Więc ażeby nie przedłużać, interesuje mnie czy uśmierciliście rodziców (rodzonych) swojej postaci, czy też żyją, albo czy może wasza postać opuściła ich?

Zasady:

1. Można głosować wszystkimi postaciami jakie się posiada! Ankieta bada historie postaci, nie opinie userów.

2. Przedostatnia opcja jest dla niezdecydowanych ;P

Tym razem znajdujemy się na rozległej równinie, praktycznie pozbawionej drzew. A jak to bywa z takimi otwartymi przestrzeniami, wiatr jest jest znacznie nasilony i dość silny, wieje w kierunku wschodnim. W sumie to pogoda trafiła się dość dobra, deszcz nie pada, na niebie praktycznie nie ma chmur. Jedynie ten wiatr może nieco utrudnić sprawę, albo wręcz przeciwnie - znacznie ją ułatwić.
Na razie cisza, wokół ani żywego ducha. Roślinność dość skąpa, a po dokładniejszym przyjrzeniu się można zauważyć, że to, co tutaj rosło zostało doszczętnie obgryzione. Dobry znak.

Podpowiedź: właściwy temat jest poruszany w części 4 (tak, ta audycja MA temat!). Aczkolwiek zapraszam do wysłuchania całej. :)

Och, wspólne polowanie... Jakie to romantyczne. I na pewno zbliża dwa lwy do siebie. No chyba, że przynależność stadna zwycięży nad rozsądkiem i zamiast współpracować, zdecydują się rywalizować.
W każdym razie pogoda była dobra, by coś złowić - spokojny, lekki wiatr, jasno świecące słońce, żadnych chmur w zasięgu wzroku.

Dużej wielkości grota, w całości z gładkiego kamienia. Wejście jest niewielkie, ale dzięki temu jaskinia jest dobrze izolowana i nie dostaje się tak wiele chłodu ze Śnieżnego Lasu i śnieżyca wtedy nawet niestraszna jest osobnikom znajdującym się w tym schronieniu. Z tyłu groty leży legowisko ze skór, a obok nich znajdują się półki skalne, na których stoją medykamenty stada.

Postanowiłam w końcu zrobić jakiś temat z tym. Skoro stado jakoś ożywa, przyda się nam i przywitanie jakieś, co nie? :)

Czekam na propozycje, ja sama postaram się później jakiś poszukać, ale na razie zostawiam ten temat wam ^^

Łapy zaniosły białą lwiczkę na teren sawanny leżącej w granicach Lwich Ziem. Ta okolica obfitowała w zwierzęta mogące stać się ofiarami jej kłów - jednak nie tylko ona była tu drapieżnikiem. Mimo tego chyba warto zapolować. Kto pamięta, kiedy ostatnio jadła coś porządnego...

Wejście do nowego stada, no, no... To nie byle jakie wydarzenie i warto uczcić je polowaniem. Tatjana pobiegła więc na typowe dla Lwiej Ziemi tereny znane z obfitości zwierzyny - na sawannę. W kościach czuła, że to będzie dobry dzień...

to tu będzie takie intro

[ Dodano: 2012-09-21, 23:36 ]
I jak lwisko zapowiadało, Świtezianie mogli odnaleźć je na Północy, w jego własnym kawałku świata. W kawałku świata, opinią samca, dającym godne warunki do adoracji swej drugiej połówki. W kawałku świata, który właśnie stanowił świadka jednego z przykładów takiej adoracji, zaś jego jedyną reakcją było wymowne milczenie.
Musztardowy, wokół szyi opleciony ogonem fossiela, zdecydował się zastosować blitzkrieg od piersi aż po szyję brązowego, co w wykonaniu jego ozora okazało się całkiem skuteczną ofensywą. Rozłożonemu na ziemi Shaidowi nie pozostawało nic innego, jak w pełni oddać się pieszczotom swego dominanta, co jakże ochoczo czynił, od czasu do czasu podgryzając swego samca w ucho czy też próbując szybkiej defensywy, kierując jęzor to w policzek, czasem pomiędzy oczy żółtego kota. Jednakże nawet tą bitwą kierowały uniwersalne zasady, a każda potyczka kiedyś musiała dobiec końca. Wraz z rosnącym napięciem ataki lwa były coraz bardziej desperackie, coraz częściej odsłaniał co ważniejsze strategicznie punkty, pozwalając fossie na liczne odwety, jakże zbliżające dominanta ku finalnemu aktowi. Nie potrafiąc wytrzymać rozkoszy, zarówno zadanej, jak i odebranej przez tamtego, w pewnej chwili zadał pysk ku górze i ryknął rozdzierająco, żeby aż się zachwiać. Następnie rzucił fossie speszone spojrzenie i czym prędzej zabrał się za doczyszczanie zabrudzonych fragmentów futra tamtego. Posłał mu nieśmiały uśmiech i walnął się obok, obejmując Shaida masywną łapą. Otarł policzek o pysk tamtego, dziękując mu pełnym zadowolenia powarkiwaniem, jak na mruczka przystało. Tak, wszelka tęsknota została odegnana, zaś król w końcu został nagrodzony za swoją ciężką pracę... Tsa... To może dogrywka? Ale nie w tej chwili, drobny odpoczynek nie zaszkodzi.
-A tak poza tym... Wszystko gra, pysiaku? -zapytał, czule przytulając brązowego do swej piersi. Niech no tylko coś zacznie fałszować, Arto z miejsca zreperuje taki instrument. Alto wykluczy go z orkiestry, zastępując go własnymi staraniami.