http://sta.sh/01jnpvdfkqrz bo der kazała wstawić

W mieszkaniu panował obleśny półmrok, a jego zatęchłe wnętrze wydawało się przez to tylko trochę mniej odpychające.
Masywny kciuk mechanicznie przyciskał guziczek na klejącym się od czegoś niezidentyfikowanego pilocie, podczas gdy błękitne oczy bezwiednie lustrowały mignięcia ekranu. W pewnym momencie wyschnięte wargi rozwarły się w pokaźnym ziewnięciu, których lewa dłoń nie była już łaskawa zasłonić. Chwyciła natomiast paczkę papierosów leżącą na szklanej, podobno przezroczystej ławie.
Usta mężczyzny wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia, gdy jego oczom ukazało się puste pudełko, z kilkoma wiórami tytoniu na dnie.
Płuca, w niczym nieosłoniętej, klatce piersiowej wypuściły ze swojego wnętrza ciężkie westchnięcie, a jak na złość pusta paczka została ciśnięta w kąt pokoju, lądując w doniczce z dogorywającym fikusem.
Ciemnowłosy z poirytowaniem poprawił bokserki, po czym oparł nogi o ławę, wracając do niezbyt przejmującej powtórki wiadomości.

Cmentarzysko Słoni, tereny Zachodnich Ziem.


Shyeiro mimo, że nie znał Kahawiana i nawet nie miał okazji, by kiedykolwiek go ujrzeć postanowił podążyć za głosem, który usłyszał będąc spory kawałek od samego serca Zachodnich Ziem. Czuł się niepewnie wkraczając w te rejony. Nie próbował nawet kryć swojej obecności, łamiąc każdą kruchą kostkę, na którą niefortunnie postawił łapę, jednak co się dziwić, kiedy nawet nie patrzył pod nogi? Nie uważał, by była to czynność konieczna teraz zwłaszcza, że nie chciał wyjść na intruza, z kimkolwiek miałby mieć właśnie do czynienia. Chociaż wewnętrznie i tak czuł, że za długo już szukał, by się teraz zawieść.
- Kahawian?

No więc jak widać, szukam partnera dla Nibiru. Musi być panterą, lampartem etc. Resztę można sobie dośpiewać.

Była już późna noc, gdy Maya dotarła znów na swoje miejsce. Niegdyś omijała je szerokim łukiem, zajęta patrolowaniem ziem, bezustannymi treningami, czy to w pełnym słońcu, czy to w nocy. Przywitał ją teraz księżyc, do tego niechętnie - nie wychylił się spoza ciężkich chmur. Przez kilka chwil szła w deszczu, jednak nawet on nie był w stanie obudzić zmorzonej snem Naemy. Niosła bezwładnie śpiące lwiątko w pysku, idąc w stronę pierwszego miejsca, w którym miała nadzieję na odrobinę samotności. Przywitało ją martwe drzewko, niegdyś dumnie rosnące w pojedynkę na przekór słońcu i burzy. Teraz nie miało już liści, podmuchy zmieniających się wiatrów świszczały jedynie pośród nagich gałęzi. Nie bez smutku Maya położyła się na ziemi, pod drzewkiem, kładąc Naemę obok siebie. Zrezygnowana wypuściła powietrze z płuc, przytulając do siebie małą, ciepłą kulkę.
Była przygnębiona po ostatniej rozmowie z Ragnarem. Była nią zmęczona, samo wspomnienie tamtego kluczenia wokół pytań, podtekstów i ukrytych wiadomości było o wiele bardziej męczące od wszystkiego, czemu do tej pory stawiała w życiu czoła. Nie potrafiła się teraz nawet cieszyć z tego, że chyba jej się udało - że Ragnar ciągle o niczym nie wie. To był największy spośród wszystkich plusów, które zapamiętała z ostatnich wydarzeń.
Mimo wszystko, cała gra, którą musiała toczyć o nakrapiane futro tej małej niedorajdy jedynie uwydatniła, jak strasznie sama była z tym, co ją spotykało. Po całym tym zamieszaniu z Akirą, po odkryciu zdrady i po ciężkiej rozmowie z Kahawianem czuła się faktycznie, głęboko samotna - po raz pierwszy od dawna.
Liznęła więc tylko kilkukrotnie małą po łebku, po czym sama złożyła łeb na korzeniu, obok niej. Nie mogła jednak spać. Nie mogła przestać o tym wszystkim myśleć, zastanawiać się, czy w ogóle będzie dobrze, czy też nie.

W wielu wierzeniach istnieją miejsca, do których idzie się po śmierci - czasem są to miejsca dobre, dla osób, które żyły troszcząc się o innych, czasem miejsca złe - dla zwyrodniałych, mściwych, okrutnych; czasem zaś mówi się, że po śmierci wszyscy idą w to samo miejsce, by tam rozpocząć prawdziwe życie, na nowo. Miejsca te nazywa się różnie, czasem Niebem i Piekłem, czasem Hadesem... jeszcze inni przywykli ten obcy, umarły świat nazywać Nieznanym, Otchłanią... bądź Pustką.
Pustka - legendarna kraina czczona przez grupę ludzi i zwierząt żyjących na pustyniach - odpowiednik Piekła - miejsce mroczne, zamieszkałe przez różne, niewyobrażalne potwory, bestie, demony i inne istoty, czasem zamykano tam osoby wyjątkowo okropne, dla których nikt nie widział szansy. Mówi się, że Pustka była kiedyś częścią tego świata, jednak wygnano ją w nieznany nikomu sposób, przez co tylko nieliczne istoty stamtąd są w stanie poruszać się po tym świecie, próbując zaspokoić swój nienasycony głód.
W dawnych czasach narodził się t. z. Kult Pustki - osoby w jego kręgu czciły Pustkę jako energię o właściwościach i możliwościach istoty boskiej, składały jej ofiary i wypełniały jej wolę. Jednak świat zbuntował się przeciwko Pustce... większości istot żywych nie odpowiadało to, że byli jedynie popychadłem dla potworów, że podbijano świat w imię "pokoju". Pustkę wygnano z tego świata, ale w niektórych miejscach dalej można było odnaleźć pozostałości Kultu, różne miejsca o niesamowitej, ciemnej aurze. Ludzie i zwierzęta całego świata próbowały zniszczyć wszystkie świątynie, relikty i wszelkie pozostałości po Pustce i jej Kulcie. Prawie się udało...
Icathia - jedna ze starożytnych świątyń, gdzie oddawano cześć Pustce. Niewiarygodna budowla, która swym rozmiarem przypominała małe miasteczko, wioskę. Jedyne miejsce, które nie zostało zniszczone, gdy ludzie i zwierzęta próbowali całkowicie wymazać Pustkę z tego świata. Setki, może i tysiące lat temu - nikt nie wie na pewno - ale wtedy niemalże wszyscy znali położenie Icathii. Jednak nikt jej nie odnalazł... cała świątynia zniknęła z powierzchni ziemi, nim ktokolwiek zdołał ją tknąć. Od tamtej pory, nikt nie zna miejsca, w którym znajdowała się Icathia. Mówi się, że nieliczni mogą odnaleźć to miejsce... ale muszą się liczyć z tym, że Pustka nie lubi nieproszonych gości...

Po tym beznadziejnym wstępie, pora na poszukiwania! Otóż, jak pewnie nikt nie wie, Nahel jest częścią Kultu Pustki - stanowi jej fundament, gdyż jako jeden z nielicznych został przez Pustkę oświecony, przyjął ją i wypełnia jej wolę, niczym "ksiądz", prawdziwy Prorok. Kogo więc szukam? Otóż:
- ofiar - Nahel jest bezwzględny, zabija i składa ofiary z żywych, by potem ich zabić i dopełnić ofiary
- sług - tych niewielu, z jedna lub dwie osoby zafascynowane Nahelem, ślepo zapatrzonych w jego wierzenia
- pobratymców - czyli innych członków Kultu - też z jedna, może dwie osoby, czujące się na równi z Nahelem, on sam by ich tak traktował, szanował
- wrogów - może trzech, czterech? Osoby te mogą, ale nie muszą, być zaznajomione z historią Pustki, Icathii, samego Nahela
- wroga - tak, tutaj osoby wyjątkowej. Chodzi mi o jedną, konkretną osobę, bardzo podobną i jednocześnie inną niż Nahel. Ma to być osoba, która - tak samo jak Nahel - odnalazła Icathię, odprawiła rytuał i została pochłonięta przez Pustkę... ale! No właśnie, ale: ta osoba, mówiąc w prost, rozczarowała się Pustką. Na początku myślała, że odnalezienie jej będzie dla niej wybawieniem itd., natomiast po fakcie ta osoba przeraziła się Pustką, zapragnęła powstrzymać ją przed realizacją planu, który ma doprowadzić do końca świata.




Zaaapraaaszam.

Miano: Saravi, Sav
Rodzina: porzucili ją
Wiek: 1,2 roku
Stado: Lwia Ziemia
Charakter: Saravi na słote serce. Od maleńkiego gepardziątka pomagała innym i była miła dla wszystkich. Jest też trochę nieśmiała. Pisząc trochę miałam na myśli bardzo. Ale mimo tego przełamuje to i rozmawia, pomaga i cieszy się z tego.
Opis wyglądu: Sav jest pokryta białą sierścią przyozdobioną szarymi "kropkami". Ma też na końcówce ogona dwa czarne pasy. Taki sam czarny pas na na uszkach. Dobrze teraz przejdźmy do pyszczka. Saravi ma piękne niebieskie oczka, od których odchodzą czarne kreski w dół. Kończą się przy różowym nosku. Ma też grzywkę delikatnie zakrywającą jedno oko. A na jej szyi wisi naszyjnik- biało-czarne piórko przyczepione do rzemyka.
Słabe strony: Słabymi stronami Sav jest bycie mówcą, tylko przez to że jest nieśmiała. Owszem przełamuje to ale wtedy może się jąkać. A jakby zaczęła mówić do kogoś na poważnie o ważnych sprawach ktoś mógłby pomyśleć że się boi. A to chyba niezły wstyd. Prawda?
Mocne strony:
Historia: Życie kotki dopiero się zaczyna więc nie mam zbyt dużo do pisania. Urodziła się na lwiej ziemi. Matka porzuciła ją jak tylko była w stanie sama zapolować, by coś zjeść. Dla tego nie wspomina dzieciństwa najlepiej. Niedługo po porzuceniu jej przez rodziców znalazły ją lwy z lwiej ziemi. Została przyjęta do stada. I tak rozpoczyna się jej wieka przygoda, zwana życiem.

Intrygujący tytuł jest intrygujący.

A poza kamieniami wszelakiej maści, poszukuję... Mentora. Tak, mentora dla Malimau. Szukam jakiegoś punktu zaczepienia dla tej postaci, bo ona nie ma za bardzo przyszłości ani żadnej roboty. Rodzeństwo nieaktywne, rodzice też. Żadnego punktu wybicia.

Co mogę o malcu powiedzieć? Czym Was zachęcić? Pewne jest to, że macie bezpośredni wpływ na to, jak ta postać będzie wyglądała. Czego się go nauczy, to będzie czynić.
Malimau jest bardzo nieśmiałym lwiątkiem - jeśli ktoś pamięta Morana z czasów, gdy był dzieciakiem, to właśnie mniej więcej taki sam jest cytrynek. Niepewny siebie, potrzebuje kopa i kogoś, od kogo może się uczyć, aby się rozwinąć. Ma dosyć spore zdolności przywódcze, są jednak ukryte pod warstwą nieśmiałości. I tu też ważna jest rola mentora, w zależności od tego, jak bardzo otworzy samczyka, w takim stopniu mały będzie umiał to wykorzystać. A także nieco temperować Mala, może też po Padme odziedziczyć skłonność do bycia nieco szczekliwym i wręcz nawet nie nietaktownym, a chamskim młodzikiem z niewyparzoną gębą, ze skłonnością do ironii i grania lwom na nerwach. A wszystko po to, aby odczepili się od niego i zostawili go w spokoju i samotności. Cytrynek boi się innych lwów. Miewa swoje momenty, gdy staje się gadatliwy, ale generalnie podchodzi nieufnie do obcych, nie umie bawić się z kociętami, po prostu nie ma śmiałości. Nie rozumie pojęcia stada, wspólnoty. Od malucha jego matka raczej trzymała się na uboczu, nie został nauczony interakcji z innymi, co teraz odbija się czkawką. Panicznie boi się samców, zwłaszcza z wielkimi grzywami (zwanych przez niego "tatami", mówi na grzywę tata). Wyniósł to z wczesnego dzieciństwa, gdy jego ojciec nie miał czasu (nie z własnej winy) zajmować się maluchami i Padme, co odbijało się na humorze matki. A dzieci są bardzo empatyczne, wyczuwał wszystko. Wizyty Morana skutkowały złowrogą atmosferą i zawodem, złym humorem matki, szybko więc skojarzył to z obecnością samca. Ma zaś zaufanie do samic, lwice budzą w nim poczucie bezpieczeństwa i jest w stanie im zaufać.
Na pewno w przyszłości też będzie silny (chodzi o siłę fizyczną).

Generalnie to od Was zależy, jak postać dalej się rozwinie.

Wymagań praktycznie nie mam żadnych. Musicie być jednak świadomi paru rzeczy. Po pierwsze, nie chcę z niego robić sieroty, porzuconego czy nie. Padme dezaktywowała konto, ale nie znaczy to, że cytrynek nie ma matki. W domyśle nadal się nim zajmuje, ma z nią kontakt, ale to po prostu nie jest opisywane na forum. No nie wiem, np. jako, że sama była wychowana w ciężkich warunkach i wie, że dzięki temu umie sama sobie poradzić, podobną szkołę daje dziecku i nie siedzi z nim non stop. To nie jest tak, że on straci matkę, umarła czy coś w tym stylu. On nadal ją ma. Co do ojca - pamięta go jak przez mgłę, właściwie go nie zna i nie wie, że jest potomkiem przywódcy. Czuje do niego coś, co jest mieszanką strachu i wstrętu, choć nie umie nazwać tego uczucia.
Druga sprawa. On urodził się jako Szkarłatny i nadal należy do stada. Pomimo tego, że zmieniło nazwę, że teraz jest tam tylko zwykłym lwim przybłędą i nie rozumie w ogóle idei stada, ba, nawet nie wie, że do jakiegoś należy - łączą go więzy krwi. Chcę, aby tam pozostał, przynajmniej jak na razie. Oczywiście, można mu wpajać ideologię skrajnie odmienną od tej ZZ, i wtedy będzie się zachowywać tak, jak go nauczą, ale on pozostaje członkiem Zachodnich. Formalnie. Nie wiem, czy kiedyś się o niego upomną, czy jak to będzie, ale jak na razie, to ich członek. A co zrobi w dorosłości, to będzie kiedyś.

Wymagania względem mentora są... Takie, że ich nie ma. Ta osoba po prostu musi pisać. Zupełnie obojętne mi, z jakiego stada to postać, czy to lew, czy no nie wiem, przygarnie go ta szajka hien, co teraz się kręci wszędzie, czy co innego, czy stare, czy młode, czy samiec, czy samica, jaką ideologię wyznaje, jaki ma stosunek do dzieci i tak dalej. No, może ewentualnie jeszcze musi dać mi śliczny kamyk, bo je też zbieram, hm?

Zgłoszenia w tym poście.

Cytat:Tak swoją drogą, mocno podstarzałe to drzewko, ale, o ile dobrze kojarzę, teraz raczej mało jest postaci ze sobą powiązanych w większe grono, raczej dużo mniejszych rodzin kompletnie niepowiązanych ze sobą i niezbyt licznych. Wniosek, drzewko za bardzo nie ma sensu.

Cytat:Nie mamy bardziej aktualnego i dopóki nikt się nie pokwapi do zrobienia go, to będzie widnieć stare. Przynajmniej wyjaśnia powiązania pomiędzy częścią postaci a postaciami kanonicznymi.

Cytat:A co do drzewka. Można by je w wolne chwili uaktualnić. To znaczy, zostawić postacie kanoniczne i te z forum, których dzieci były lub są ważne ważne, a pamięta się je (np. Moran, Felija itd.). Teraz nikomu zda się wiedza o tym, jak nazywali się rodzice Nuko czy ile dzieci miała Summer (tak, te które nie dały nikogo ważnego, wywalić). To zajęcie powolne, ale można pomału to skubać.

Tak więc, Cherry szuka chłopa dla Eris, bądź któregoś z jej dwóch zaginionych braci.
Bracia muszą to być hieny cętkowane, a co do partnera, to wszystko jedno, ale lepiej by też był cętkowany, bo lepiej by się rozumieli.
Bracia Eris są trochę starsi, i są to bliźniaki (nie koniecznie jednojajowe, mogą być całkiem inni)
Partner to byłby raczej gościu, który zawsze umiałby opanować jej napady złości w stosunku do lwów, i utrzymać ją w dobrym humorze.
Bracia to duszyczki raczej podobne do Eris, humorzaste, zmienne i będą to ogólnie dwa dzikie łobuzy, które niegdyś zgubiły się w dżungli, i dalej by przeżyć wspierali się nawzajem. Niestety jeszcze nie wiedzą o tym, że ich rodzice zostali zamordowania, bodajże przez lwy. Czy po otrzymaniu tej wiadomości od Eris również będą zionąć nienawiścią do Afrykańskich dużych kotowatych? Jak mieli na imię? Jak radzili sobie podczas zagubienia? Jak oficjalnie wyglądają? To już zostawiam wam.