Tereny na skraju dżungli nie należały do najsuchszych. Pełno tu było najrozmaitszych roślin : od krzaków, przez mech , po zwieszające się z drzew liany. Podłoże pod mchem było lekko bagniste, żadne kopytne nie miało na nim większych szans. W gęstwinie kryły się jednak przeróżne stworzenia, lwica więc miała w czym wybierać. W powietrzu unosiło się dużo oparów, tworząc lekką mgłę, jednak tu, w przeciwieństwie do sawanny, nie miało to większego znaczenia.

Światło poranka przedostawało się przez deszczowe, skłębione chmury. Widoczność na sawannie była dość mocno ograniczona przez mgły unoszące się z nad rzeki. Na niezbyt rozległym obszarze sawanny było jednak dość dużo zwierząt. Nie wiał wiatr, więc zapachy rozchodziły się we wszystkich kierunkach. Jednak w nieruchomym powietrzu wszystkie dźwięki były doskonale słyszalne, a dobry słuch mógł nadrobić złą widoczność.

Przyszłam tu, chcąc poznać najbliższą okolicę. Szłam w palącym słońcu, lekki wiatr muskał moje futro i było mi bardzo przyjemnie. Zatrzymałam się pod starym baobabem rozłupanym niemal na pół przez piorun. Usiadłam w cieniu drzewa, leniwie obserwując stado antylop gnu w oddali. Nie byłam głodna.

Gyda lewo opuścił tereny swojego stada i znalazł się w bardzo zielonym miejscu, zagajnik ten bowiem spowijała aura życia i świeżości. 
Jego sierść delikatnie smagał słaby wiatr i czesał jego kolejne pasma. Po okolicy roznosił się zapach krwi. Lew mógł jedynie domyślać się tego co miało tu miejsce, w końcu nic więcej nie widział, ani nie słyszał. Pozostawało mu jedynie przejść się po okolicy, lub coś tego typu.

Witajcie serdecznie... Jak widzicie wasz ukochany wonsz... Nie wrócił ale jest jego syn.
No i ten syn nadal zły na ojca pragnie jakoś sobie życie ułożyć. Rodzine może założyć ( pani wenszofe miło widziane) lub chociaż dom znaleźć. A że dziedzictwo za nim krąży to też chce się odciąć od tego.
No i właśnie kochani. Kto popisze? Wskaże drogę, utrze nosa, przygarnie, polubi lub znienawidzi?
Sargon ma ambicje takie że będzie równie ciekawy jak tatuś Sadism. Ale kompletnie w innym kierunku. Pomóżcie ten kierunek ustalić :D

Nie ma to jak chwila relaksu na nagrzanej skale położonej w samym sercu odradzającej się sawanny. Jeżeli owa chwila ciągnie się przez pół doby, cóż, możemy być tylko wdzięczni losowi. Tib przeciągnął się leniwie i przewracając się na lewy bok wydał z siebie pomruk zadowolenia.
Świadomość, bycia najniebezpieczniejszym osobnikiem na terenach królestwa dawała mu poczucie, że nic gorszego od niego samego nie może go tutaj spotkać. W takich chwilach dobrze jest być wyszkolonym w sztuce zabijania psychopatą. By uporać się ze swoim wewnętrznym problemem, stary postanowił częściowo zaakceptować swoją zabójczą, wyzbytą wszelkich uczuć naturę. Jednak, co trochę go niepokoiło, od tamtego momentu zaczął odczuwać dziwny pociąg do swojego poprzedniego „ja”. Do czasów kiedy nazywano go Tibiriusem.
Jednak i w tej materii odpoczynek miał zbawienny wpływ. Zamiast koncentrować się na wewnętrznych rozterkach, Tib wolał skupić się na czerpaniu maksimum przyjemności z chwili obecnej. Unikaj stresu a będzie okej, pamiętasz co mówił  Herr Doktor, ja?- powtarzał co jakiś czas w myślach.