaju. Pojawił się ok. 2,5 miliona lat temu, zasiedlał wschodnie obszary kontynentu północnoamerykańskiego. Wywodził sie prawdopodobnie od innego kota szablastozębnego - megantereona. Smilodon gracilis był najmniejszym i nalżej zbudowanym z trzech poznanych dotychczas gatunków smilodonów. Wielkością był zbliżony do lamparta Panthera pardus, ale był znacznie bardziej od niego masywny i cięższy, osiągając wagę ok. 100 kg. Po połączeniu obu kontynentów amerykańskich, Smilodon gracilis zasiedlił tereny Ameryki Południowej. Od niego wywodzi się największy z opisanych smilodontów - Smilodon populator.
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- waga - 90-110 kg- wysokość: 70-90 cm- zabijanie ofiar przez kaleczenie, wykrwawianie i rozszarpywanie gardeł

Rekonstrukcje:


8) Megantereon - Pod koniec pliocenu ewoluował w Smilodona w Ameryce Północnej, natomiast w Europie pozostał w formie niezmienionej aż do środkowego plejstocenu. Megantereon był zbudowany podobnie do żyjącego współcześnie jaguara lub nieco potężniej. Miał krępe kończyny przednie, których dolna połowa była umieszczona podobnie jak u lwów. Posiadał potężne mięśnie karku, które umożliwiały zamykanie szczęk z ogromna siłą. Wydłużone górne kły były chronione przez struktury przypominające kołnierze na żuchwie. Znaleziony w Senéze szkielet miał 72 centymetry w ramionach. Największe osobniki o przypuszczalnej wadze ok. 90-150 kg (przeciętnie prawdopodobnie 120 kg). Mało prawdopodobnym jest, aby Megantereony po prostu zagryzały swoje ofiary, jako że ich długie, szablowe zęby, z których znane są przede wszystkim Smilodony, po prostu by się złamały podczas zagłębiania ich w ciele ofiary. Możliwe, że zwierzęta te gryzły ofiarę, a następnie czekały, aż ta wykrwawi się na śmierć. Jednakże musiałyby wtedy chronić swą zdobycz przed innymi drapieżcami, co utrudnia jednoznaczne określenie techniki zabijania stosowanej przez Megantereony. Obecnie przypuszcza się, że tak, jak inne Machajrodonty, gryzły swoją ofiarę, a następnie używały silnych mięśnie karku, aby rozszarpać gardło ofiary przerywając jak najwięcej naczyń krwionośnych i nerwów. W ten sposób minimalizowane było ryzyko złamania zębów, jako że atak był szybki i polegał na rozmiarze zadanych obrażeń, a nie na głębokości rany.
Przyjmujemy, że samice są około 10 cm niższe od najwyższego samca i o 10 kg lżejsza.

• Skrótowe info:- waga: 90-150 kg- wzrost: 70-80 cm- zabijanie ofiar przez kaleczenie, wykrwawianie i rozszarpywanie gardeł

Rekonstrukcje:

[Ghalib]

Spis postaci:

ZGŁASZAJCIE SIĘ DO MNIE NA PW, ŻEBY TU NIE ZAŚMIECAĆ POSTAMI Z ZAPISAMI, BĘDĘ PO PROSTU WRZUCAĆ WASZE POSTACIE DO LISTY.

1)Imię: Seke  -kiedyś była to "Indra" albo "Indira", ale ze względu, że tu jest postać o imieniu "Indra" zmieniam na "Seke"
Gatunek: smilodon fatalis
Waga: 150 kg
Wzrost: 95 cm w kłębie
Wiek: 5 lat
Charakter: Przy pierwszym wrażeniu wydaje się, że to twardo stąpająca po ziemi samica o dość szorstkim usposobieniu, której nie cieszy zbyt wiele rzeczy. Jednakże po bliższym poznaniu otwiera się, choć ciężko nazwać ją miłą. Niemniej jest to jedna z tych dobrych postaci, które jednak wolą trzymać się na uboczu i sprawiają kiepskie wrażenie, ale zaskakują bogatym wnętrzem.
Historia: Rodzice Seke byli wędrownymi smilodonami, które nie włączały się w życie żadnego stada. Interesowały ich tylko wędrówki po całym świecie. Urodziła się w dobrych czasach w miocie składającym się z czterech kociąt. Ze względu na porę roku całe jej rodzeństwo przeżyło pierwsze miesiące życia w zdrowiu i dostatku. Wkrótce wraz z rodziną wyruszyła w dalsze wędrówki po kontynencie, przez co ona i jej rodzeństwo nabrały wędrownego stylu życia. 
Seke miała dwóch braci - Dewona i Sylura, a także siostrę - Gaię. To z tą ostatnią trzymała się najbardziej i jako, że Gaia była najmniejszą i najsłabszą z miotu, Seke jako najstarsza, zawsze czuła się odpowiedzialna za siostrę. 
Wkrótce po osiągnięciu dorosłości młode smilodony rozeszły się w swoje strony. Przez pierwszy rok samotności Gaia trzymała się razem z Seke, ale zatrzymała się w jednym ze stad, które wspólnie z siostrą odwiedziła, i tam już pozostała. Seke ruszyła dalej.
Wygląd: