Las na skraju stepu

[Hashimea]

Hashimea, prowadząc za sobą Nilimę, pojawiła się w lesie. Ciekawe zjawisko - taki las liściasty w Afryce. Była pewna, że roi się tutaj od zwierząt, więc gdy tylko przekroczyły granicę między stepami a tymże miejscem, spojrzała na nią wymownie.
- Najlepiej zachowywać się jak najciszej, by nie wypłoszyć zwierząt, dobrze?
Zaproponowała, po czym ruszyła dalej, już nieco wolniej, ciszej. Rozglądała się uważnie, wyszukując jakiegokolwiek ruchu, sylwetki majaczącej w oddali. Póki co, nic się nie działo. Zagłębiały się jedynie w las, szukając potencjalnej ofiary. Hashimea była dobrej myśli. Z pewnością znajdzie się jakiś lemur, czy surykatka. Na dobrą sprawę coś większego. Dla Nilimy jednak lepszy byłby mniejszy zwierzak - tak na początek.

[Nilima]

Nilima podążała tuż za Hashimeą
- Dobrze - odpowiedziała
Zaczęła naśladować ruchy Has i wyciszyła swój oddech rozglądając się dookoła za swoją pierwszą ofiarą na której chce przetestować to czego nauczyła się od swej nauczycielki. Nie chciała jej zawieźć. Chce udowodnić, że słucha jej uważnie i zapamiętuje to czego się nauczyła. Spokojnie i powoli szła co spowodowało, że jej nie było słychać z czego była zadowolona więc nie dziwił ją fakt, że Hashimea sprawdzała czy dalej za nią idzie. Dodatkowo jako lwiątko była lekka co jej ułatwiało ciche chodzenie, a dodatkowo mijała wszystkie małe gałązki, które mogłyby pod jej łapką pęknąć, a przy kamyczkach dźwigała łapki wyżej by ich nie szturchnąć.

[Hashimea]

Ruchami godnymi wprawnego łowcy, Hashimea szła bezgłośnie przed siebie. Także i Nilimie całkiem dobrze szło, gdyż piaskowej ciężko było usłyszeć choćby szmer zza swoich pleców. Niewiarygodne, jak prędko się nauczyła. To przepełniało lwicę ogromną dumą. Jednak przed nimi jeszcze najważniejszy moment. A mianowicie: atak. Choć Hashimea długo nie widziała żadnego zwierzęcia w pobliżu, nagle usłyszała jakiś szmer. Wytężyła wzrok i dostrzegła, jak nieopodal porusza się dość gęsta trawa. Spojrzała prędko na Nilimę i wskazała jej głową tamto miejsce. Niech idzie pierwsza. Ona pójdzie tuż za nią.

[Nilima]

Nilima zerknęła na wskazane miejsce idąc przed siebie dalej bezszelestnie i mijając Hashimeę to ona teraz prowadziła. Im bliżej była miejsca skąd dobiegał szelest tym szła wolniej i bardziej podekscytowana. Starała się jednak aby jej oddech niebyły za głośny. Widząc przed sobą swą pierwszą ofiarę którą była surykatka tak się wyciszyła, że słyszała tylko własne bicie serca oraz ruchliwą surykatkę. W końcu była na tyle blisko, że postanowiła ruszyć za surykatką. W pewnym momencie skoczyła na nią i przygniatając ją do ziemi złapała ją w pyszczek i na wpół żywą zaniosła Hashimei. Położyła ją na ziemi przytrzymując łapkami.
- I jak? - zapytała
To była mała zdobycz więc nie miała z tym sporych trudności. Gdy będzie pewna siebie to kiedyś zapoluje na coś większego nawet gdyby miała powtórzyć czynność kilkakrotnie.

[Amani]

Lwica biegła przed siebie i zauważyła lasek na skraju stepu w którym mogła spokojnie odsapnąć.
Zatrzymała sie i zauwazyła dwie lwice.
-Deme, przepraszam że przeszkadzam czy mogłabym sobie tutaj odpocząć?? -Nadal zapłakana powiedziała do lwic będacych tam.

[ Dodano: 2015-05-30, 17:57 ]
Widząc, że lwice są zajęte tym co robią postanowiła ogarnąć się i pójsc dalej. Napiła się z pobliskiego źródła i poszła...

[Hashimea]

// Przepraszam, zapomniałam o naszej fabule ;__;

Przyglądała się każdemu krokowi stawianemu przez Nilimę. Szło jej całkiem dobrze, a nawet można by rzec, że idealnie. Hashimea nie musiała jej pomagać. Wiedziała o tym, nie miała wątpliwości. I nie myliła się. Gdy biała skoczyła na swoją ofiarę, ta nawet nie zdążyła zareagować. Dopiero gdy znalazła się pod jej łapkami, zaczęła się szarpać, lecz na próżno. Hashimea widziała, jak Nilima chwyta na wpół żywe zwierzę i zanosi je w jej stronę. Piaskowa, niczym prawdziwa matka, uśmiechnęła się doń ze szczerą dumą.
- Jesteś wspaniała, doskonale Ci poszło! A teraz możesz ją zjeść, Nilimo.
Pochwaliła ją, po czym spojrzała na surykatkę. Prawdopodobnie uszło z niej życie, nie ruszała się. Nilima powinna być dumna ze swojej zdobyczy. Poszło jej fantastycznie, a ciężko zapracowany posiłek smakuje najlepiej!

[Nilima]

Zadowolona, że wszystko poszło dobrze zjadła pół surykatki, a resztę podarowała Hashimei
- Proszę, gdyby nie Ty to by się nie udało. Dzięki Tobie tak łatwo mi poszło ponieważ mnie szkolisz - powiedziała szczęśliwa z uśmieszkiem na pyszczku. Była bardzo szczęśliwa, że ma taką nauczycielkę.
- To co teraz robimy? Może przedstawisz mi kapłankę Ines o której mówiłaś tamtym zwierzętom? Ciekawe czy przyjmie mnie do stada. Jak uważasz? - zapytała
Miała nadzieję, że znajdzie również kogoś w swoim wieku. Jakiegoś towarzysza zabaw

[Hashimea]

Hashimea nie mogła powstrzymać lekkiego, acz przepełnionego serdecznością śmiechu. Wcale nie czuła się odpowiedzialna za sukces Nilimy, choć wiedziała, że miała w tym także i swój udział.
- Dziękuję Ci, ale chyba za bardzo mi schlebiasz. Nie potrzebowałaś mojej pomocy przy upolowaniu tego zwierzaka, zrobiłaś to bezbłędnie sama. Masz powód do dumy. To Twoja zdobycz, możesz ją zjeść całą!
Piaskowa przymknęła na moment powieki, jakby chcąc ukryć wzruszenie. Tak czy inaczej, Nilima zawdzięczała część swoich umiejętności Hashimei, lecz nawet gdyby tak nie było... Czy to nie wspaniałe, że poszło jej tak idealnie? Lwica nie była na tyle głodna, by odbierać Nilimie radość z jedzenia własnoręcznie upolowanej surykatki. Tak więc jedynie uśmiechnęła się wymownie, skinając jej z wdzięcznością łbem.
- Kapłankę? Chcesz ją spotkać?
Zapytała w zastanowieniu, momentalnie skupiając swoją uwagę na surykatce leżącej obok, by po chwili znów spojrzeć na Nilimę.
- Niesamowite, jakaś Ty zdeterminowana. Na pewno Cię przyjmie, jeśli tylko z całego serca będziesz tego pragnęła. Srebrny Księżyc to Twoje miejsce, Nilimo.
Uśmiechnęła się, patrząc jej głęboko w oczy.
- Jednakże nie wszystko na raz - nie jestem już na tyle młoda żeby biegać cały dzień w tę i z powrotem. Potrzebuję wypoczynku.
Zaśmiała się, po czym westchnęła cicho. Była zmęczona, toteż położyła się w cieniu drzew, po czym ponownie spojrzała na białą.
- Odnajdziemy Kapłankę, ale bądź cierpliwa. Żeby ruszyć w dalszą drogę, trzeba mieć na to energię.
Powiedziała łagodnie, spoglądając w niebo. Jego widoczność przysłaniały jej liczne gałęzie drzew, jednak nie przeszkodziło jej to w wywnioskowaniu pory dnia. Było już na tyle późno, że szukanie Inés nie miałoby sensu.

[Nilima]

- Zrobiłam to sama bo Ty mnie tego nauczyłaś. Tak to bym nie dała rady tak łatwo upolować jedzenie. Kiedyś bardzo mi to sprawiało trudności i nie odżywiałam się przez to zbyt dobrze. Jestem szczęśliwa i trochę dumna - uśmiechnęła się po czym zjadła drugą połowę surykatki. Nic nie powinno się zmarnować. Oblizała się i słuchała dalej uważnie Hashimeii jak to miała w zwyczaju. Uważała ją za bardzo mądrą osobę i chciała wszystkiego się od niej nauczyć.
- Ja sama również z chęcią odpocznę - powiedziała z uśmiechem na pyszczku - Myślisz, że naprawdę zostanę przyjęta? To cieszę się bardzo. No i nie jesteś stara. Przesadzasz - położyła się tuż obok niej. Miała jeszcze trochę energii ale powoli przymykała oczy
- Może się zdrzemnę teraz. Lubię oglądać niebo nocą więc jeśli teraz pośpię to w nocy wstanę - powiedziała po czym wtulając łebek w Hashimeii bok usnęła spokojnie. Jeszcze nigdy ze takim spokojem nie usnęła

[Hashimea]

Słowa Nilimy cieszyły lwicę, lecz nigdy nie lubiła być przesadnie wywyższana. Zawsze była tylko szarą myszką i - szczerze - dobrze czuła się w tej roli.
- To nieistotne! W Twoim polowaniu nie miałam żadnego wkładu!
Roześmiała się, rozpromieniona.
- Szczęście i duma są w tej sytuacji jak najbardziej na miejscu. I ja również dzielę te same emocje.
Wyznała, patrząc czule na Nilimę. Widząc ją, mimowolnie nasuwał jej się obraz siebie, gdy była w jej wieku. Czyż nie wyglądała identycznie, po swoim pierwszym udanym polowaniu?
- Słusznie, spocznij na jakiś czas. Masz za sobą mnóstwo nowych doświadczeń i bez wątpienia tego potrzebujesz.
Przytakęła, a gdy Nilima wtuliła swoją głowę w piaskowe futro Hashimei, ta poczuła wzruszenie. Widać było, że mała zasypia w spokoju, a patrząc na nią lwica zrozumiała, że przywiązała się do tej lwiczki. Zupełnie tak, jak niegdyś do Panimalosa. Na myśl o kakaowym malcu Hashimei zrobiło się ogromnie smutno. Tak dawno go nie widziała. Czy to możliwe, że on... Nie! Piaskowa mimo wszystko starała się unikać tak przerażających myśli. Wreszcie zmęczenie wzięło górę i także ona zapadła w sen, lecz był on na tyle lekki, że każdy szelest był w stanie ją zbudzić.

[Nilima]

Gdy już się wyspała zaczęła powoli otwierać swe kolorowe oczka ale dalej była wtulona w sierść Hashimeii. Po chwili wstała i rozciągnęła kości. Rozejrzała się dookoła. Był taki spokój, że słyszała odgłosy ptaków czy też szelest liści z drzew. Nie pamięta kiedy jej się tak dobrze spało. Czuła się bezpieczna i szczęśliwa. Starała się być jak najciszej aby jej mentorka wypoczęła. Usiadła sobie i próbowała dostrzec ptaki na drzewach.

[Hashimea]

// Wybacz, że znów tak długo czekasz ;_; Ale wreszcie są wakacje i mam czas na odpisywanie ^^' //


Hashimea spała w spokoju, wiedząc, że nic nie grozi jej ani Nilimie. Nie sądziła, że jest aż tak zmęczona. Nic dziwnego, że biała lwiczka wstała jako pierwsza. Młodzi zawsze mają w sobie tyle energii... Wreszcie jednak piaskowa, przebudzona ciepłymi promykami słońca padającymi na jej pysk, otworzyła swoje liliowe ślepia, odruchowo w pierwszej kolejności wyszukując Nilimy wzrokiem. Gdy ją ujrzała, uśmiechnęła się ciepło, po czym wstała do siadu, by ziewnąć delikatnie.
- Dzień dobry.
Powitała białą aksamitnym tonem, po czym podeszła ku niej. Wyglądała na wypoczętą i radosną, podobnie zresztą jak i Hashimea. Obie odzyskały pełnię sił. Pora na nowy dzień.

[Nilima]

Ucieszyła się gdy usłyszała głos Hashimeii.
- Dzień dobry - odpowiedziała podskakując radośnie. Wciąż była w końcu jak małe dziecko - Wypoczęłaś dobrze? - Zapytała. W końcu ją rozpierała energia. Zaczęła się rozglądać po okolicy - Będziemy ruszać gdzieś dalej czy zostajemy tutaj jeszcze? - Nilima była co raz bardziej śmielsza przy niej. Zaczęła być bardziej otwarta.

[Hashimea]

Nilima najwyraźniej tryskała energią, na co Hashimea uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Czuła, że dzisiejszy dzień może być dużo ciekawszy od wczorajszego.
- Tak, dziękuję. Ty też wyglądasz na wypoczętą.
Zauważyła, wyprzedzając jej kolejne pytanie. Zaraz później jednak ono padło, a piaskowa pokręciła głową, na znak, że nie ma pojęcia.
- Jeśli chcesz, możemy zobaczyć również inne miejsca, które obejmują tereny Srebrnych.
Zaproponowała, patrząc że spokojem w dwubarwne oczy lwiczki. Spodziewała się, że Nilima na pewno będzie chciała zapoznać się z resztą terenów. Być może przy okazji natkną się na Kapłankę?

[Nilima]

- Pozwiedzajmy dalej. Chcę znać wszystkie tereny - powiedziała radośnie podskakując - Wtedy się nigdzie nie zgubię - dodała rozbawiona.
Z małymi lwiątkami różnie bywa. Mogą się zgubić lub potrzebować gdzieś schronienia, a znając okolice są bezpieczniejsze gdyż wiedzą gdzie mogą przebywać, a gdzie lepiej nie chodzić. Po chwili zaczęła podskakiwać z jednego boku na drugi mówiąc
- Idziemy w tym kierunku, a może w tym? - i tak co jakiś czas powtarzając wskazując inny kierunek spoglądając zaciekawiona.