Jak w temacie. Nie ważne, jakie stado ( z jednak SŚ mogą być trudności) mogę się przystosować.

b]Miano*:[/b] Laverinne, Lavcia, Lav, Lavi
Rodzina: Nie ma (poszukiwana zastępcza)
Wiek: 6 miesięcy
Stado: Lwia Ziemia
Charakter: nieśmiała, pokorna, tajemnicza, ambitna, inteligentna, małomówna
Opis wyglądu: Szare, gęste futerko, białe podbrzusze, duże, bystre, niebieskie oczka
Słabe strony: Trudno ją wypytać o szczegóły- mówi krótko i na temat. Jest też strachliwa- samo groźne spojrzenie może ją wykurzyć gdzie pieprz rośnie.
Mocne strony: Jeśli się do czegoś przywiąże tak łatwo się nie odwiąże. Jeśli się z kimś zaprzyjaźni będzie pewne, że za przyjaciela odda własne życie.
Historia: Porzucona przez rodziców, z powodu innego koloru futra.

Od jakiegoś już czasu wędrował po obszarach Świtu starając się odnaleźć Mayę. Najwyraźniej jego łapki były jeszcze zbyt krótkie, by zdążyć sprawdzić wszystkie miejsca tak, aby nie minąć się z lwicą. Siedział teraz na wysokim kamieniu, a na jego pyszczku nie malowało się nic poza obojętnością. Błękitnymi ślepiami przeczesywał wysokie trawy, niebo i horyzont szukając jakichkolwiek wskazówek, co robić dalej. Węszył co jakiś czas mając nadzieję, że może wiatr przyniesie mu podpowiedź, ale nic z tego. Wahał się czy nie wybrać się już na Lwią Ziemię i poszukać zielonookiej później. Podświadomie wybrał miejsce znajdujące się bardzo blisko terenów Lwich. Gdyby nie wiedział, że to nie ma sensu, zapewne czmychnąłby szukać Mai. Co robić?
Zeskoczył z kamienia i ruszył przed siebie machając ogonem z irytacją.

Nie przestawała biec, mimo, iż jej łapy wyraźnie dawały jej sygnał do zatrzymania się. Mimo to, Nigara dalej biegła, olewając kolejną falę kującego bólu. Musiała uciec. Wiedziała to. I wiedziała też, że musi uciekać, dopóki dopóty nie będzie pewna, że oni już dawno przestali ją gonic.
Słońce powoli ustępowało drogę księżycowi, a ona nadal się nie zatrzymywała, jedynie zaciskając zęby, gnała dalej na przód, nie pozwalając sobie, by obejrzeć się za siebie.
I wszystko by poszło po jej myśli, gdyby nie głęboka, niemalże niezauważalna dziura, niezdarnie przykryta trawą, a jednak na tyle dobrze, by rozpędzona kocica z impetem wepchnęła tam łapę.
Dziura miała głębokość nie większą, niż do nadgarstka samicy, jednak przez jej nieuwagę, nie mogła liczyć teraz na użyteczność prawej kończyny. Tuż po tym jak wylądowała na pysk, była pewna, że łapa jest złamana. Nawet kilka głośnych przekleństw nie załagodziło bólu, a bursztynowooka samica zdołała dojrzeć szczęście w nieszczęściu. Udało jej się uciec. Była sama.


(http://malaika4.deviantart.com/art/hello...-322676943 - Nigara)[/b]

Miejsce - to samo, co zwykle. Powód - ten, co zawsze. Pozostała nawet bezwzględna samotność. Widać było ją w oddali, pod swoim samotnym drzewkiem, mimo bezlitosnej ulewy kręcącą się niemal w kółko, depczącą ścieżkę wte i wewte. Zawracała co chwilę, to w jedną, to w drugą stronę, a jej krok był bardzo ciężki.
W środku rozpalona do czerwoności - widać było ten obłęd i szał w jej zielonych ślepiach. Jej wściekłe warczenie, przerywane jedynie krótką chwilą na oddech ciągnęło się od chwili, w której po raz pierwszy na tych ziemiach straciła swoją zdobycz. Jakby nie było wystarczająco ciężko w porze deszczowej o jedzenie, antylopa została przed samym jej nosem schwytana przez krokodyla, pozostawiając ją o niczym. Straciła mnóstwo sił na posiłek, którego nie miała nawet w ustach. Wychudzona, zmęczona sylweta deptała ścieżkę gniewu pod swoim drzewkiem, przemoczona do suchej nitki.

Laja to nie kto inny jedna z wielu nastolatek, interesująca się prawie wszystkim. Te zainteresowania to miedzy innymi, pisarstwo i grafika komputerowa. Ta młoda dama ma 16 lat i uczęszczać będzie do szkoły średniej, na kierunek Żywienia i Usług Gastronomicznych.

Jest ona raczej spokojną i opanowaną osobą. Stara się nieść wszystkim pomoc. Nawet tym nieznajomym. Osóbka ta, ma duszę romantyczki i przedstawia gatunek marzycieli. Może to właśnie dlatego, jej pomysły na urozmaicenie swojego opowiadania, są tak dobre jak mówią jej znajomi. Pozostałymi cechami należące do Laja to m.in., dowcipność, gadatliwość, lenistwo, cierpliwość.

Jej stosunek do innych jest różnych. Na początku znajomości stara się być oczywiście miła. Jednakże gdy pozna tą osobę bliżej, ocenią ją i decyduje jaki mieć do niej stosunek. Może to dziwnie brzmi, ale ona widzi w tym sens.

Zdaje się na początku może się zdawać że Anne to…niecodzienna osoba. Ale jeśli ktoś ją bliżej pozna, może się mile się zaskoczyć. Być może okaże się godną zaufania osobą. Chociaż i z tym bywa różnie.

Zapraszam do głosowania.
Zaraz dam link

1. http://dorota1990.deviantart.com/art/Tyg...1380809273
2. http://dorota1990.deviantart.com/art/Tyg...1380812361

Takie tam proste, przyjemne pytanie. :)

Po długiej wędrówce niespodziewanie natknąłeś/natknęłaś się na tę oto polanę. Jest niewielka. Wokół niej rosną młode drzewa, rzucające różnokształtne cienie na soczyście zieloną trawę. Już myślisz, że to idealne miejsce do samotnego wypoczynku, kiedy twoim oczom ukazuje się postać leżącego na skraju tejże polany lwa. To nieduży, młody samiec. Nazywa się Luk. Grzeje tu miejsce od jakiegoś czasu, czekając na towarzystwo. Nareszcie jest! (Temat zgodny z regulaminem, będzie można wdrożyć do fabuły. Poznane tu zwierzaki nie będą w przyszłości sobie obce, jupi!)

Luk pieczołowicie czyścił przednie łapy. Delikatnie kąsając skórę, systematycznie pozbywał się sklejek z błota i resztek krwi po niedawno zjedzonym posiłku. Samotność doskwierała mu bardziej niż kiedykolwiek. Myśl o spotkaniu brata stała się złudną nadzieją. Po części pogodził się z tym. Miał nadzieje na wielkie zmiany w swoim monotonnym, lwim życiu.

Pustynia!
Zwierzę, za którym popędziła Laja, umknęło jej... albo nie do końca. Poprowadziło bowiem lwicę na pustynię, i to w godzinach popołudniowych; choć słońce przekroczyło już zenit, suche powietrze i tak drażniło nozdrza, a gorący piasek drażnił poduszeczki łap. Burzowe chmury, które zbierały się nad Krainą Czterech Stad, Laja pozostawiła za sobą; dotrą tu dopiero za kilka godzin.

Jest bezwietrznie, gorące powietrze stoi.