Świt na Złotej Skale [Nymeri, Samiya]

[Samiya]

Skinęła łbem, zgadzając się. A zatem zioła. Dobrze, pora deszczowa była najlepsza do ich poznawania, choć i w porze suchej trzeba się nauczyć je odnajdować. Najpierw oczywiście zaczną od tych na ziemiach Księżyca, później być może przejdą się na wolne ziemie... A może i na Lwią?
Przez chwilę zawiesiła swój rozkojarzony wzrok na brązowej lwiczce, gdy ta zaczęła ją strofować. Zaśmiała się cicho.
- To ciebie, dzieciaku, trzeba pilnować. Ja sobie dam radę. - uśmiechnęła się, a w jej zielonych ślepiach błysnęło rozbawienie. Zaczepnie polizała Nymeri w ucho, gdy tylko samiczka się zbliżyła.
Ale młoda miała rację. Sen naprawdę by się jej przydał...
Z cichym westchnieniem ułożyła łeb na swych łapach i przymknęła lekko oczy, jednak wciąż zerkając na brązową pannicę. Delikatny uśmiech rysował się na jej pysku.
Nymeri była przecież jeszcze dzieckiem, młodym, niepozornym, a rozmiarami niemal dorównywała dorosłej Samiyi. Uroki bycia małym kotem. Co jednak nie zmieniało faktu, że brązowa wciąż była tylko lwiątkiem, ciekawskim, niby poważnym, ale z jaką ochotą poznawała wszystko wokół!
Aż serce bolało, gdy pomyślało się o tym, że to dziecko powinno teraz leżeć koło swej matki, w otoczeniu rodzeństwa, a nie przy młodej cętkowanej kotce.
Samiya nigdy nie przejawiała instynktu macierzyńskiego, ale teraz, spoglądając na Nymeri, nie mogła powstrzymać myśli, że i ona, i jej bracia zasługują na właściwą opiekę i miłość. Nie mogła też powstrzymać pewnego rozczulenia, i kolejnej myśli - że właściwie to całkiem przyjemne, obserwować żywotne lwiątka, pragnące poznać świat i odnaleźć w nim swoje miejsce. A ona sama nie miała nic przeciwko temu, by im w tym pomóc.
Uśmiech wciąż malował się na jej pysku, gdy już jej oddech wyrównał się, i serwalka zwyczajnie zasnęła.