A więc nadszedł ten piękny dzień, czas na ankietę! Ankieta ta jest bardzo ważna i pomoże w rozwoju forum :V

Oaza... miejsce wiecznie zielona. Taka plamka życia wśród tej suchej i mniej przyjaznej krainy. Uwielbiałem spędzać tutaj czas. Tutaj też jeśli pamięć mnie nie myli spotkałem po raz pierwszy Satau sporo księżyców temu. Podszedłem do jednej ze skałek i spoglądałem an piękny wodospad. Był to widok bardzo romantyczny ale i uspakajający. Panowała noc i dzisiaj nie padało, na szczęście.

W pewnym lesie po długiej nocy nastał świt. Oblał blaskiem drzewa, krzewy, głazy. Dotarł również do gęstwiny, z której po chwili wychynęła głowa lwicy. Lwica rozejrzała się uważnie, po czym ruszyła do przodu, ukazując swoje ciało w pełnej okazałości. Podeszła do najbliższej kałuży (których w porze deszczowej nie brakowało) i powoli ugasiła pragnienie.

Jeśli ktoś szuka ciekawego punktu zaczepienia spoza fabuły forum, oferuję historię Malou. W ciągu dekady w pustynnym eremie Malou poznała bardzo dużo osób, z częścią z nich związała się głębszą przyjaźnią, jeśli zamieszkali w sanktuarium. Może twoja postać potrzebowała kiedyś pomocy, napadli ją wilcy i znalazł ją podczas codziennego obchodu okolicy, konającą, lampart Papane lub któryś z jego terminatorów? Może twoja postać mieszkała w eremie przez kilka lat i wyruszyła w podróż za Malou? Poza nieskończoną ilością wątków, które można sobie wpleść w tę historię, oferuję kilka postaci:

- Gepardzica Furaszka - wrażliwa, delikatna gepardzica, która wstąpiła do eremu żeby nadać swojemu życiu sens, co jej się nawet nieźle udało, ale i tak bywają dni, w czasie których myśli Furaszki zasnute są przez czarne chmurki. Nie była przyuczana do konkretnego fachu, bo i nauczyciela nie potrzebowała, odnalazła swoje miejsce w eremie, kiedy zaczęła prowadzić uwielbienia - spotkania (najczęściej nocą), w czasie których bracia i siostry śpiewają dla Nkosiego oraz się modlą. Ma piękny głos. Jest dorosła. Mogła opuścić erem, bo zwątpiła albo wręcz przeciwnie - żeby szerzyć wiarę, generalnie wszystko dozwolone, jeśli komuś taki zarys postaci się podoba, to brać śmiało.
- Themba, Sisipho - para żurawi koroniastych, która kiedyś prowadziła własne sanktuarium, umiejscowione w grocie w skalistym zboczu nad rzeką. Pośród ich braci było kilka szympansów, które potrafiły sprawnie poruszać się po okolicznych skałach, oni też przyprowadzali (lub raczej przynosili) do groty chorych, potrzebujących. Obaj Themba i Sisipho zajmowali się ziołolecznictwem (no tutaj by potrzeba było pozwolenia od Administracji na znachora, więc albo trzeba czekać na zwolnienie się miejsca, albo pytać czy coś), jeden z nich oprócz tego miał piękny głos i często uwielbiał nocami Nkosiego. Drugi zakochał się w nim z wzajemnością. Kochankowie ukrywali swoją miłość, ponieważ wyznawcy Nkosiego żyją w celibacie, ale Nkosi oczywiście się o tym dowiedział i w czasie pory deszczowej sprawił, że rzeka wezbrała i zalała ich jaskinię rozpusty. Znaleźli schronienie, razem z gorylami, u Malou i Papanego. W założeniu tylko oni wiedzą o tym, co robili, ich związek jest tajemnicą, ale plotki, te sprawy - droga wolna.

Można pisać tutaj albo PW, żeby dogadać szczegóły i ewentualne spotkanie na fabule lub marginesie.

Dzień zmierzał ku końcowi. Deszczowe chmury też chwilowo ustąpiły i  poprzez ich  grube tumany dało się dostrzec niebo zabarwione przez krwawy zachód słońca. Jeszcze było widno. Pod drzewem akacji leżał, do góry brzuchem jasny samiec o rdzawej grzywie. Dosłownie do góry brzuchem. Uwalił się na plechach, z łapami skierowanymi ku  ciemniejącemu sklepieniu i przyglądał się obróconemu krajobrazowi. Kilka razy potężnie ziewnął jednak sen nie chciał przyjść do jego oczu i dobrze. Nie znajdował się w odpowiednim miejscu do drzemki, zdawał sobie z tego sprawę. Mimo to  cień akacji wydał się doskonały do odpoczynku po pożartym obiedzie.  Czół jeszcze smak krwi na podniebieniu, chociaż już zdążył się oczyścić po posiłku.

Dzień, jak co dzień. Samica z samego rana wybrała się na polowanie, ale nic na swojej drodze nie znalazła. Jakby wszystkie antylopy, zebry uciekły gdzieś daleko. Jedynie co w powietrzu unosiły się sępy, które były upierdliwe jak mrówki. W pewnej chwili nie zwracała już na nie uwagi, szła dalej. Wraz z nią szło słońce, które tajemniczo nagle zanikło - a w zamian pokazał się księżyc. Del trochę się zaniepokoiła, ale musi sobie poradzić. Szła ostrożnie i wsłuchiwała się w otoczenie, które było zdradliwe.