Nad oceanem, tam, gdzie ostre skały potrafiły poranić nieostrożnego wędrowca, gdzie wysokie klify stanowiły śmiertelną pułapkę, przepustkę na drugi świat, obserwatorium okolicznych ziem, gdzie wiatr dął niezmiennie, kąsając, bawiąc się z obcymi, gdzie ziemia była jeno szorstkim, martwym piachem, gdzie powietrze smakowało solą...
Właśnie tam, pośród szarości, czerni i bieli, pośród tego monotonnego krajobrazu, swobodnym, choć dla nieprzyjaznego oka być może niezręcznym krokiem, stąpał on. Niepozorny, krępy, dziwacznie pochylony, niemal nie do zauważenia - gdyby tylko nie błękitna barwa jego piór, tak bardzo rzucająca się w oczy.
Jednak on zdawał się nie przejmować tym, że tak łatwo było go wypatrzeć. 
Czy też to były tereny dumnego Królestwa, wiecznej Lwiej Ziemi, czy też ziemie nie przywłaszczone przez butne lwy? Choć ptak wiedział tak wiele, akurat przynależność tego skrawka piachu do kogokolwiek nie była mu znana, i nie bardzo chciał się tego dowiadywać.
Oto pingwin zwany małym. Przechadza się tutaj jakże swobodnie, od czasu do czasu zatrzymując się w zadumie, czy też odzywając się do pustki.
...Pustki?

Jako, że może tak w normalnym wątku to nie wyjdzie zakładam ankietę.

• Imię: Fuvu
  
• Wiek: zmarła w wieku około ośmiu lat
  
• Opis wyglądu: Fuvu była bardzo jasną, piaskową lwicą z jaśniejszym podgardlem, pyskiem, brzuchem i łapami, o szczupłej i suchej aparycji. Miała duże, otoczone ciemniejszym futrem oczy w kolorze malin oraz różowy nos. Jej ogon był zakończony karmelowym pędzelkiem. Na jej pysku wiecznie gościł cierpki uśmiech ustępujący jedynie pokerowej minie. 
  
• Opis charakteru: Co można powiedzieć o Fuvu? Nie była zbyt skomplikowaną osobą. W jej życiu chodziło głównie o przetrwanie, więc cały czas starała się być twardą. Nie skora do żartów, wiecznie podejrzliwie spoglądająca na otoczenie. Nikomu nie ufała (poza partnerem, choć ze zdrowym dystansem).
  
• Historia wspólna z Kaylą:  Fuvu od urodzenia żyła w dzikiej krainie, która niegdyś została naznaczona zbyt dużą ilością drapieżników i kilkoma latami nieurodzaju. Za jej młodości większość drapieżników pomarła po prostu z głodu. Lata te mocno odcisnęły się zarówno na wyglądzie jak i na psychice Fuvu. Pewnego roku kraina niemal zupełnie opustoszała z drapieżników, jedynie nieliczni zdołali przeżyć te ciężkie czasy - jedną z nich była Fuvu. Samica miała już sześć lat gdy spotkała na swojej drodze samca, który był jedynie podróżnikiem. Zakochany jednak w obcej lwicy jak i w odradzającej się krainie, postanowił zostać. Wkrótce urodziła się Kayla, którą wychowała wraz z partnerem.
  
• Okoliczności śmierci: Zmarła po prostu w skutek choroby kiedy Kayla miała dwa lata. Jej ciało stało się z czasem słabe więc i postarzało się szybciej. Gdy poczuła się słabiej po prostu odeszła i spokojnie zmarła w samotności.
  

• Imię: Tai
  
• Wiek: 11 lat
  
• Opis wyglądu: Spory samiec o orzechowym umaszczeniu, jaśniejszym pyskiem i brzuchem. Grzywę ma potężną i w kolorze kasztanowym. Ma brązowe, karmelowe oczy i różowy nos. Mocnej budowy i ostrych rysach pyska. Wiecznie pozujący na poważnego i silnego lwa, czasem jednak uśmiecha się nieco cieplej. 
  
• Opis charakteru: Tai jest lwem, który stara się wypaść dobrze w swojej roli. Gdy był ojcem starał się być wymagający, ale koniec końców zawsze ujawniał miękkie serce. Cechuje go mądrość nabyta doświadczeniem i gotowość do uszanowania każdego kogo spotka. Dobry i pozytywnie patrzący na otaczający go świat.
  
• Historia wspólna z Kaylą: Gdy kraina, w której żyła matka Kayli powoli wracała do swojej świetności, a roślinożercy zaczęli żyć jak w raju (gdyż wcześniejszy pomór drapieżników sprawił, że tych było tam mało), Tai wędrował drogą prowadzącą do niej. Los chciał, że spotkał na swojej drodze Fuvu, złośliwą i nieufną chudą lwicę. Tai postawił sobie za punkt honoru udowodnienie jej, że świat nie jest wcale taki zły. Fuvu nie okazała się być jednak zbyt romantyczną i przyjęła Taia tylko dlatego, że był dużym i silnym samcem. Gdy zaś on się w tym zorientował było już dla niego za późno - po prostu zakochał się w tej złośnicy (a poza tym spodziewała się jego młodych). Został więc z nią i pomagał jej we wszystkim. Wspólnie z Fuvu doczekał się tylko jednego kocięcia. Los jednak nie był dla niego wcale łaskawy, bowiem choroba jego partnerki zaczęła się powoli ujawniać już po pierwszym roku życia Kayli. Z dnia na dzień niknęła w oczach i starzała się, aż wreszcie zmarła niedługo przed drugimi urodzinami Kayli. Rozgoryczony odszedł zaraz po tym, jak okazało się, że córka była już zdolna do samodzielnego życia.
  

Samotny Pień, wschodnie obrzeże Śnieżnego Lasu.
Zmęczona całym dniem podróży Malou była brudna i zziębnięta, ale parła przed siebie, na południe, niestrudzenie. Wiatr dął z północy, niosąc ostrymi zakosami strugi deszczu chłoszczące jej plecy, a na nich ledwie widoczne przez szarość nawałnicy znamię w kształcie okręgu wypełnionego nieregularnymi plamkami i mniejszym okręgiem w samym centrum, pustym w środku. To ono pierwsze rzuciło się w oczy przysiadłej na rozkołysanej, ciernistej gałązce dzierzbie, z zainteresowaniem na ten widok kręcącej główką w krótkiej chwili przed tym, zanim zdecydowała się nabić na kolec tarniny młodą żabę, dotychczas trzymaną w małych, czarnych szponach.
Malou kilkakrotnie nieomal przewróciła się, za każdym jednak razem łapała równowagę i bez słowa odnajdywała zgubiony rytm swojej powolnej przeprawy przez deszcz. Starczały trzy kroki i już! Jej łapy nie pamiętały poprzedniego poślizgu, a dzierzba - tego zabawnego widoku; tak gęsta była bowiem szaruga spowijająca dolinkę Samotnego Pnia, którego, bagatela, Malou nie zauważyła, zmierzając przyspieszonym krokiem do opuszczonej nory pod obnażonymi korzeniami ogromnego drzewa, które rosło na zalesionym wzgórzu.
To były zupełnie nowe dla niej widoki, nowe powietrze. Przywykła do pustynnego klimatu mrównica, chociaż dobrze znała porę deszczową, jej obfite błogosławieństwa i ćwiczące charakter przekleństwa, nigdy nie penetrowała węchem czy słuchem dżungli, a wszystko tutaj zdawało się jej być ni mniej, ni więcej dżunglą. Zawsze też miała blisko do suchej infirmerii, a jeśli znajdowała się z dala od niej - życzliwego przyjaciela. Teraz, w tym egzotycznym kraju, była zupełnie sama wobec obcych, nowych wrażeń. Sama z bólem nóg, które przed sobą wyciągnęła, kiedy usiadła wreszcie w jamce, gdzie nie padał na nią deszcz. Sama z ich energicznym rozmasowywaniem przednimi łapami.
Oddawszy się tej czynności bez reszty, byłaby przeoczyła wielkiego, czerwonego chrabąszcza o pulchnym odwłoku, który podobnie jak ona odnalazł w jamce pod drzewem dobre schronienie - dla swojego pancerza i czułków, na których końcach wisiały ciągle dwie wielkie krople, kiedy ona, nie odrywając przednich łap od trzymanych w nich ud, szybsza i sprawniejsza, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka zdawać, nachylała się w przód i uderzała go długim językiem.
Nie zrezygnowawszy ze zgarbienia, wyciągnęła jeszcze odrobinę głowę i wyściubiła połowę długiej kufy z zadaszenia jamki. Z zainteresowaniem w oczach spojrzała w niemal grafitowe niebo, jakby chciała odgadnąć, jak długo potrwa jeszcze ta najpotężniejsza od kilku dni ulewa.

W wielkich krzewach coś się ruszało. Można by rzec, że jakiś potwór się w nich skrywał. Ktoś by mógł się wystraszyć ruszającego się krzaka gdyby nie wystający ogon. Był on szary, a zakończony czarnym futerkiem. Po chwili wyszła z krzewów szara lwica. Jej futerko było w nieco lepszym stanie niż zazwyczaj, jednak deszcz był nieugięty i nie pozwalał samicy czuć się czystą. Jej łapki nieprzyjemnie chlapały gdy ta stawiała pewne kroki po rozmoczonej ziemi.

Wróciła z terenów Lwiej Ziemi, w sumie poza tym białym gorylem nie widziała chyba niczego ciekawego. Taki mały rekreacyjny spacerek w ramach sentymentalnych schadzek. 
Nie miała chyba nawet okazji obejrzeć tej skały za młodu, a jak miała to wypadło jej z głowy- jako nic istotnego do zapamiętania.
Zaszła na sawannę, niewielkie wzniesienie z zaroślami i akacjami, miejsce gdzie można obserwować zwierzynę z ukrycia, klapnęła na boczku wyciągając łapy, należał się im solidny odpoczynek nieprawdaż? 
Ziewnęła przepastnie z zduszonym pomrukiem kiwając potem na boki końcem ogona znajdującego się w pobliżu wyciągniętych łap.

Ziemia wokoło nie przypominała porośniętych bujną roślinnością sawann, pośród których się wychował. Masyw skalny, u którego stóp przysiadł, rzucał długi cień na połacie zatrzymanego w bezruchu pustkowia, pociętego na horyzoncie ostrymi krawędziami kamienistych wzgórz i witrażami z gałęzi wysokich, suchych, poskręcanych głodem drzew. Jeśli cokolwiek uskuteczniało wolę dmącego z zachodu wiatru, to pojedyncze listki zdobiące we frywolnym kaprysie niektóre z konarów, a także ptaki rozpruwające w agresywnym locie pomięte burzowymi chmurami niebo, czasami, a poza nimi nic. Nic, co by mogło zaświadczyć za jakimkolwiek zachowanym na tych terenach życiem.
Pozostawiony tutaj przez Czeladników Gyda miał za sobą kilka najcięższych w swoim życiu dni. Patrząc na jego pysk, można było odnieść wrażenie, że przerósł swoje dziecięctwo i oto stał już u progu dorosłości - młodzian, który właśnie opuszcza rodzinę, by rozpocząć mozolną budowę własnej. Grzywa, ledwie kołtuniąca się na jego szyi, policzkach i czubku głowy, i nadal-za-duże-łapy - tylko one zdradzały, że przed oblicze Królowej przybył, jeśli nie dzieciak, to przynajmniej gówniarz, cholera i pierdoła, wobec której miało się albo wielkie oczekiwania, albo nie miało ich wcale. Lwia Ziemia, z jego matką jako głową swojego tłustego, konającego z dobrobytu ciała, nie miała żadnych.
W jego nos uderzyła pierwsza kropla. Za nią kolejne, padające na jego grzbiet, głowę, na suchą ziemię, która, spijając je, ciemniała. Wstał, odruchowo, ale nie odszedł z wydeptanego w kurzu miejsca, uznając je za nie gorsze od innych, miał przecież czekać. Chwycił w zęby i podciągnął wyżej nad łokieć skórę żyrafy, służącą mu za schowek na różne drobiazgi, takie jak akacjowe kolce, rośliny o interesującym zapachu, których przeznaczenie chciał poznać, jakieś paprochy i inne śmieci, wśród nich i jeden wyszczerbiony krokodyli kieł. O skórę na jego łapie obił się wiszący przy niej na rzemieniu krzemień. Przypomniał mu o Setkarze. O ich zabawie w Ognistym Lesie. O nienawiści, którą oblał ich dawną braterską miłość. Rozorałby mu tym krzemieniem czoło, gdyby nie tamtego refleks.
Odwrócił łeb w prawo, niby bez konkretnego zamiaru, tylko z porywu ucha, które wychwyciło w ciernistych krzewach jakiś szelest. Chciał jednak uciec od przewiązanego przez własny łokieć wspomnienia brata.

Długo zastanawiałam się czy zacząć ten temat, napisać tu o tym, bowiem nie tylko ja zauważyłam już od jakiegoś czasu, że bardzo mało propozycji przechodzi, KL kurczowo trzyma się tego jak było, ale są drobne wyjątki od niektórych spraw przez co tworzy się mały chaos, zaś starsi gracze zaczynają się zastanawiać co ze swoim życiem robią. Jeśli fora są dobrze prowadzone, gra jest przyjemna i chyba o to też chodzi w KL'u, czyż nie? Kiedyś cieszyła nas wspólna gra, ta nasza mała społeczność, a teraz co, jak ktoś odejdzie to trudno? Nie warto walczyć żeby to miało ręce i nogi, żeby coś się działo, a nie wchodzić na forum z myślą kurczę muszę jeszcze dwa posty napisać, masakra. Niby jest ta sławna zasada ,,jak się komuś nie podoba to nikt siłą nie trzyma", ale czasem nie chodzi o to, czasem ten sentyment do czegoś, z czym jest się ładnych parę lat tak kurczowo trzyma, że żyjemy dalej nadzieją iż niektórym coś oświeci się w głowie i wezmą się w garść. Tak, jestem jedną z nich. Ale żeby nie były to puste słowa, jak ja widzę tą rewolucję? 

- Zacznijmy od początku, czyli ogłoszenia. Tak, ta ramka u góry, pogoda i tak dalej. Warto by trochę to pozmieniać. Pogodę skrócić, dać w miejsce ,,inne", cytat miesiąca w ogóle wywalić, nie rozumiem sensu cytatów na lwim forum. Tam gdzie teraz pogoda dodać w końcu cały skład administracji, może być w formie małych avów podlinkowanych, rozmiar 100x100 na przykład. 

- Jeśli już mowa o administracji. Ja wiem, fajnie jest mieć pomoc i tak dalej, ale co kto robi? Mamy team KLa dla popisu? Bo tak serio widzę tylko Vei, Inn i czasem Fuko, o reszcie nie mam pojęcia, kim są, co robią. Niby czasem są jakieś awanse, ktoś jest modem, jr adminem... ale po co? Przede wszystkim podział. Po co komu jr.admin. Admin i mod wystarczą + mg. Ten temat powinien być poddany poprawce, a dodatkowo przy nickach powinien być krótki opis z czym można do kogo lecieć, ułatwia to znacznie sporo rzeczy. 

- O wieku już dużo razy mówiłam, ale że obecnie trwa ankieta i jest założony sensowny wątek pomijam ten temat, liczę że to się serio zmieni. Rok grania lwiątkiem irytuje mnie okropnie.

- Usunięcie marginesów. Tak, koniec z pisaniem na boku, mieszaniem w czasie i obijaniem się. Tereny wolne czy stadne leżą czasami samotne kilka miesięcy, bo po co na fabułę iść, to się ciągnie i w ogóle. No właśnie po to żeby to miało sens, a nie później wyciągnięte wątki znikąd, które miejsca nie miały ale ok niech będzie. Czy już nikomu nie chce się nic rozgrywać tylko jakieś marne pogadanki? -Ale że co, teraz będzie gorzej bo tylko jedna fabuła. No nie, wprowadźmy coś, co ma większość for i się znakomicie sprawdza. Tak moi kochani, sławna bilokacja + kalendarze/notatniki. Bilokacja może być ograniczona, np. do trzech wątków na raz, bądź bez ograniczeń, zostawiając dowolność userom, ale pamiętać że co za dużo to nie zdrowo. Kalendarze zaś pozwolą  userom ogarnąć co gdzie się działo, bowiem pisać tam będą na bierząco sami trwające rozgrywki, które jeśli się zakończą oczywiście odpowiednio opiszą co było i jak oraz zaznaczą ,,zakończone", ale nie tylko dla nich to pomoc, bowiem kronikarze również łatwiej będą mogli opisać co się dzieje na fabule. 

- MG. Póki co działa on tylko na życzenie, ewentualnie przy walkach. Przydałby się przede wszystkim nabór na mg, osoby które chętnie by się udzielały nie tylko w takich wątkach, ale by czasem wchodziły w gry innych, rozkręcały zabawę, nakręcali innych do myślenia, kreatywności, bo serio robi się z tego forum typowy SL, władza i dzieci. Nic więcej. -Ale ja wolę takie lenistwo!- tak? Ok. Powstałoby pole w profilu z prostym pytaniem. Tu mamy dwie ścieżki. Albo proste ,,czy zgadzasz się na ingerencję MG: Tak/Nie", gdzie zgoda to urazy, gwałty czy nawet śmierć, chyba że postać doda w kp że nie zgadza się na uśmiercenie postaci. Drugi mój pomysł to ingerencja MG podzielona na liczby. 1 to wpływ mg na polowania, 2 - wpada od czasu do czasu bez zapowiedzi, ale nie ma to wpływu na postać, 3 - Mg może zadać lekkie obrażenia, 4 - cięższe obrażenia ale uleczalne, 5 - nieuleczalne obrażenia, typu ślepota, utrata ogona, 6 - śmierć. Wtedy w profilu wybierałoby się tylko liczbę i to już znak co z kim można. 


- Fabuła. Kto mi opisze krótko co się tu teraz dzieje? Trzy ciąże się nie liczą. Co jest na LZ, a co tam u SK? Wszyscy tylko chodzą i gadają, nudy że aż usypiam. Czas coś zrobić, rozkręcić to i owo. Przede wszystkim wątki dla wszystkich, tak zwane Eventy. Mogą być różne, obowiązkowe, do zapisu, a jak mają wyglądać? Z obowiązkowych to np. prosta pora deszczowa, zalana została cała oaza, woda w rzekach niepokojąco wzrasta, a może jakaś zaraza przenoszona przez komary, by na coś ci medycy się przydali? Pomysłów może być masa, ważne by coś się ruszyło i żeby to forum przypomniało sobie też o grze zespołowej a nie tylko pojedynczej, i dość wymówek że wolno się z innymi pisze. Ci którzy na event się zapiszą i będą spowalniać w innych udziału nie wezmą, done. 

- Walki. Do przebudowy ale tu by się lepiej Kami wypowiedziała, bardziej się na tym zna. Ogólnie denerwuje mnie czasami zachowanie MG, niby rzucanie kostką, ale po co te staty, po co te wszystkie opisy. Czasem wypadałoby też stawiać na realizm, wiek swoje robi. 

- Co wy z tymi sojuszami i paktami, pamiętacie może że stada lwów się nie przyjaźnią z innymi? XD A potem się dziwić że tu się nic nie dzieje. Serio tak źle było z początku ze złymi stadami że już teraz wszyscy są neutralni? Może jakieś zmiany i w tym temacie? Ja wiem, czasem lepiej bez agresji, ale później robi się taka mamałyga, jakby to gesslerowa powiedziała.

Na moment obecny nic więcej w głowie nie mam, choć możliwe że po prostu mi wyleciało z głowy. \.o./ 
Jeśli coś mi się przypomni, edytuję lub dodam posta, póki co proszę o wypowiedź innych w tych sprawach powyżej, jak to widzicie, no i przede wszystkim, jesteście za wiosennymi porządkami i zmianami, czy dalej wszystko po staremu?

Równina - [Mała Sawanna]

(13-08-2015, 22:46)Tosa napisał(a): Teren znajdujący się po obu stronach Słonecznej rzeki pomiędzy Dżunglą a Samotnym Pniem i Śnieżnym Lasem. Ot, typowa sawanna, pokryta trawą, co jakiś czas przecięta przez pasmo krzewów i drzew. Gdyby wytężyć wzrok, znalazło się tu też kilka głazów. Było to chyba jedno z mniej odwiedzanych przez wielkie koty miejsc, ponieważ zwierzyna czuła się tu bardzo dobrze.