Miano:  
Sigrun aka Opiekun Dusz

Rodzina:  
Matka-Vasanti Vei  
Ojciec-Ragnar  
Rodzeństwo-Setkar, Skadim, Sören, Frigg (przyrodnia), Furaha (przybrany)

Wiek:  
Obecnie pół roku.

Stado:  
Aktualnie Lwia Ziemia, w której przyszła na świat.

Charakter:
Sigrun posiada bardzo ciepłą i miłą osobowość. Jest też bardzo ciekawa czym przypłaciła za młodu wysoką cenę. Wpuściła do swego ciała ducha, który potrafi przejąć nad nią ciało jak i umysł. Jednakże dzięki temu zyskała możliwość komunikowania się z istotami żywymi jak i tymi z zaświatów. Mimo tak łagodnego usposobienia jakby wszelkie troski tego świata ją nie dotyczyły, wszystkie smutki skrywa głęboko w sobie. Jej entuzjazm nieco przygasł gdy w wieku czterech miesięcy zaginął jeden z jej braci, choć w dalszym ciągu nie traci nadziei na jego powrót. Nie istnieje dla niej takie pojęcie jak brzydota, dla niej wszyscy są piękni. Sigrun jest jeszcze młoda i jej charakter dopiero powoli zaczyna się kształtować choć w dalszym ciągu dominuje dziecięca naiwność i niewinność.

Opis wyglądu:

Jej sierść to jasne i ciemne odcienie szarości,
oczy są odbiciem nieba.  
Sigrun prócz posiadania grzywy,
w każdym aspekcie przypomina swojego ojca.
Wręcz idealna kopia.


Wygląd Szeptu, złączonego z jej ciałem.


Słabe strony:  
- Słaba fizycznie przez co nawet nie próbuje polować. Całkowicie zależna w zakresie wyżywienia jest od stada.
- Duży wysiłek sprawia jej trudności, szybko się męczy.
- Niemowa
- Jej duch Szept bywa kapryśny.
- Naiwność.

Mocne strony:
- Widzenie świata umarłych, komunikacja z duchami.
- Cierpliwość i opanowanie.
- Duża spostrzegawczość.

Historia:
Sigrun jest owocem miłości Vasanti Vei i Ragnara. Przyszła na świat razem ze swoimi trzema braćmi. Od samego początku nie wykazywała się aktywnością, nie wydawała z siebie żadnych pisków charakterystycznych dla malców. Była słaba i wątła a oddychanie jakby sprawiało jej wielkie trudności. Pierwsza doba była w tym zakresie najgorsza, później dopiero wszystko zaczęło się normować a jej funkcje życiowe się ustabilizowały. Szara była najmniejsza i najbardziej wątła z rodzeństwa, przez swoje słabe mięśnie nigdy nie potrafiła wygrać w dziecięcym sparingu czy zabawach. Jej pierwsze polowanie również okazało się fiaskiem, nawet nie chciała próbować twierdząc, że jest zmęczona. Tak za każdym razem. Sigrun jest przywiązana do swojej rodziny, bardzo kocha swoich rodziców i braci. Choć młoda, czuje instynktownie, że sprawia swojej mamie zawód. Całkowicie nie spełnia wymagań i kryteriów jakie przystoi księżniczce.  
W wieku czterech miesięcy na swoim pierwszym spacerze z rodzeństwem poznała młodego Furahę. Małe lwiątko należące do stada zgubiło matkę i Vei kierowana instynktem macierzyńskim przygarnęła go pod opiekę. Sigrun zyskała kolejnego brata, któremu do normalności było całkowicie odległe. Zbudzona pewnego dnia w środku nocy, wyszła z jaskini napawając się uroczym widokiem gwiazd. W oddali dane było jej dostrzec zielona poświatę powoli sunącą ku niej. Cała drżała wystraszona, dopiero Furaha wyjaśnił jej, że nie powinna obawiać się tego co skrywa w sobie ciemność. Uznała słowa starszego brata za świętość traktując je bardzo poważnie. Od tamtej pory strach był jej obcy.  
Dziwne omamy oraz nawoływania miast ustać tylko się nasiliły. Młoda lwiczka jednak jakby podświadomie sama zaczęła ku temu dążyć, chcąc rozwikłać tajemnicę dziwnego zielonego światła, które dane było widzieć tylko jej. Podczas spaceru z Ragnarem usłyszała kolejne wołanie, które nie zakończyło się a nasilało z każda chwilą. Pociągnęła za sobą zaniepokojonego jej zachowanie  ojca. Trafili do grobowca władców, tam zaś wpuściła w swoje ciało ducha. Ragnar był pierwszym, który usłyszał jej "głos". Sama Sigrun niewiele pamiętała z wydarzeń w tym miejscu.
Sigrun zaprzyjaźniła się również z albinotycznym krokodylem Chakavu, traktując go jako kolejnego ze swoich braci.

Ciekawostki:
- Swojego ducha nazwała Szept
- Sigrun mimo iż potrafi się komunikować dzięki Szeptowi nie korzysta za często z tej umiejętności. Podobnie jest z widzeniem innych zjaw, nie lubi afiszować się tym.
- Nigdy własnoręcznie nie zabiła żadnego zwierzęcia.
- Kocha muzykę i sama czasami stuka patykami o kamienie do rytmu ptasich treli czy szumu wiatru.

AUDYCJA 19