[Z] Dług

[Maya]

Maya nie funkcjonowała jednak w takim świecie, żeby rytm oddechu, nawet tak chaotyczny i nierównomierny miał dla niej w tej chwili jakiekolwiek znaczenie. Wróciła do jaskini, licząc na to, że być może Ragnar nie zjadł jeszcze wszystkiego - widok nietkniętej antylopy i wciąż oczekujących na nią szczątków poprzedniej ofiary dodał jej otuchy. A tego potrzebowała: jeżeli Ragnarowi było zimno, powinien był zamarznąć na sam jej widok. Wróciła przemoczona do suchej nitki, trzęsła się i prychała, nie mogąc pozbyć się irytującej wilgoci. Otrzepała się z wody u progu groty, jednak nie dało to wiele - teraz już wyraźnie kulejąc dowlekła się do wciąż śpiącego Ragnara, poczekała, aż woda przestanie z niej ściekać, a potem zwaliła się na ziemię obok niego, raz jeszcze obejmując szarą poduszkę łapami. Jej oddech był charkotliwy, ale głęboki i całkowicie równomierny - to był dobry trening, i to pomimo tego, że zraniona łapa wyraźnie momentami dawała się we znaki.

[Skanda]

Obecność Mai wyczuł jednak dopiero gdy ta zbliżyła się do niego.
Czując dotyk chłodnego i mokrego na sobie jęknął mimowolnie i otworzył błękitne ślepia, spoglądając na lwicę.
Nie było to najprzyjemniejsze uczucie na świecie, zwłaszcza, że i jego ciało mogło się pochwalić sporym deficytem ciepła.
Mimo wszystko nie odsunął się, choć właśnie to podpowiadał mu rozum.
Bez namysłu przysunął się do niej jeszcze bardziej-suche, szare futro przyległo do przemoczonych kołtunów-szyją okolił jej szyję, natomiast kosmaty łeb wtulił w zimny, mokry bark.
Z pyska Ragnara wydobyło się ciche westchnienie, a on sam zadrżał, gdy jego ciało przeszył nieprzyjemny dreszcz.
Nie miał w sobie zbyt pokaźnych zapasów ciepła, mimo wszystko nie mógł jednak odmówić Mai podzielenia się z nią nimi.
Wciąż w nią wtulony, dostrzegł kątem oka niewielki ślady krwi, znaczące kamienną posadzkę tu i ówdzie-skutek nadwrężania zranionej łapy. Przymknął ślepia.
Miał ochotę wygarnąć jej, co myśli o tych jej treningach-coś jednak podpowiadało mu, że to nie był dobry moment.

[Maya]

Bez przesady, nie była aż tak zimna. Przynajmniej nie na ciele.
Mimo wszystko, dobrze się stało, że Ragnar zdecydował się posłuchać rozumu - jakakolwiek próba wyperswadowania jej tych katorżniczych treningów była skazana na sromotną porażkę i złośliwy komentarz. Kiedy Maya stawiała na swoim, faktycznie stawiała na swoim. Nawet, jeśli kończyło się to zranioną łapą. Przeliczyła się, sądząc, że nie będzie jej aż tak przeszkadzać, jednak nie przerwała treningu mimo to - a teraz ponownie tuliła do siebie swoją poduszkę, łapczywie chłonąc każdy dotyk i każdy skrawek ciepła. Podziękowała Ragnarowi otarciem się o niego łbem.

[Skanda]

-Aleś Ty uparta.-mruknął cicho, po czym odkleił się od niej na chwilę, zmieniając stronę i wtulając się tym razem w drugi bark.-Jak te kulawe antylopy, którym wydaje się, że zdołają uciec.-dodał po chwili, na powrót przymykając błękitne ślepia.
Chwila przytulenia, mimo że na początku niezbyt przyjemna, powoli zaczęła przynosić pożądane rezultaty. Wymiana ciepła między ich ciałami sprawiała, że przeszywające dreszcze straciły na sile, natomiast słabe fale energii zaczynały nieco ogrzewać zziębnięte łapy, brzuchy i grzbiety.
We wszechobecną ciszę łagodnie wkradło się teraz ciche mruczenie, wydobywające się z szarej krtani. Jej właściciel, znacznie bardziej rozluźniony niż poprzednio uśmiechał się miękko.
Od razu lepiej.

[Maya]

Jego narzekanie, tak na dobrą sprawę, nie zdołało nabrać nawet tempa.
- Marudo. - Maya stanowczo oparła mu łapę na pysku, ukrócając temat. - Zamknij się. - Zamruczała, tak niepasującym do niej ciepłym głosem. W tej chwili potrzebowała do szczęścia tylko ciepła i odrobiny towarzystwa, a miała i jedno, i drugie. Kiedy już uciszyła swoją niezadowoloną poduszkę, wtuliła się w nią ponownie. Z uśmiechem.
Była zupełnie inna od tutejszych lwic i zdawała sobie sprawę z tego, że Ragnar nie zdążył się jeszcze całkiem do tego przyzwyczaić. A jednak był tu z nią i nie miał nic przeciwko jej zwyczajom - a to jej się teraz spodobało. Otarła się o niego łbem i otoczyła łapami. W żelaznym uścisku zresztą: o wiele silniej, niż można było się po niej spodziewać przytuliła go do siebie, faktycznie wkładając w to odrobinę siły.

[Skanda]

Szary skrzywił się na słowa lwicy, spoglądając na nią z wyraźnym niezadowoleniem. Czując jej łapę na pysku, z nieukrywanym zdenerwowaniem odwrócił łeb, prychając cicho.
Nie trwało to długo, bo gdy lwica objęła go, sprawiając, że znalazł się w dosyć ciasnym uścisku, od razu spojrzał na nią zaskoczony tą sytuacją.
Nie wspominając o uśmiechu wymalowanym na jej pysku, który jeszcze bardziej zbijał lwisko z tropu.
Przytulenie było przyjemne, aczkolwiek wcale nie miał zamiaru dawać tego po sobie znać czy odwzajemniać tej drobnej czułostki.
Chciał spoglądnąć na nią z wyjątkowym chłodem w ślepiach, jednak miast tego wyszła mu iście naburmuszona mina, która mogła w najlepszym wypadku spowodować śmiech jej adresata.