Koryto rzeki ciągnęło się aż po horyzont, wijąc się pomiędzy wydmami, niczym wielki wąż pełzający między wzniesieniami. Szary za sobą miał pustynię, miejsce w którym kiedyś niemal nie stracił życia. Teraz, po latach był mądrzejszy, o wiele bardziej przezorny. Uczył się na swoich błędach, więc nie przedzierał się przez jej środek, znalazł ową rzekę i szedł prostopadle do jej koryta. Zmierzał na północ - tej części lądu jeszcze nie znał.
Zmęczenie jednak ciążyło na nim, sprawiając że myśli stawały się mętne, a wzrok niepewny. Dodatkowo te fatamorgany... Nie ma nic gorszego niż iluzoryczny obraz, który mami umęczony umysł. Nieraz widział w dali majaczący jakiś obraz - zaciekawiony podchodził bliżej, a projekcja się rozwiewała. Potem pluł sobie w brodę w związku z straconym czasem i energią. Wreszcie przestał wierzyć własnym oczom, po prosu szedł niewzruszony, ignorując wszystko to co pojawiało się gdzieś na horyzoncie, nie ważne czy realne, czy nie.
Jednego był pewien: rzeka płynąca obok istniała na pewno.
W końcu poczuł znużenie; podszedł bliżej do brzegu, przystanął i zanurzył pysk w przeźroczystej, a co najważniejsze zimniej cieczy.
Musiał się rozglądnąć za jakimś schronieniem - zwłaszcza że słońce chyliło już się ku zachodowi. Samiec westchnął, nabrał powietrza i chwile później jego pysk znalazł się pod taflą wody, by zaraz wyłonić się z niej gwałtownie. Tak orzeźwiony energicznie potrząsł grzywą, potem począł lizać jedną z przednich łap. Skoro pozwolił sobie na przerwę to równie dobrze może poświęcić jeszcze moment, aby doprowadzić się do stanu przynajmniej prowizorycznej czystości, czyż nie?

Równina była dobrym miejscem na wrzucenie czegoś na ząb. W końcu znajdowała się w Dolinie Spokoju, więc nikt nie powinien zakłócić hienie polowania, czyż nie?
Słońce akurat było odsłonięte, ogromne chmury je ominęły. Wiatr utrzymywał swój zachodni kierunek, lecz był o wiele delikatniejszy niż ostatnio. Kołysał lekko źdźbła trawy... Sielanka.
Która wkrótce miała być zakłócona przez okrutny mord niewinnego zwierzęcia.

Na terenach Bractwa znalezienie odpowiedniej zwierzyny graniczyło z cudem. Żadne rozsądne zwierzę nie kierowało się na bagna, a w okolicy wulkanu roślinność jeszcze nie odrodziła się całkowicie. Dlatego też nie przychodzili tam ani roślinożercy, ani drapieżcy. Dobrze, że Yehisses zawarł pakt ze stadem Księżyca... Inaczej Zephyr nie mógłby polować na ich Ognistym Stepie, co właśnie miał zamiar uczynić.
Ogromne, kłębiaste chmury sunęły leniwie po niebie. Zabrakło wiatru, który by je popędzał - został tylko delikatny powiew. Chmury przesłaniały czasem słońce, które dziś nie grzało już tak ciepło, jak mogłoby.

Jaskinia usytuowana przy ujściu Słonecznej Rzeki do potężnego Oceanu. Widok bezkresnej wody zapiera dech w piersiach, lecz sama grota nie należy do największych ani nie sprawia przyjemnego pierwszego wrażenia: jest w niej zimno i wilgotno. Jednak jej podłoże wyścielone jest zebrzymi skórami, a przy ścianach ułożone są kamyki mieniące się w słońcu wszystkimi barwami tęczy - wyraźnie inne niż te, które spotyka się na każdym kroku - co sprawia, że jest tu całkiem przytulnie. Bliskość rzeki zapewnia nieograniczony dostęp do słodkiej wody, a z kolei wiejąca znad oceanu bryza przynosi ulgę w upalne dni.
To właśnie tutaj Królowa Lwiej Ziemi zażywa odpoczynku - zawsze samotnie.

Felija napisał(a):

UWAGA!
W związku z uwagami od MG o pewnych niedoskonałościach obecnego systemu walk, kostka k20 (używana do rzutów na atak/unik) została zamieniona na k30, co w lekko zwiększa szanse na udany atak postaci o niskiej wartości siły.

Pac, pac, pac. Zdechła. Wzniosłą się w górę, ujęta w lwie kły, po drodze wywaliła języczek na wierzch i z głośnym chlupotem wypluła przez rozwartą paszczę swoje wnętrze: żołądeczek, jelitka, płucka. Jaszczurka. Chrupnął złamany potężnymi zębiskami kręgosłup, posoka ściekła po białej brodzie lwicy pojedynczą strużką, skapnęła w piach pod jej łapami.
Zenzele oblizała się łapczywie, przeczesała jęzorem najpierw lewy, później prawy policzek. Zniżyła łeb i wydmuchnęła przez nozdrza głośne, przepełnione frustracją sapnięcie. Zlizała z ziemi pozostałość jaszczurki. Poczuła na swoim czole zimną kroplę. Podniosła wzrok na niebo, z którego lunęła na nią bezlitosna, podniecona donośnym grzmotem ulewa.
Biegnąc przez sawannę z głową uniesioną jak najwyżej ponad wysokie trawy, szczerzyła się we wściekłym uśmiechu, ale klęła tylko w myślach.
Potem siedziała na zboczu skalistego wzgórza w zadaszeniu z półki skalnej, zgarbiona jak stara zrzęda, sęp, kormoran, czy coś tam, co siadywało sobie na drzewach w pozie niezachęcającej do zbliżania się do siebie. Gapiła się przed siebie otępiale. Końcówka jej oplatającego łapy ogona huśtała się w górę i w dół monotonnie.

Upewniwszy się, że całe stado udało się na spoczynek i że jest jedynym strażnikiem patrolującym ten skraj ziem Srebrnego Księżyca, wydał z siebie gardłowy pomruk. Jeśli pamiętała o ich spotkaniu i stawiła się na czas, to mogła już wyjść z ukrycia. Musiał być pewny, że są sami. Ręczył przecież za to swoim nędznym życiem.
Już od jakiegoś czasu starali się regularnie spotykać. Czasami musieli nagle zmieniać termin, kiedy danej nocy ktoś inny miał strzec granic. Mogłoby być nieprzyjemnie, gdyby ten ktoś natrafił na nią tak blisko ziem, którymi władała Jasnowłosa. Ostatnie, czego Völundr pragnął, to śmierć jego jasnookiej towarzyszki.

Chciałbym was się zapytać co wy an to aby administracja zmieniła samą nazwę na "Percepcja".
Sama nazwa sugeruje, że tyczy się to głownie zmysłu wzroku, a z tego co wiem innych zmysłów też, więc owa percepcja byłaby w sumie byłaby lepsza nazwą.
Nie byłaby taka myląca jak obecnie i może nowi gracze inaczej by wtedy rozkładali lekko punkty.

Jeszcze nie zgrałam zdjęć, ale mam już filmiki ze spotkań w Zabrzu/Katowicach (24.09) i Wrocławiu (25.09).
Jest ich ciut więcej niż ostatnio, za to są zdecydowanie krótsze. No nic specjalnego, zdjęcia chyba są ciekawsze - a na pewno lepsze jakościowo. ^^' Ale filmiki też można obejrzeć w wolnej chwili, łącznie trwają one niecałe 9 minut.
Filmiki były nagrywane przeze mnie, Kifo i Mako.