Szara gepardzica, która dopiero co wstąpiła w szeregi Bractwa Jadu, przemierzała tereny swojego nowego "stada". Traf chciał, że łapy poniosły ją poza jego granice, tak że niedługo po wyruszeniu na ten samotny spacer znalazła się na północnym skraju Doliny Spokoju. Był późny wieczór i robiło się chłodno, lecz Shiyi w niczym to nie przeszkadzało. Myśli miała zajęte snuciem wizji przyszłych dni, które spędzi wśród swojej nowej rodziny, zajmując się mnóstwem ciekawych rzeczy, takich jak choćby polowania z Zephyrem... Szła raźnym krokiem, nucąc pod nosem tylko sobie znaną melodię.

Patrząc po tym, o czym piszemy w Ustaleniach, dochodzę do wniosku, że ten temat jest jak najbardziej potrzebny.

Czeeeść wszystkim! Dziwnie mi w tym odcieniu zieleni, ale mam nadzieję, że się przyzwyczaję. Tylko trochę ze mną piszcie (zwłaszcza fabularnie), bo inaczej trudno mi się będzie wkręcić. ;)

Wędrował sobie spokojnie po ziemiach Czterech Stad, zawędrował aż do jakiejś rzeki. Był głodny, ale nie potrafił polować. Położył się nad rzeką i rozglądał się nad swoim ulubionym przysmakiem - rybami. W klatce dawali mu na przemian raz ryby raz mięso, nieraz gdy podsłuchiwał rozmowy dwunożnych słyszał slowa "to dla zbilansowanej diety". Nie wiedział co to znaczy, ale skoro nauczył się tak jeść to co będzie zmieniał swoje nawyki? Próbował upolować jakąś rybkę na przeróżne sposoby. Udało mu się jakąś mniejszą sztukę, wszamał ją ze smakiem, lecz dalej był głodny. Dalej próbował, ale tym razem mu się nie udało.

Temat bardziej informacyjny an ich temat. Raczej głownie o cętkowanej pisać będę. Źródła różne , głownie wikia angielska. Także pewne dane, co do wagi, wielkości mogą się lekko różnić w różnych źródłach.

Żyją w stadach/klanach gdzie może być nawet do 80 osobników.

Wygląd:
Długość ciała ok. 1,3-1,6 m
Wysokość w kłębie ok. 75-90 cm
Osiąga od 45 do 80 kg masy ciała  
Samice są większe i cięższe od samców u hien cętkowanych u pozostałych jest odwrotnie.
Ubarwienie rdzawo-brązowa lub szara w ciemnobrązowe, nierównomiernie rozrzucone cętki.
wielkość

Charakterystyczna sylwetka hien jest wynikiem bardzo silnego umięśnienia przednich łap (które przy okazji są dłuższe od tylnych), szyi, głowy oraz karku – co jest wyrazem doskonałego przystosowania do zdobywania pokarmu. Prawie nagie uszy o charakterystycznym kształcie, silne szczęki o dużych zębach przystosowanych do łamania kości.

Posiadają jak koty szorstki język.

Hieny brunatne i pręgowane w razie zagrożenia przed lwem itp. udają śmierć kiedy cętkowane starają się bronić.
Hiena cętkowana jest bardzo muzykalna, potrafi wydawać z siebie różne odgłosy np. pomruki, jęki, chichocze, wrzeszczy, warczy, chrząkają, śmieją się itp.  
Pręgowane za to są ciche, wyją, , szczekają i śmieją się.  

Hiena cętkowana jest najbardziej mięsożernym przedstawicielem rodziny, jest drapieżnikiem, w przeciwieństwie do hien brunatnych i pręgowanych nie jest typowym zamiataczem ulic. Nie gardzi padliną.
Stwierdzono, że hiena cętkowana jest zdolna również do połowu ryb, żółwi polowania na ludzi , nosorożce czarne, hipopotamy czy młode słonie afrykańskie, łuskowce i pytony

Hieny wbrew powszechnej opinii są bardzo sprawnymi łowcami – średnio aż 1/3 polowań kończy się sukcesem.

Hiena cętkowana poluje na zwierzęta w przedziale wagowym: 56-182 kg  
Zazwyczaj wybierają młode lub chore osobniki polują na wszystkie gatunki. W czasie żerowania posługują się węchem, słuchem i wzorkiem, w czasie szukania padlin głownie węchem i słuchem, są w stanie usłyszeć odgłosy żeru nawet z odległości 10km.
Podczas polowania bazują na wzroku, małe ofiary giną szybko zaś duże są pożerane zazwyczaj żywcem. W przeciwieństwie do kotowatych polując nie za pomocą pazurów ale kłów, chwytają ofiarę za zebra czy też kark aby ją powalić. Nie jednokrotnie też łapią gdzie się da aby przewrócić ofiarę.  

Preferują polowania na gnu, którą zazwyczaj łapią po 5km gonitwie. Jest to jedna z ich technik polowań. Są wytrwałymi zwierzętami – w czasie polowania hiena przez kilkanaście minut potrafi biec z prędkością do 60 km/h, ponadto skacze na wysokość ponad 250 cm.
Gnu nie dbają o inne gnu, chyba, że matka o młode. Tak samo czasem uciekają do wody, gdzie niemal zawsze hieny ja dopadają. Na gnu polują średnio 3 hieny, pojedynczo również.
Zebry wymagają różnych technik łowieckich. Zebry bardziej o siebie dbają i trzymają się ciasnych grup, do tego ogiery bronią swoich klacz. Tutaj hieny polują na nie w grupach około10-25 osobników.  Istnieje zapis, gdzie jedna hiena samodzielnie zabiła zebrę. Jeśli zebra jednak się odsunie do grupy jest dopadana. Samice bronią zazwyczaj młode tylko, w przeciwieństwie do samca, który będzie starał się ochronić cała grupę i będzie gotów stawać miedzy hienami a reszta stada. Drapieżnik jednak woli polować na młode lub samice, czasem ponękają samca ale nie jest ich celem. Zebry w przeciwieństwie do gnu nie uciekają do wody, nie są na tyle głupie.  
Na gazele polują zazwyczaj samodzielnie, gazele nie bronią swoich młodych co najwyżej próbują odciągnąć drapieżnika.

Hieny a lwy i inni

Błędne jest twierdzenie, że hieny kradną lwom zdobyć, zazwyczaj jest to sytuacja odwrotna.
Oba gatunki nie przepadają za sobą, dzielą podobne tereny i polują na te same zwierzęta. Samce lwów nie raz potrafią zabić hienę bez wyraźnego powodu. Zazwyczaj lwy je ignorują, chyba że w pobliżu jest posiłek lub hien jest więcej.  
Przeprowadzono w niewoli eksperyment, który wykazał, ze hieny, nie wykazywały agresji wobec lwów odczuwały niepokój jednak nie było takiej agresji jak na wolności.

Hieny nie raz czekają aż lwy skończą posiłek i doczyszczają zwierze do końca. zdarza się, że przepędzają lwy od ich posiłku.
Hieny podkradają zdobycze lampartom czy też gepardom. Z tym drugim jest im łatwiej. Lamparty w szczególności samce są niebezpieczne i nie raz zabijają hieny.  Jednak jeśli tych jest więcej (nawet z 3) wola nie ryzykować obrażeń.

Społeczność
Są bardzo społeczne. Przewodzi nimi najstarsza i najbardziej doświadczona samica. W hierarchii nawet najniżej postawiona samica jest wyżej niż najwyżej postawiony samiec. Samice są agresywniejsze od samców. Społeczność jest bardziej skomplikowana niż u typowych drapieżników. Przypomina ona trochę struktury niektórych grup naczelnych.  

Inteligencja
Hieny cętkowane wykazują w przeciwieństwie do pozostałych hien, bardziej rozwinięty płat czołowy, który jest odpowiedzialny za zachowania społeczne. Hieny cętkowane przewyższą szympansy w kategorii rozwiązywania problemów i wspólnego działania. Do tego szybko się uczą i doświadczone osobniki potrafią tym niedoświadczonym, nawet jeśli to wrogowie, pomóc w rozwiązaniu problemu. Szympansy i inne naczelne mimo szkoleń nie raz mają problem z współpracowaniem z jednostkami.  
Hieny są przebiegłe, podejrzliwe. Mają  różne plany polowań na różne zwierzęta.

Goryl choć zebrał ostatnio całkiem dużo owoców po trzech dniach znowu musiał wyruszyć na "polowanie". Niestety zasoby drzewa, z którego wcześniej brał pożywienie, skończyły się. Był więc zmuszony poszerzyć obszar poszukiwań. Tereny bractwa nie były zbyt bogate w drzewa owocowe więc musiał zbierać jak najwięcej pożywienia za jednym razem by nie musieć co drugi dzień przechodzić tak wielkich odległości. Jeszcze lepiej byłoby znaleźć jakieś inne źródło pożywienia. Mulungu był prawie pewny, że widział kiedyś z daleka kopiec termitów na terenach Bractwa Jadu. Musi więc znaleźć kiedyś czas i sprawdzić czy nie miał zwidów.
Spokojnie szedł sobie na północ od Skały Yehisses. Tu także nie było zbyt wielu drzew. W końcu jednak goryl zauważył jakieś duże drzewo. Kiedy się zbliżył, okazało się, że była to marula. Nie była tak duża, jak ta rosnąca na terenach bractwa, jednak była wystarczająco duża aby zaspokoić apetyt medyka.
Goryl wspiął się energicznie na drzewo, po czym zaczął pakować jego owoce do torby, którą wziął ze sobą. Mieściło się w niej naprawdę dużo. Wiedział jednak, że oprócz tych owoców musi jeść coś jeszcze. Inaczej nie będzie w stanie pełnić dobrze swoich obowiązków. Jakiś czas temu odkrył, że zjedzenie naraz dużej ilości tych owoców powoduje zaćmienie umysłu. Może też to działać jako lek łagodzący ból.
Gdy tylko medyk uzbierał pół torby, zerwał kiść owoców, oparł się plecami o pień drzewa i tak sobie leżał w spokoju rozmyślając o byle czym.

Tjalve nigdy się nie spóźniał na swoje treningi. Tak też i było tym razem. Obudziła się w nim dusza wędrowca - tę to chyba musiał odziedziczyć po ojcu, w końcu czarny też się przez parę ładnych lat błąkał, zanim uznał, że pora się ustatkować. Nie zaniedbywał jednak swoich obowiązków i zawsze, kiedy miał się gdzieś stawić - stawiał się.
Swój wolny czas poświęcał jednak zwykle na wędrówki - zwykle po terenach niezajętych przez inne stada. Wiedział, że gdyby ktoś z rodziny dowiedział się, że Tjalve wypuścił się ot, choćby na ziemie Lwich, to byłby dym. Starczyło że wspomniał sobie jak kiedyś z Shidą się tam wybrali.
Co jednak nie znaczyło, że miał zamiar wiecznie trzymać się terenów wolnych. Coraz bardziej kusiło go zaglądnięcie na ziemie innych grup... No, ale teraz nie było nawet co o tym marzyć, w końcu stawił się na trening. A lepiej się przez przypadek nie zdradzić przed Kahawianem ze swoimi pomysłami.
Dlatego też kiedy dotarł na polankę, gdzie zwykle trenował z przywódcą stada, zajął się lekkim rozciąganiem.

Zastępczy prezent gwiazdkowy. <3 Lepiej późno niż później!


http://salvathi.deviantart.com/art/Chikja-592798657

Dzieło stworzyły:
Kiu: szkic
Inn: lineart, cienie
Ja: kolory (tyyyle roboty!)