I nadszedł w końcu ten dzień. Powietrze było suche, pył drażnił płuca. Dzień idealny, by sprawdzić umiejętności trzech młodych samców. Czerwone ślepia uważnie przyjrzały się otaczającemu je ziemiom. Były zdradliwe - nierówne podłoże, miejscami bagniste. Prosiło się o to, by się poślizgnąć przy chwili nieuwagi. Ostre, wysokie brzegi starej rzeki.
Kąciki pyska uniosły się lekko. O takie miejsce właśnie mu chodziło - pełne niespodzianek, niepewne. Takie, które wyciśnie z trójki ostatnie poty.
Teraz zostało mu tylko czekać, aż stawią się rekruci.

To był jeden z tych dni kiedy nuda była nieodłącznym towarzyszem Kivuliego. Siedmiomiesięczne lwiątko wałęsało się po granicach stada, do którego należało. Znalezienie towarzystwa było dość trudnym zadaniem, gdy każdy z mieszkańców Cieniowiska był zajęty swoimi własnymi sprawami. Kakaowy gonił już w okolicach rzeki Fuego, a także po równinie, gdy zdecydował się na opuszczenie stadnego terytorium, a kiedy poczuł, że powinien wracać do siebie zaczął kierować swoje kroki w stronę znajomych stron. Kiedy znalazł się tuż przy granicy uznał, że za leżenie na wielkim głazie jeszcze nikogo nigdy nie zamordowano, a przynajmniej on o niczym takim nie słyszał więc po odnalezieniu spojrzeniem stosownej wielkości kamienia wspiął się na niego i ułożył na nim swoje brązowe cielsko. Łeb złożył na wyciągniętych do przodu łapach, a sam przeciągle ziewnął. Krótka drzemka? Na pewno by mu nie zaszkodziła.

Dzień jak co dzień. Tym razem zawędrował w okolice oazy na terenach Zachodnich Ziem. Po prawdzie, był tu jedynie z przypadku. Odpoczywał po trudach podróży, która pokierowała go na pobliskie pustkowia. Tylko tam rosły rośliny odpowiednie do uzyskania pewnych barw. Rośliny kryjące w sobie tak drogocenną dla nich wodę zawierały też cenne dla małpy barwniki w bardzo dużym stężeniu. Szkoda tylko, że każda wyprawa po nie kończyła się piaskiem w futrze.

Temat powstał dzięki spontanicznemu wymienianiu się linkami na sb, co dziś mi mega poprawiło humor po ciężkim dniu. Wrzucamy tu filmiki, najlepiej z YT, które nas bawią, doprowadzają do łez, poprawiają humor :). Ja zacznę:

Justin Bieber - "Sorry" PARODY (końcówka najlepsza xD)

Uwaga, wielki news, ale coś niespodziewanie o nim cicho!

W najbliższych dniach w sieci kin Helios będzie emitowany Król Lew w wersji 2D z dubbingiem. :D
Sprawdźcie swoje najbliższe kina na stronie http://www.helios.pl/ i zobaczcie czy u was wyświetlają w najbliższych dniach. ^^

Dziękuję Crusierowi za podesłanie linka. :D

Kolejny piękny dzień. Słońce świeciło wysoko na nieboskłonie. Jeszcze było gorąco, choć za niedługo będzie lepiej. Południe już przeminęło. Wystarczyło być cierpliwym i zaczekać, a zebry wyruszą paść się, zamiast unikać upału chroniąc się w cieniu drzew. Za nimi ruszą płochliwe antylopy. Oraz drapieżniki, spragnione krwi zamiast roślinnej strawy. Wszystko było tutaj takie spokojne. Kolejny piękny, zwyczajny, i dlatego bardzo ważny dzień. Idealny na obserwowanie zwierząt w cieniu swojego drzewa.

W powietrzu wyczuwalna była lekka wilgoć i przyjemny chłód poranka, który koił. Pomiędzy drzewami Ognistego Lasu trudno było jeszcze cokolwiek dostrzec. Noc miała się dopiero ku końcowi a na horyzoncie majaczyły krwawy rozbłysk, który ranił oczy niczym szpony.
Kilka puchatych zająców przycupnęło sobie nieopodal bezdrzewnej polany i pałaszowało kwiaty zroszone kropelkami słodkiej wody. Tymczasem pomiędzy czarnymi drzewami i trawami lasu krążyło niebezpieczeństwo, które bacznie im się przyglądało. Idealną ciszę zakłócał jedynie aromat krwi, na który jednak długouche gryzonie nie zwracały uwagi. Wyglądało na to, że ich własny posiłek był dużo ważniejszy od dziwnych zapachów niosących się z buszu. Może to codzienność i tak częste oglądanie śmierci własnych braci tak bardzo znieczuliło je na takie aromaty? Nie przejmowały się na razie tym, że prawdopodobnie dybie nad którymś z nich śmierć, nie do póki zagrożenie nie ukazało swojego pyska.
Ghalib był zmyślnym i doświadczonym myśliwym. Widział, że z tymi łapami nie będzie mógł daleko biegać, dlatego potrzebował podejść jak najbliżej. Przy odrobinie szczęścia uda mu się nawet złapać dwa zające. Może. Teraz jednak niebezpiecznie się zbliżał. Aż wreszcie, gdy skrywał się wśród zarośli nieopodal grupki zająców, wyskoczył z zabójczą wręcz precyzją kłami chwytając jednego zająca a drugiego uderzając z impetem łapą z wysuniętymi pazurami. Jeden konał w jego szczękach, drugi z impetem uderzył o wystający kamień i ogłuszony nie umiał się pozbierać. Nim udało mu się dobrze zorientować w sytuacji smolisty samiec już stał nad nim i dusił go ciężką łapą. I stał tak na nim bezlitośnie wbijając szpony. Aż przestał się ruszać.

Przemierzał stadne tereny zastanawiając się, po jaką cholerę on w ogóle żyje jeszcze na tym świecie, samotność ostro dawała mu się we znaki, jednakże było tak tylko i wyłącznie z jego powodu. Od małego był samotnikiem, odizolowywał się od innych i każde próby kończyły się fiaskiem a ostatnia przyniosła mu tylko ból, nic więcej. Mimo wszystko nie opuścił stada, dał bowiem Kahawianowi słowo, iż więcej ich nie zawiedzie. Po jego ostatnim odejściu wydarzyła się tragedia, nadal miał o to do siebie żal, łaził więc po terenach sam i patrolował, czasem cały dzień, zdarzały się i noce, bez przerwy na spanie. Jego życie coraz bardziej traciło blask, stał się nerwowy, nieprzewidywalny, jeszcze tylko brakowało by zaczął widzieć ducha ojca, lub co gorsza matki. Błąkając się trafił na Oazę, której nie widział od czasów akcji z jego ciotką i babką. Ta pierwsza po bójce z nim i Saixem straciła oko, Otieno zaś mógł ją zabić, lecz cóż, stało się inaczej, od tamtego czasu nie widział ani jednej ani drugiej. Położył się niedaleko brzegu, obserwując spienioną wodę oraz nasłuchując, w końcu mimo wszystko był na służbie, która chyba nigdy się nie miała skończyć.