Kłębiaste, jasne chmury przysłoniły całkowicie niebo i słońce, wciąż jeszcze wilgotna ziemia ugniatała się przyjemnie pod łapami. Świt był niedawno, wydawałoby się, że natura wciąż jest jeszcze lekko otulona snem, gdy zielone trawy sawanny kołysały się delikatnie na wietrze. Powietrze przesycał zapach soli i szum pobliskiego oceanu. 
Dwie lwice postanowiły wyruszyć na polowanie.

Na wschodnim zboczu Złotej Skały, tuż przy jego krańcu – wystarczy kilkanaście kroków, by skręcić i powędrować wzdłuż południowej strony góry – wśród bujnej roślinności ukryty jest wąski, tajemniczy korytarz. Ciężko jest go wypatrzeć, jeżeli ktoś nie wie, iż naprawdę znajduje się tu owo przejście - taki osobnik może tu trafić jedynie czystym przypadkiem.
Jednak jeżeli ktoś wie, jak odnaleźć zamaskowane wejście, oraz przedrze się przez roślinne obwarowanie, trafi do wąskiej szczeliny skalnej, która z każdym kolejnym krokiem staje się coraz szersza oraz wyższa. Ostatecznie gość tego miejsca stanie w progu imponującej, podłużnej w kształcie groty, wypełnionej dziełami natury – stalagmitami, innymi naciekami skalnymi bądź błyszczącymi minerałami – ale także niewątpliwie dotkniętej zwierzęcą łapą. Po prawej stronie kamienna ściana jest pokryta misternymi malunkami, przedstawiającymi zwierzęta wszelkiej maści, rośliny, zjawiska, oraz oczywiście majestatyczny Księżyc. Uważny obserwator, nieco zaznajomiony z wierzeniami oraz historią Srebrnego Księżyca dostrzegłby przedstawione tu legendy, będące podstawą księżycowej wiary, oraz wizerunki Kapłanów czy pierwszych członków stada. Zaś lewa ściana – będąca częścią południowego zbocza Złotej Skały - nie była tknięta barwnikami, bowiem znajdują się w niej niezliczone szczeliny, które wpuszczają do jaskini świeże powietrze, ale i światło, czy to Księżyca, czy Słońca.
Co więcej, w głębi owej groty, gdzie znów sklepienie dąży do zetknięcia z podłożem, ukryte jest nietypowe, dość płytkie źródło bardzo ciepłej, niemal gorącej wody. Prawdopodobnie ciągnie się ono jeszcze głębiej w Skale, jednak tutaj pozostał tylko taki, dość ograniczony dostęp.

Od dawna przyzwyczaił się do mroku go zewsząd otaczającego, sam go wybrał. Po wielu próbach odrodzenia tego co kochał najbardziej w swoim życiu i po kolejnej porażce - oddalił się od wszystkich, pogrążył całkowicie w samotności. Towarzyszył mu tylko jeden uczeń i jeśli się odzywał do kogoś to tylko do niego. Przeważnie. 
Można powiedzieć, że zdziadział, stał się jeszcze bardziej markotny i czepialski. W końcu odłączył się od swojego ucznia uznając, że młodzikowi przyda się trochę wiedzy praktycznej i sam musi wykształtować swój charakter. Ojciec za niego wszystkiego nie zrobi.
Po tym pozostał sam, w głębinach ciemnych, mokrych jaskiń. Pogrążony w myślach, wspomnieniach i niewyleczonej nigdy do końca choroby, przypadłości która co jakiś czas się ujawniała, kiedy to staczał się i pogrążał w nicość. Gotowy by odejść stąd na zawsze, położyć się gdzieś na twardym kamieniu i już nigdy więcej nie otworzyć oczu. Pozostać w niekończącym się śnie i pójść tam gdzie jego przodkowie, o ile byłby godny, albo na zawsze tułać się tutaj pod postacią ducha, aż nie odkupi swoich win.
I kiedy osiągał już swoją nirwanę, kiedy był gotowy, kładł się do ostatniego snu. Słyszał znów dobrze znany głos, chrapliwy, paskudny chichot. Cichy, ale wystarczający by wyrywać go z snu.
Zwyczajne "Odejdź", "Przepadnij" nic tutaj nie pomagały, a głos stawał się głośniejszy. Z każdym kolejnym dniem w ciemności zjawa zbliżała się coraz bardziej, aż w końcu Anubis mógłby przysięgać na swoją głowę, że ciągle ktoś przy nim siedział. I kiedy odwracał w jego stronę wzrok zawsze widział tylko krwiste oczy i paszczę z której sączyła się krew, całe strumienie. Dławił się nią. Co nawet sprawiało mu jakąś chorą satysfakcję, że Duriel się dławił. 
- Wiesz bardzo dobrze, że nie masz szans. Nigdy się nie nauczysz? Ile razy mam cię jeszcze pokonać? Dziesięć? Dwieście? Nie ma sprawy, dla mnie to nie problem - mruknął spoglądając w bok w świecące się rubiny.
- Nie będziesz w stanie wygrać ani razu Anubisie. Czasu się zmieniły, a ty stałeś się słaby, bardzo słaby. Jeśli mam być szczery to wyglądasz żałośnie. Jesteś żałosny i za taki koniec nie będziesz godzien nawet na to by tułać się jako duch. Przepadniesz, w nicość. Tak nisko to nawet ja nie upadłem, nawet ty nie byłeś w stanie mnie tam zrzucić. - Po tych słowach po jaskini rozniósł się głośny ryk, spotęgowany echem, wypłoszył wszystkie nietoperze. A po tym rozpętała się walka. 
Na zewnątrz słychać było ryki, szamotaninę, trzaski kamieni i nieprzyjemne tarcia pazurami po kamieniach przez cały dzień i pół nocy. A po tym zapanowała cisza, długa, martwa cisza.

Słońce zachodziło już po raz trzeci i dopiero wtedy na obrzeżach wejścia do jaskini coś się poruszyło głęboko w jej środku, tam gdzie ostatnie promienie słońca były w stanie jeszcze dotrzeć. Coś czekało, chowało się przed promieniami słońca. To coś przesuwało się pomału do przodu, wraz z tym jak krawędź światła przesuwała się w stronę wyjścia z groty. I dopiero jak słońce całkowicie zaszło masywna sylwetka wyszła całkowicie z jaskini. Stała zgarbiona, łeb opadał tuż nad ziemią. Zaczął się podnosić, powoli pozwalając by długa, tłusta i klejąca się od krwi grzywa opadła bezwładnie z pyska, który to uniósł się wysoko jak tylko mógł. Oczy nagle się otworzyły, a krwawe rubiny zalśniły i zmniejszyły się pod wpływem jaskrawego światła jakie rzucał księżyc w pełni. 
Lew złapał powietrze w płuca przez nozdrza i trzymał je tam długo. Westchnął głęboko i paskudny uśmiech wykrzywił jego pysk ukazując rząd kłów i zębisk. 
- Mówiłem ci, że nie masz ze mną szans - wyrzucił z siebie i rozejrzał się po okolicy. Zmącony jeszcze ciągle wzrok zaczął nabierać ostrości. 



Na Lwie Tereny wrócił dopiero wczoraj, był zmęczony podróżą, a w dodatku cały brudny i nadal kleił się od krwi. Nic dziwnego więc, że w pierwszej kolejności skierował się nad jedną z rzek. Nie było go tutaj bardzo długo, więc nie wiedział, które to należały do kogo, dlatego wybrał tę która nie była nikogo. Ziemie niczyje, jedyne tereny które pozostawały niezmienione i niezajmowane. Dom dla wszystkich, dom nie należący do nikogo. 
Podszedł do strumienia i zaczął zaspokajać pragnienie, a kiedy to zrobił zaczął przemywać swoje rany chłodną wodą i zmywać zakrzepłą krew.

Dzień dobry lefki i nielefki. Jest pewna sprawa dotycząca eventu na urodziny forum, a mianowicie termin kiedy ma się odbyć. Był zaplanowany na następny tydzień (23-25 czerwca), ale ludzie mają jeszcze sesje, jakieś egzaminy, sprawdziany i inne takie tam trujące życie rzeczy :v i zastanawiamy się czy nie przerzucić tego na za dwa tygodnie (30 czerwca - 2 lipca).

Proszę o wypowiadanie się :v

To był bardzo spokojny dzień. Akurat dzisiaj deszcz nie padał, i bardzo dobrze. Hekima nie lubił deszczu. Musiał uważać dokładnie na swoje pióra, które uwielbiały nasiąkać wilgocią i przez to się strzępić i tracić na atrakcyjności. A to było ostatnie, czego małpie było potrzeba. Siedział właśnie pod swoim baobabem i przygładzał te, które zaczęły się lekko strzępić, aby nadać im pierwotny kształt.

Tak się zastanawiam czy ktoś by chciał przejąć mojego ukochanego burdelka na jakiś czas (a może i na zawsze, jeśli się spodoba), bo mam pewien pomysł na jego wspólną fabułę z wendisiem i nie chce mi się samemu ze sobą pisać. I najlepiej byłoby gdyby był to ktoś w miarę aktywny, a nie jeden post na miesiąc i koniec :v

Zapraszam :v

Po opuszczeniu dżungli grupa lwów skierowała się na zachód. Prowadził Haki, który o ile rozumiał motywy jakimi kierowały się Vari wraz z Uą, tak nie był w stanie pojąć, dlaczego Vincent oraz Moyo również przyłączyli się do jego grupy. Może po prostu mieli po drodze do domu albo, w co zielonooki nie mógł do końca uwierzyć, widzieli w nim kogoś na kształt lidera. Nonsens, on miałby przewodzić? No chyba że oddziałowi samobójczemu…

Haki bił się ze swoimi myślami do momentu aż cały pochód znalazł się przy Samotnym Pniu. To właśnie w tym miejscu, po kilku dniach samotnej tułaczki, spotkał Azima, tym samym nadając nowy sens swojemu życiu. Teraz powrócił w to miejsce, ale jako zupełnie inny lew. No dobra, czuł że w środku nadal zostało w nim „coś” z nieporadnego pierdoły, jednak od momentu gdy poczuł się odpowiedzialny za los Azima, to „coś” zaczęło powoli ustępować. Teraz miał dziwne wrażenie, że każdy z towarzyszących osobników pokłada w nim jakieś nadzieje. Wiedział, że nie może ich zawieść.


Zatrzymując się kilka kroków przed pniakiem, Haki popatrzył na drewniaka z pewnym sentymentem, po czym obrócił łeb w stronę swoich towarzyszy. Na samym początku jego wzrok powędrował w stronę Vari, której natychmiast posłał ciepły uśmiech, by następnie zawiesić wzrok na jednej z jej łap. Miał nadzieję, że Vincent poradził sobie z zakażeniem, jednak przez całą drogę myśl, że coś mogło pójść nie tak, nie dawała mu spokoju.
-Wszystko będzie dobrze- zapewnił sam siebie, po czym ogarnął wzrokiem resztę zebranych.
-Zrobimy sobie tutaj krótki postój, odpocznijcie a ja stanę na warcie- powiedział i nie zastanawiając się zbyt długo, wskoczył na pniak. Haki doskonale zdawał sobie sprawę, że są teraz na ziemi niczyjej i w każdej chwili mogą natknąć się na jakąś skorą do walki bandę, więc zachowanie ostrożności jest jak najbardziej wskazane.

Brązowy ogarnął wzrokiem rozciągające się przed nim tereny. Co tu dużo mówić, równina. Trawa, trawa i jeszcze więcej trawy! Przynajmniej nikt nie zbliży się do nich niezauważony. Kiedy Haki za pomocą wzroku skanował otaczające go tereny, lekki podmuch wiatru wprawił w ruch jego brązową grzywę. Na krótką chwilę lew poczuł się jak bohater z jakiejś bajeczki dla młodych…
No nic, wracamy do obserwacji.

W tym temacie na bieżąco spisujemy informacje, jakie udało się pozyskać naszym postaciom. Uznajemy, że dzielimy się nimi fabularnie podczas regularnych spotkań pod Wiszącym Drzewem.
Musicie sami ocenić, jaką informacją warto poczęstować pozostałych członków bractwa, co nie jest istotne, a co wolicie zachować dla siebie.

W skalnym lesie, który stał się domem jej, jej dzieci i całej reszty hien, siedział Kiu czas aby podszkolić młode aby nauczyć ich walki może w brutalny sposób ale sama Kiu takowa był. Przynajmniej do pewnego wydarzenia. Przemoc stała sie dla niej ważnym wyznacznikiem i ważną formą.